Η μπάλα στη κερκίδα

«Η αισιοδοξία είναι μια τρέλα, που θέλει να βλέπουμε το καθετί σωστό, κι όταν ακόμα είναι λάθος.» έγραφε ο Βολτέρος. Από αυτή και μόνο την άποψη, οι κατ΄ εξοχήν αισιόδοξες εξαγγελίες του πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στη φετινή ΔΕΘ ανοίγουν παράθυρο σε ποικίλες ερμηνείες- αν όχι τη πόρτα στο φρενοκομείο.

Συγκεκριμένα, ο πρωθυπουργός μίλησε με καμάρι για τη νέα Ελλάδα,

μια χώρα χωρίς χρέος και με σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης., της οποίας τη αφετηρία τοποθετεί το 2021, οπότε και θα εορτασθούν τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Προφανώς προμηθεύεται στοιχεία από τη γυάλινη μαγική σφαίρα που διαθέτει προνομιακά το Μαξίμου και επί της οποίας πιθανότατα ο ίδιος καθρεφτίζεται με Κολοκοτρωνέικη φουστανέλα και περικεφαλαία.

Παράλληλα, ο προσφάτως παρασημοφορημένος με το Μεγαλόσταυρο του Αγ. Μάρκου υπουργός εξωτερικών, μάλλον συνάντησε αιφνιδίως την επιφοίτηση της θείας χάριτος. Δεν εξηγείται διαφορετικά η πεποίθησή του ότι η χώρα έχει διανύσει σχεδόν τα 4/5 του δρόμου που οδηγεί στην έξοδο από την κρίση. Πέρα όμως από τη μεζούρα χάρισε στο κοινό και γεωγραφικές συντεταγμένες δηλώνοντας , ως ακούραστος Στράβων, ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην ανηφόρα αλλά και στην τελική στροφή. Αν τώρα αυτή βρίσκεται στα Τουρκοβούνια, το Χορτιάτη ή τον Όλυμπο, και αν οδηγεί σε ίσωμα η σε γκρεμό , δεν το διευκρίνισε. ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης

Με κάτι τέτοια γίνεται φανερό ότι οι εξαγγελίες των κορυφαίων κυβερνώντων εκδηλώνονται σε ιστορικό χρόνο, διαφορετικό από τον τρέχοντα. Με ρυθμό μελλοντικών υποσχέσεων, μάλιστα, αναντίστοιχο με τις σημερινές απαιτήσεις των πολιτών. Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι θα αγωνιούσαν υπό το βάρος της ιστορικής τους ευθύνης ή από την έγνοια να περισώσουν την υστεροφημία τους, αμφότεροι,δυστυχώς , πετάνε στη μπάλα στη κερκίδα.

Διότι , ακόμα και αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφουν, καλό θα ήταν να υπενθυμίσουν στους δοκιμαζόμενους πολίτες ότι από τα μέσα του 2014, που λήγει το πρόγραμμα δανειοδότησης, μέχρι το 2020 η καταχρεωμένη Ελλάδα θα χρειαστεί καμιά ογδονταριά δισ. για να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις μετά τόκων . Και ακόμα καλύτερο, θα ήταν να προειδοποιήσουν τους ασφυκτιούντες Έλληνες ότι τα υποτιθέμενα πρωτογενή πλεονάσματα και τα φουσκωμένα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις, δεν αρκούν για αυτές τις πληρωμές προς τους δανειστές . Απλώς γιατί είναι εξωπραγματικά.

Παρόλα αυτά δεν το κάνουν. Δεν συντονίζονται με την αίσθηση επείγοντος που γονατίζει το τόπο. Αντίθετα ακκίζονται και κομπορρημονούν. Πλειοδοτούν κοντόφθαλμα σε υποσχέσεις, καλλιεργούν κλίμα ευημερίας, δημιουργούν ψευδαισθήσεις εξόδου από το τούνελ. Όλα αυτά ενόσω το να δανειστεί αμέσως προσεχώς η χώρα από τις αγορές φαντάζει χλωμό. Να τη δανείσουν πάλι οι εταίροι προϋποθέτει φυσικά κάποιο νέο μνημόνιο. Ενώ μια γενναία αναδιάρθρωση του χρέους, δεν σκαλώνει μόνο στο όχι των Γερμανών αλλά στην διαδεδομένη στην Ευρώπη αντίληψη ότι αν και όσο κουρέψουν το Ελληνικό χρέος τίποτε δεν θα αλλάξει στο εγχώριο τοπίο του παρασιτισμού, της καθυστέρησης και της διαφθοράς.

Αναπόφευκτα η κυβερνητική υπεραισιοδοξία για την πορεία της χώρας δεν έχει μάλλον σχέση με την πορεία των οικονομικών μεγεθών αλλά με τον πολιτικό σχεδιασμό των κυβερνητικών κομμάτων. Ποντάρει σε περίοδο πολιτικών ανατοποθετήσεων εν όψει του ενδεχόμενου τριπλών εκλογών το Μάιο του 2014. Μέχρι τότε η χώρα μπορεί μεν να σέρνεται αλλά χάρη στην Ευρωπαϊκή προεδρία η κυβέρνηση όλο και κάποια άνεση θα διαθέτει να της πλασάρει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η εξάσκηση στη συγκεκριμένη πρακτική της αιθεροβαμοσύνης ήδη ξεκίνησε, πιστοποιώντας ότι ναι μεν η ιστορία διδάσκει αλλά δεν φρονηματίζει