ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΥΣ, ΤΑ ΓΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ..ΟΡΙΑΝ ΕΞΠΡΕΣ

Κανονικά το σημερινό σημείωμα έπρεπε να το έχετε διαβάσει χθες.

Όμως δεν μπορούσα να το γράψω.

Ήμουν τόσο κουρασμένος, από χαρά, που δεν μπορούσα, παρότι το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και σε φίλους, να στείλω το «γράμμα από το Λονδίνο».

Ναι, ήμουν και ‘γω εκεί.

Ένας από τους περίπου 5.000 τυχερούς και «άρρωστους» Έλληνες που παρακολούθησαν εκ του σύνεγγυς τη νέα στέψη του βασιλιά.

Που παρακολούθησαν το θρίαμβο του Ολυμπιακού

Που είδαν με τα μάτια τους τον Σπανούλη να …μαχαιρώνει, μ’ εκείνα τα υπέροχα τρία συνεχόμενα τρίποντα, τη βασίλισσα Ρεάλ.

Που θαύμασαν τον πιο πολύτιμο παίκτη του αγώνα, τον Έισι Λο, να κάνει πλάκα στον Ρούντι Φερνάντεθ και την παρέα του.

Που φώναζαν με πάθος το όνομα του «Τσαρλς Μπάρκλεϊ», του λεοντόκαρδου Χάινς.

Που αποθέωσαν τον …γυφτοσκοπιανό, αλλά πιο Έλληνα από τους Έλληνες, Πέρο Άντιτς.

Που αγάπησαν ακόμη περισσότερο τα «τρία Π» του ελληνικού μπάσκετ, τους Παπανικολάου – Περπέρογλου – Πρίντεζη.

Που ήπιαν νερό στο ψυχρό νέο αίμα των Σλούκα και Κατσίβελη.

Που πανηγύρισαν έξαλλα όταν το ταμπλό έγραψε 100 – 88.

Που χοροπηδούσαν και τραγουδούσαν στις εξέδρες όταν οι εννιά αυτοί «μικροί ήρωες» μαζί με τον Σερμαντίνι, τον Πάουελ, τον Γκετσεβίτσιους, αλλά και τα δύο αδέλφια, τους νεαρούς Αγγελόπουλους, τους προέδρους της ομάδας, σήκωναν την κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης.

Που φώναξαν συνθήματα ακόμη και για τον ήκιστα δημοφιλή, αλλά ικανό όπως αποδείχτηκε, Μπαρτζώκα, τον πρώτο Έλληνα προπονητή που κατακτά το τρόπαιο.

Που μέθυσαν από χαρά και όχι, όπως οι Άγγλοι, από μπύρα. Που τρέλαναν και τους πιο τρελούς φιλάθλους της Ευρώπης.

Ένα σύνθημα πήγαιναν να φωνάξουν οι Ισπανοί και σε κλάσματα δευτερολέπτου τους «τάπωναν» οι δικοί μας με τις ιαχές, τα συνθήματα και τις κραυγές.

Το ίδιο και στον ημιτελικό. Όσοι ήταν οι οπαδοί της ΤΣΣΚΑ μαζί με αυτούς της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα ήταν οι «γαύροι», ίσως και περισσότεροι.

Το ίδιο γινόταν και στο μετρό για το Ο2 ή στην επιστροφή από το North Greenwich.

Ένα ελληνικό τριήμερο πάρτι στήθηκε στο Hyde Park, στο Πικαντίλι, στην Μποντ και την Όξφορντ στριτ, στη Victoria και το Westminster.

Κι ας μας αγνοούσαν οι Άγγλοι. Κι ας μην υπήρχε στις τηλεοπτικές τους ειδήσεις ή τις εφημερίδες το φάιναλ φορ. Σε σημείο παρεξηγήσεως.

Απορώ γιατί ανέλαβαν τη διοργάνωση, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το ποδόσφαιρο, το κρίκετ, το τένις και το μπέιζμπολ. Κι αυτά όταν συμμετέχουν αθλητές από τη χώρα τους ή συμβαίνουν σε κτήσεις της πρώην αυτοκρατορίας τους.

Κατά τα άλλα ακρίβεια, κρυφτό του ήλιου με τα σύννεφα, ψιλόβροχο, μουσεία. Αυτό ήταν το Λονδίνο. Για μένα και τους δικούς μου.

Και θέατρο. Στο τριήμερο του πολέμου του Θρύλου στην Αγγλία μία μόνο παράσταση μπορούσε να δει κάποιος. «Το άλογο του πολέμου». Και την είδαμε. Καταπληκτική.

Α, και ένα υπέροχο, ζεστό σπίτι. Της Νόνης και του Γιώργου. Αγαπημένων φίλων. Στο Marble Arch. Ρετιρέ και καλόγουστο σπίτι. Και πάνω απ’ όλα τυχερό.

Και του χρόνου στο φάιναλ φορ εκεί θα πάμε. Θεού θέλοντος και Νόνης και Γιώργου επιτρεπόντων βεβαίως. Είναι βλέπετε και τα γούρια που πρέπει να κρατάμε.

Όπως κάναμε και με το Βασίλη, τον γιό μου, την Κυριακή, στον τελικό. Φορέσαμε τα ίδια ρούχα, ακόμη και εσώρουχα, με αυτά του ημιτελικού της Παρασκευής. Και νομίζω, απ’ ότι ακούγαμε, δεν ήμασταν οι μόνοι.

Θα πάμε για να γράψουμε το τρίτο συνεχόμενο τρόπαιο. Ώστε να μείνουμε δύο ομάδες, εμείς και η Γιουγκοπλάστικα, που θα έχουν καταφέρει κάτι παρόμοιο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Μέχρι να μείνουμε μόνοι μας το 2015!

Κωνσταντινούπολη – Λονδίνο. Η επιστροφή του Όριαν Εξπρές. Του χρόνου από το Λονδίνο θα δούμε ποιό θα ‘ναι ο επόμενος σταθμός του …Θρυλικού τρένου.

Τρένο τους πήγαμε πέρσι τους Ρώσους, και φέτος τους Ισπανούς. Από μείον 19 γυρίσαμε το ματς με την ΤΣΣΚΑ, από μείον 17 με τη Ρεάλ.

Τέτοια ανατροπή, σε δύο συνεχόμενους τελικούς, δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά.

Και μόνο τα παιδιά του Πειραιά, οι λεοντόκαρδοι, θα μπορούσαν να καταφέρουν κάτι παρόμοιο: Να σηκώσουν το γκράαλ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Και να κάνουν τους πολίτες μιας δύσμοιρης χώρας που ταλανίζεται από την οικονομική κρίση να χαμογελάσουν για λίγο και να αισθανθούν περήφανοι και ωραίοι σαν Έλληνες.

Να παίρνει σειρά ο επόμενος…