Εμείς οι Κορεάτες

Ναι, εμείς οι Κορεάτες! Ας το κάνουμε πρόβα! Ας το συνηθίσουμε σιγά σιγά! Ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας, μας το πε καθαρά: «Αν δε ψηφιστούν τα μέτρα, θα γίνουμε Βόρεια Κορέα».

Μάθαμε να ζούμε σε ένα κράτος λογιστών, για να μη πω μπακάλικων λογαριασμών σε τεφτέρια, όπου δεν είμαστε πια άνθρωποι αλλά αριθμοί. Συνηθίσαμε να μετράμε ψηλά. Σκύψαμε το κεφάλι απ την παραδοχή του ότι από δω και πέρα πρέπει να ζήσουμε συμφιλιωμένοι με τον τρόμο της ανεργίας, της φτώχειας, της συνεχούς αγωνίας

μη και ξεφύγει λίγο το πράγμα και βρεθούμε στους ξενώνες άστεγων η στην ουρά στα συσσίτια. Και όλο αυτό με την καλλιέργεια μιας βαθύτατης ενοχής, πως καταναλώναμε απίστευτα πολύ, είχαμε τριών ειδών τυριά στο ψυγείο και πηγαίναμε διακοπές στα νησιά τα καλοκαιριά. Με την χειραγώγηση πως για όλα δεν φταίνε οι πολιτικοί, το προηγούμενο ΠΑΣΟΚ, ο Καραμανλής, ποτέ ο Πάγκαλος, διότι μας είχε καλέσει στα τραπέζια του, άλλωστε! Πες πες, στάλαξε η ενοχή μέσα μας και η προσωπική αδυναμία. Της μείωσης μισθού. Της αγριάδας απέναντι στον άλλον μη και μας φάει στη δουλειά και μείνουμε στο δρόμο. Της αποδοχής πως μας εκμεταλλεύονται 10 ώρες στη δουλειά για 580 ευρώ, χωρίς ασφάλεια, φάρμακα, δικαιώματα και λέμε και ευχαριστώ. Και; Πόσο άλλο Βόρεια Κορέα να γίνουμε κ. Στουρνάρα;

Πάντα απορούσα, οι άνθρωποι αυτοί που δε δούλεψαν ποτέ, που δεν ξέρουν τι είναι ένσημο και τι ΙΚΑ, που δεν στάθηκαν σε ουρά στην εφορία για να πληρώσουν και από πάνω, που δεν παρακάλεσαν για κρεβάτι σε δημόσιο νοσοκομείο να βάλουν επάνω του άνθρωπο τους αγαπημένο, που δεν έψαξαν για όποια δουλεία να ναι αρκεί να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα, που τα βλέμματα κενού στους δρόμους της θλίψης δε φτάνουν στους υψηλούς ορόφους των υπουργείων τους. Απορώ για αυτούς που δεν έχουν δει το πρεζάκι να τρυπιέται στη Πειραιώς και στην Ακαδημίας να κοιμούνται άστεγοι στα πεζοδρόμια, μέσα σε κουρέλια, με τα πλαστικά ποτηράκια στο χέρι τους σε αφημένη επαιτεία ενδιαφέροντος. Απορώ για αυτούς που μας βλέπουν ως νούμερα και μας ζητούν κι άλλες θυσίας, περισσότερα μέτρα, ακόμα παραπάνω φόρους, που είμαστε για αυτούς αριθμοί και για τα ίδια νούμερα δυσβάστακτο άλγος και στέρηση ελευθερίας, αφού μας μεταμορφώνουν σε νεο-είλωτες, οι όποιοι δεν ανήκουν σε αφεντικό, αλλά σε τράπεζες, εφορίες και ισχυρές εταιρείες ξένες με σπουδαία ονόματα. Πάντα απορούσα λοιπόν, για αυτούς τους καλοζωισμένους, που σπούδασαν σε πανεπιστήμια της Μασαχουσέτης οι πιο πολλοί, με ονόματα όπως Αμχερστ, η Ταφτς, ή ΜπιΓιού, που φοράνε τα ακριβά ξένης ραφής κοστούμια και τις καλόγουστες γραβάτες, με ωραία γυαλιστερά παπούτσια διαλεγμένα από τους συμβούλους επικοινωνίας τους και κρατάνε πανάκριβους χαρτοφύλακες. Απορούσα για αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, μια ελίτ καλών οικογενειών, προορισμένη να κυβερνήσει αυτό το τόπο, ελέω Θεού, δεν ντρέπονται; Όταν λένε πως δούλεψαν λαντζέρηδες, είχαν πιτσαρίες, κατανοούν τι μας ζητάνε, μας συμπονούν, μας σώζουν και μας νοιάζονται, δε ντρέπονται; Πετάγονται τα βράδια απ τον ύπνο τους ταραγμένοι για την ε