Η πληγή του δημοσιοϋπαλληλίστικου αυταρχισμού

Δευτέρα 10 Ιουνίου, 10.45 προ μεσημβρίας στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος της Αθήνας. Αφού τσεκάρω στην Air Canada, αγοράζω ένα δώρο για το γιo μου. Κοστίζει 150 ευρώ, μου δίνουν χαρτί για απαλλαγή από το φόρο,

καθώς είμαι κάτοχος καναδικού διαβατηρίου και το εισιτήριό μου είναι για το Μόντρεαλ. Η επιστροφή του φόρου θα είναι υποθετικά 15 ευρώ.

Περνάω από τον έλεγχο των διαβατηρίων και κατευθύνομαι προς το τελωνείο, προκειμένου να σφραγιστεί το χαρτί της απαλλαγής φόρου από τον αρμόδιο υπάλληλο του υπουργείου Οικονομικών.

Στο γκισέ δεν υπάρχει κανείς. Μετά από 10 λεπτά εμφανίζεται μια υπάλληλος γένους θηλυκού, στην οποία παραδίδω το καναδικό μου διαβατήριο, την κάρτα επιβίβασης της πτήσης 829 για το Μοντρεάλ καθώς και την πρωτότυπη απόδειξη για την απαλλαγή από το φόρο.

Η υπάλληλος μου λέει ότι δεν θα σφραγίσει το χαρτί της φοροαπαλλαγής γιατί στο καναδικό μου διαβατήριο δεν φαίνεται ότι είμαι μόνιμη κάτοικος εξωτερικού. Της εξηγώ ότι εισήλθα από την Ελβετία και δεν σφράγισαν το διαβατήριό μου. Μου ζητάει το εισιτήριο όπου θα φαινόταν πότε αφίχθηκα στη χώρα. Δεν έχω αντίγραφο εισιτηρίου, καθότι πλέον τα εισιτήρια είναι ηλεκτρονικά, της επισημαίνω.

Μου ανακοινώνει με τον πιο αγενή και αυταρχικό τρόπο ότι δεν θα σφραγίσει τη φοροαπαλλαγή γιατί παρότι είμαι κάτοχος καναδικού διαβατηρίου και παρότι ταξιδεύω για το Μόντρεαλ όπου θα παραδοθεί το δώρο , δεν δικαιούμαι φοροαπαλλαγής. Της εξηγώ ότι 1. Είμαι μόνιμη κάτοικος Καναδά και 2. Η γραβάτα θα μείνει στο Μόντρεαλ. Της εξηγώ περαιτέρω ότι ο έμμεσος φόρος της γραβάτας πρέπει να μου αποδοθεί διότι το αντικείμενο δεν θα μείνει στη χώρα ή σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά στον Καναδά, που είναι εκτός ΕΕ,οπότε δικαιούμαι της επιστροφής του φόρου.

«Κυρία μου, δεν πρόκειται να το σφραγίσω το χαρτί σας», μου τονίζει με τη γνωστή αλαζονεία της εξουσίας. Ζητώ το όνομά της, αλλά αρνείται να μου το δώσει. Μου λέει ότι αν έχω πρόβλημα θα πρέπει να απευθυνθώ στον προϊστάμενό της. Της λέω να μου καλέσει τον προϊστάμενό της. Μου λέει σε έντονο τόνο να πάω στις αφίξεις, όπου βρίσκεται ο προϊστάμενός της, δηλαδή να περάσω έλεγχο διαβατηρίων και να χάσω την πτήση μου για το Μόντρεαλ, που αναχωρεί σε 50 λεπτά.

Της εξηγώ ευγενικά ότι δεν μπορεί να φέρεται έτσι στους πολίτες, ταξιδιώτες στην Ελλάδα, ότι δεν γίνεται στην Ελλάδα της κρίσης μια δημόσια υπάλληλος του υπουργείου Οικονομικών να φέρεται με αναιδή αγένεια σε έναν πολίτη με διπλή υπηκοότητα (καναδική, ελληνική). Μου επαναλαμβάνει σε έντονο ύφος να πάω να βρω το δίκιο μου στις αφίξεις όπου βρίσκεται το αφεντικό της.

Ξέρω ότι είναι αδύνατον να βρω το δίκιο μου, κανείς στο αεροδρόμιο (ούτε οι αστυνομικοί) δεν θέλουν να καλέσουν με γουόκι τόκι τον διευθυντή του ελληνικού τελωνείου να διευθετήσει το ζήτημα. Πηγαίνω στο καφενείο, όπου ξαφνικά σκέφτομαι πως μέσα στο πορτοφόλι μου έχω την κάρτα υγείας του Καναδά, απτή απόδειξη της μόνιμης κατοικίας μου στη χώρα( αν λείπεις πάνω από 6 μήνες χάνεις την κάρτα της δημόσιας υγείας στον Καναδά).

Επιστρέφω στην ξινή υπάλληλο του τελωνείου. Της δείχνω την καναδική κάρτα υγείας, αλλά δεν της αρκεί, δεν την αφορά. Να πάω στο διευθυντή του τελωνείου, επιμένει, δηλαδή να χάσω την πτήση μου για 15 ευρώ. Τώρα γίνεται εξαιρετικά αγενής, απότομη, αυταρχική, απαράδεκτη.

Κι εγώ αναρωτιέμαι πώς στην Ελλάδα του 2013, όταν η χώρα ασφυκτιά από έλλειψη ρευστού, όταν επαιτεί για τουρισμό, το υπουργείο Οικονομικών εξακολουθεί να διορίζει υπαλλήλους στο διεθνές αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος οι οποίοι
είναι εξαιρετικά αγενείς
είναι εξαιρετικά μικρόνοες και αδαείς
στρέφονται με προκλητικό τρόπο εναντίον των τουριστών.

Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να γίνει ένας ποιοτικός έλεγχος των δημοσίων υπαλλήλων, προπάντων όσων εργάζονται σε κομβικά σημεία της οικονομίας και του ελληνικού τουρισμού. Θεωρώ ότι είναι υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης μέσα στην κρίση χρέους να ξεκαθαρίσει τα πρόβατα από τα ερίφια. Καλείται να το πραγματοποιήσει ως πράξη απώτατου καθήκοντος απέναντι στο λαό της.

Η ελληνική πολιτεία οφείλει απέναντι στο κύμα των νέων ανέργων που ξεπερνούν το 62% στην Ελλάδα. να αλλάξει το καθεστώς της δημοσιοϋπαλληλίστικης αυταρχικής συμπεριφοράς διορίζοντας στα ελληνικά διεθνή αεροδρόμια και σε άλλους χώρους υπαλλήλους που έχουν γνώση του αντικειμένου τους και που γνωρίζουν από τρόπους καλής συμπεριφοράς.

Εμείς οι Έλληνες του Κόσμου ή οι αλλοδαποί τουρίστες δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ταξιδεύουμε στην Ελλάδα για να την ενισχύσουμε με το συνάλλαγμά μας κι αντί για μάννα να εισπράττουμε χολή !!!

Η Ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται να μεριμνήσει άμεσα για τους δημόσιους υπαλλήλους στα αεροδρόμια, όπου προσγειώνονται διεθνείς πτήσεις ή στα λιμάνια όπου φτάνουν καράβια και κρουαζιερόπλοια. Δεν υπάρχουν άλλα όρια ανοχής ούτε και περιθώρια για καθυστερήσεις. Οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να φύγουν τώρα ή να κρυφτούν στο χρονοντούλαπο των σκονισμένων ραφιών του δημοσίου!

*Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.