Εξέγερση ή Κώνειο;

Δεν λένε κάτι που δεν ξέρουμε. Ούτε πληροφορούν λανθασμένα τους αναγνώστες τους. Επισημαίνουν, όμως, τις πιθανές συνέπειες μιας κατάστασης που φαντάζουν ακραίες για μια Ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα. Με τον τίτλο «Eξέγερση εν όψει», οι γερμανικοί Financial Times παρατηρούν ότι όταν αρχίζουν να εφαρμόζονται τα νέα μέτρα στην Ελλάδα με παράλληλη  συνέχιση της ύφεσης το

ενδεχόμενο εξέγερσης δεν είναι απόμακρο». Και συμπληρώνουν: «Τα πνεύματα είναι οξυμένα, κάθε νέο πακέτο σπρώχνει τους Έλληνες βαθύτερα στην απελπισία»

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι έγκυροι New York Times με τίτλο «Η Ελλάδα πίνει το κώνειο» εκτιμούν «ότι σχεδόν όλα στο νέο πακέτο λιτότητας έχουν  δοκιμαστεί και πριν και απέτυχαν παταγωδώς». Και διαπιστώνουν ότι οι Έλληνες «χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε ένα πολιτικό σύστημα που απέτυχε να τους προστατεύσει από την οικονομική καταστροφή». Έρχονται, δηλαδή, να συμφωνήσουν με γερμανική «Frankfurter Allgemeine Zeitung» που πριν λίγο καιρό προειδοποιούσε ότι: «Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι και ο τέταρτος από τον Οκτώβριο του 2009 Έλληνας πρωθυπουργός οδεύει, ίσως, προς το πολιτικό του τέλος».

Δεν  είμαι σίγουρος αν οι προβλέψεις των διεθνών ΜΜΕ αποτυπώνουν με καθαρότητα όσα εμείς λόγω σύγχυσης, αλλεπάλληλων διαψεύσεων και απαισιοδοξίας προσεγγίζουμε θολά. Ωστόσο οι αναλύσεις τους χαρακτηρίζονται από εκείνη τη ψυχραιμία που εδώ  απουσιάζει καθώς διαβρώνεται από το διαλυτικό μείγμα παραλυτικής απόγνωσης και μάταιης προσδοκίας. Και αν έπρεπε κάπου να συμφωνήσω με τις πιο πρόσφατες εκτιμήσεις των δύο ξένων εφημερίδων θα προτιμούσα την Αμερικανική εκδοχή  ότι η χώρα δηλητηριάζεται σταγόνα –σταγόνα.

Γίνεται φανερό ότι ο ερχομός του χειμώνα με τις μεγάλες υλικές απαιτήσεις του, φέρνει μαζί του καταιγίδες απελπισίας.  Μαζί με τη διογκούμενη ανεργία, τις νέες μειώσεις  εισοδημάτων, την υπερφορολόγηση, την αδυναμία θέρμανσης σωρεύονται και πολλαπλασιάζονται επιδεινούμενες οι δυσλειτουργίες στη δημόσια  παιδεία και υγεία. Συνθήκες που προκαλούν ασφυξία σε ατομικό και οικογενειακό επίπεδο, δηλητηριάζουν τον κοινωνικό βίο, θρυμματίζουν το κοινωνικό σώμα, αποσαθρώνουν κρατικές  δομές, σπρώχνουν προς το κοινωνικό αυτοματισμό.

Και σε ένα ι τοξικό τοπίο εγκατάλειψης, υποβάθμισης και καθημερινής εξαθλίωσης  οι περισσότεροι πολίτες έχουν πάψει να πιστεύουν σε υποσχέσεις για θαύματα. Πέρα, όμως, την ευδιάκριτο και αισθητό αίσθημα πνιγμού εξίσου επικίνδυνο για την κοινωνία είναι το παρακμιακό φαινόμενο της οργισμένης δυσπιστίας προς τη δημοκρατία και τους θεσμούς της.

Σαφώς και εξ’ αιτίας ανίκανων, φαύλων και  επίορκων λειτουργών της δημοκρατίας είναι αναπόφευκτη η κοινωνική δυσφορία. Όμως σε συνθήκες βαθέματος της ύφεσης  και υποχώρησης της συλλογικότητας δεν αποτελεί μονόδρομο διεξόδου η εξέγερση, όπως συμπεραίνουν σχεδόν αβίαστα οι γερμανικοί Financial Times. Εξίσου πιθανή είναι η παραίτηση, η παράλυση ή η υποταγή όπως παρομοίως ενδεχόμενη είναι η ήπια μεταρρύθμιση ή ταχεία προσαρμογή.

Προϋπόθεση, κατά τη γνώμη μου,