Η εποχή του κινητού

Όποιος κάθεται τις περισσότερες ώρες του μέσα στο σπίτι μπορεί κάλλιστα να μην χρησιμοποιεί κινητό. Θέλουν να τον βρουν; Υπάρχει το σταθερό τηλέφωνο που χτυπάει όπως παλαιά και η δουλειά γίνεται. Θέλει να μην τον βρουν; Απλούστατα δεν το σηκώνει με τη διαφορά βέβαια ότι δεν ξέρει ποιός τον καλεί. Εκεί  υπάρχει ένα προβληματάκι. Διότι άλλο πράγμα είναι να μη σηκώνεις το ακουστικό (χωρίς να ξέρεις ποιός σε καλεί, έστω κι αν στο σπίτι υπάρχει  και ο αυτόματος τηλεφωνητής…) και άλλο να βλέπεις στο κινητό τον καλούντα και αναλόγως να πράττεις. Η φράση καθιερώθηκε : πόσες αναπάντητες κλήσεις έλαβε

Κατά μέσον όρο, ο έλεγχος του κινητού στις μεν γυναίκες ανέρχεται στις 34 φορές ημερησίως ενώ στους άνδρες φτάνει ακόμη και στις 61. Εξαρτάται βέβαια από το τί δουλειά κάνει ο χρήστης, τί χαρακτήρας είναι, πόσες ώρες μένει στο σπίτι, πόσες ώρες εργάζεται, που μένει κτλ. Αν πάρουμε την περίπτωση των κοριτσιών (μαθήτριες συνήθως) που φέρουν το κινητό σαν ένα είδος αφοσιωμένου προστάτη, η χρήση του είναι τόσο συχνή ώστε αντί η μαθήτρια να φέρει το κινητό μπορούμε να πούμε ότι το κινητό κατά κυριολεξία «φέρει» την μαθήτρια.

Το ιδιάζον στην περίπτωση του κινητού τηλεφώνου είναι ότι άλλαξε άρδην τη σχέση του κατόχου με τον εαυτό του, με τον χρόνο, τον χώρο, τους άλλους και με τον κόσμο ολόκληρο. Δεν πρόκειται για συσκευή η οποία φιλοξενεί κάποιους μοντέρνους τρόπους  επαφής που μερικά χρόνια πριν θα φαίνονταν κυριολεκτικά ασύλληπτοι καθώς μπορεί να δέχεται έγγραφα μηνύματα, να συνδέεται με τηλεοπτικά προγράμματα, να μπαίνει σε βιβλιοθήκες, να βλέπει ματς ποδοσφαίρου, να να να … Το λεπτό ζήτημα είναι ότι κάθε επαφή μεσιτεύεται αργά ή γρήγορα  από το κινητό.

Αν πάρουμε για παράδειγμα ένα ερωτικό ραντεβού που για κάποιους λόγους δεν κατέστη εφικτό, μπορούμε να σκεφτούμε πόσα τηλεφωνήματα και από πόσους διαφορετικούς τόπους μπορεί να έγιναν στο μεταξύ. Σε μια εκδρομή λόγου χάρη, όπου κάποια συντροφιά κινείται με τρία αμάξια, από τη στιγμή που θα φύγουν από την πόλη ως τη στιγμή που θα συναντηθούν στον προορισμό τους, είναι βέβαιο ότι θα γίνουν δεκάδες τηλεφωνήματα. Η αλληλοπαρακολούθηση είναι πια παιχνίδι κινητού, ακίνητου, χαμένου, ευρεθέντος κ.λπ.

Το ισχυρό συμπέρασμα καταλήγει στη σκέψη ότι κατά πλειοψηφία δεν τηλεφωνούμε επειδή έχουμε ανάγκη να έρθουμε σε επαφή, αλλά ερχόμαστε σε διαρκή επαφή απλά και μόνο επειδή το κινητό εκμηδένισε κάθε μορφή απομάκρυνσης, δυσκολίας και τρόπου επαφής. Έγινε τηλακουστικό παιχνίδι με υπόβαθρο μια παγκόσμια βιομηχανία που εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη φωνή και τα προβλήματα που γεννά η ανθρώπινη απουσία. Η απουσία μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι είναι ο μέγας κινητήριος μοχλός που μοιράζει κινητά και ταξιδεύει ακαριαία πάνω από μικρές και μεγάλες αποστάσεις.