Η νέα αυθεντική δημοκρατική διαδικασία και ο θάνατος της «Χρυσής Αυγής»…

Αναλύονταν και αναλύονταν, σχεδόν, με σιγουριά ότι με την είσοδο των «Χρυσαυγητών» στο Κοινοβούλιο θα εκτονωνόταν δομικά όλο αυτό το «κίνημα» που αναπτύχθηκε και γιγαντώθηκε παράλληλα με την «ελληνική κρίση» και ότι αφ’ εαυτού η όποια «θεσμική συμμετοχή» του συγκεκριμένου κόμματος θα το εξέθετε βαθύτατα στα μάτια της κοινής γνώμης που, κατά παράδοση, στην Ελλάδα είναι φιλοδημοκρατική.

Παρά ταύτα, όμως, και ενώ η «κοινοβουλευτική δράση» της «Χρυσής Αυγής» την έχει εκθέσει ουκ ολίγες φορές στα όμματα της φιλοδημοκρατικής

κοινής γνώμης (sic), το συγκεκριμένο μόρφωμα συνεχίζει τις δυναμικές εξωκοινοβουλευτικές του δράσεις σα να μη «τρέχει» τίποτε. Είναι προφανές, πλέον, ότι κάτι πιο σπουδαίο και σημαντικό συμβαίνει με τους «Ακροδεξιούς» στην χώρα, αλλά, κανείς δεν τολμά να το εκστομίσει. Και τούτο, διότι, τα «δημοκρατικά ταμπού» -στερεότυπες αναλύσεις, κλισέ και αντανακλαστικά της μεταπολιτευτικής ιδεολογικοπολιτικής κυριαρχίας-, έχουν στρεβλώσει ακόμη και την ικανότητα μας να βλέπουμε το πιο απλό.

Καλοί, λοιπόν, οι αφορισμοί που μας βολεύουν και μας διευκολύνουν, αλλά, η δυναμική και η παρουσία της «Χρυσής Αυγής» δεν ορίζεται έτσι. Και αυτό γιατί η επιβολή, -διότι περί επιβολής πολιτικής και ισχύος πρόκειται-, που επιχειρεί το ακροδεξιό κόμμα ανά την επικράτεια, καταδεικνύει με σαφήνεια ότι έχει αποκτήσει τις αναγκαίες εκείνες αναφορές – σχέσεις, υποδομές και δίκτυα-, στην ελληνική κοινωνία, ώστε, να δρα ανεξάρτητα και, κυρίως, ανεξέλεγκτα. Κανένα πρόταγμα του καταστατικού χάρτη της χώρας ούτε, βεβαίως, και τα βαρύγδουπα κλισέ στο πλαίσιο των θεσμών μιας δυτικού τύπου κοινωνίας δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους ασύμμετρες στρατηγικές πολιτικές διεισδύσεις. Και τούτο, διότι, οι θεσμοί της χώρας (και κάθε χώρας μιας δυτικού τύπου κοινωνίας), στηρίζονται στην ανοχή που εκπορεύεται από την ιδεατή θεώρηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας, καθώς, και από την εξέλιξη της διαδικασίας αυτής. Η περιφρούρηση του Συντάγματος επαφίεται στην ίδια την τήρηση του Συντάγματος : τίποτε πολιτικό δεν μπορεί να απαγορευτεί και τίποτε δεν προβλέπεται να τιμωρηθεί γιατί αυτή και μόνο η σκέψη ανατρέπει τη πεμπτουσία του φιλελεύθερου πολιτεύματος.

Όθεν : το εκτρωματικό διακύβευμα της «Χρυσής Αυγής» που δεν είναι άλλο από μια «ρεβάνς» στην μεταπολιτευτική υπεροχή και νίκη των δημοκρατικών ιδεών (που όμως –κατ’ αυτούς-, κατάφεραν να καταστρέψουν μια υπερήφανη χώρα), δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τις χαλαρές επιταγές ενός, ήδη, αλλοιωμένου Συντάγματος, αλλά, ούτε με τις δόκιμες και δοκιμασμένες «κραυγές» του παρελθόντος χρόνου. Η δύναμη της «Χρυσής Αυγής» πηγάζει από την ίδια την κατάρρευση του ελληνικού συστήματος αξιών (εάν και εφόσον υπήρξε ποτέ τέτοιο), από την απογοήτευση και το θυμό των πολιτών(που φτάνει με το γνωστό ελληνικό ταπεραμέντο ως και τον εκφυλισμό), και, ασφαλώς, από την απουσία μιας –πέρα από κάθε αμφιβολία- αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης που θα βγάλει το τόπο από την δυσχερή θέση που βρίσκεται. Μέχρις ότου, λοιπόν, βρεθεί το θεσμικό αντίστοιχο των ως άνω ηγεμονικών πολιτικών ελλειμμάτων, καλό είναι να προσέχουμε τι λέμε και, προπαντός, να προσέχουμε τι κάνουμε. Διότι, εκλογές για την αυτοδιοίκηση έρχονται, εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο καταφτάνουν, (εκλογές γενικότερα «μυρίζουν»), και το «πρόβλημα Χρυσή Αυγή» θα μεγεθύνεται και θα αναζωπυρώνεται, όσο, δεν αναγεννάτε ή, τουλάχιστον, δεν «τρέχει» η μια νέα αυθεντική δημοκρατική διαδικασία. Αυτό – τούτο το τελευταίο απαντάει και στον ηρωικό Μίκη που, θέλοντας, να προσεγγίσει και αυτό το θέμα, εκείνο που βρήκε, είναι η «απαγόρευση» και, ως συνέχεια, ο εμφύλιος, οι οδομαχίες και το «άγριο ξύλο» μεταξύ Ελλήνων…