Η πολιτική τους είναι ταξική, αλλά η πραγματικότητα πεισματάρα

Έστω και με χαρακτηριστική καθυστέρηση, οι συγκυβερνώντες πολιτικοί αρχηγοί καταλαβαίνουν, τελευταίοι απ’ όλους, ακόμη και από την τρόικα, ότι η πολιτική τους εξαντλείται. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την πολιτική προσέλκυσης εσόδων, σε συνδυασμό με την πολιτική περικοπών.

Οι «τροϊκανοί», η Μέρκελ, ο Γιούνκερ, η Λαγκάρντ, φώναζαν εδώ και μήνες στην ελληνική κυβέρνηση ότι πρέπει να φορολογήσει τον πλούτο. Ότι πρέπει να βρει το μαύρο χρήμα, που ακόμη κυκλοφορεί

σε αφθονία -όταν δεν αυξάνεται κιόλας- και να επιχειρήσει να το φορολογήσει, να το ενθυλακώσει στα δημόσια έσοδα.

Βεβαίως, η κυβέρνηση Σαμαρά, παρά τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και, κυρίως, της αριστερής ΔΗΜΑΡ, επέμενε σε ένα «μείγμα πολιτικής» -για να θυμηθούμε και μία φράση του πρωθυπουργού από την εποχή που ήταν αντιμνημονιακός- ακραία ταξικό, κοινωνικά ανάλγητο και, εν τέλει, λαθεμένο, ακόμη και με όρους οικονομικής αποτελεσματικότητας.

Το τελευταίο φορολογικό, αυτό που έχει την υπογραφή του Γιάννη Στουρνάρα, είναι χαρακτηριστικό: την ώρα που φορολογούνται οι άνεργοι και οι ευρισκόμενοι στο περιθώριο της κοινωνίας, οι «σκαφάτοι» θα κυκλοφορήσουν το καλοκαίρι ελεύθεροι, ωραίοι και αφορολόγητοι. Οι ιδιοκτήτες off shore εταιρειών συνεχίζουν να «επιχειρούν» ανενόχλητοι, κρύβοντας στις εταιρείες-φαντάσματά τους κάθε λογής περιουσιακό στοιχείο, που ως «εταιρικός» φορολογείται ελάχιστα -όταν φορολογείται.

Τα λαθρεμπόρια συνεχίζουν να δρουν ανεξέλεγκτα. Την ώρα που η μισή Ελλάδα στενάζει από το υπερφορολογημένο και βαρυτελές πετρέλαιο θέρμανσης και τα σπίτια έχουν γίνει ιγκλού, οι «πετρελαιάδες» και η δράκα των λαθρεμπόρων ναυτιλιακού πετρελαίου συνεχίζει ανενόχλητη τις συναλλαγές μέσω κρυφών αγωγών και πλοιαρίων που διακινούν κατάμαυρο πετρέλαιο.

Την ώρα που η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να σχεδιάζει κατασχέσεις μισθών και καταθέσεων για χρέη προς την Εφορία -ακόμη και μισθών των 700 ευρώ… – ουδείς πήρε την πρωτοβουλία να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο, να καταργήσει τα πολύτιμα «παραθυράκια» που χρόνια τώρα εκμεταλλεύονται οι μεγαλοφοροφυγάδες. Εκείνος που παίρνει 900 ευρώ το μήνα και χρωστά στην Εφορία, γιατί επέλεξε να πληρώσει πρώτα το φροντιστήριο των παιδιών του και το ενοίκιο του σπιτιού του, θα βλέπει έναν μεγαλοεπιχειρηματία να μετατρέπει τα… αμύθητα κέρδη του σε ζημίες, κάνοντας ενδοομιλικές τριγωνικές συναλλαγές μεταξύ της μητρικής, της θυγατρικής και μίας εταιρείας holding.

Επίσης, «μαύρες» καταθέσεις στο εξωτερικό δεν φορολογούνται, δεν ελέγχονται και κυρίως, δεν διασταυρώνονται με τις φορολογικές δηλώσεις των δικαιούχων τους. Οι καταθέσεις της λίστας Λαγκάρντ αποκαλύφθηκε πως φτάνουν τα 4,5 δισ. αλλά προς το παρόν ασχολούμαστε ακόμη με τις εξαδέλφες του Παπακωνσταντίνου. Και πέραν τούτου, ουδέν.

Όλα τα παραπάνω θα είχαν αυτονοήτως αλλάξει, καταργηθεί, σε μία χώρα όπου θα υπήρχε η κοινή λογική. Όπου η κυβέρνηση δε θα είχε την ψευδαίσθηση των προηγούμενων κυβερνήσεων, ότι δηλαδή αν στηριχθεί στους «μεγάλους» και στη διαπλοκή, θα εξασφαλίσει άπλετο πολιτικό χρόνο -λες και ψηφίζουν μόνο οι μεγαλοκαταθέτες της λίστας Λαγκάρντ ή οι λαθρέμποροι ναυτιλιακού πετρελαίου.
Αλλά ακόμη κι έτσι να ήταν, μία κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης σε μία χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα αναγκαζόταν, θέλοντας και μη, να αναζητήσει τα δημόσια έσοδα με κριτήρια στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης και οικονομικής απόδοσης: δηλαδή, φορολογώντας από την κορυφή της οικονομικής πυραμίδας προς τη βάση της, από τα πάνω προς τα κάτω.

Η κυβέρνηση Σαμαρά, παρά τις έκτακτες συνθήκες, ως τώρα κάνει το ακριβώς αντίθετο. Με τη διαφορά ότι πλέον, παρά τη «σούπερ δόση», την εξάλειψη της «δραχμοφοβίας» και τα συμπαρομαρτούντα, έσοδα δεν μαζεύονται. Το «δεν πληρώνω» έχει πλέον γίνει «δεν έχω να πληρώσω». Δεν πρόκειται, πια, για περιορισμένης έκτασης κίνημα πολιτικής ανυπακοής. Πρόκειται για την αντικειμενική πραγματικότητα μισθωτών, συνταξιούχων, μικροαστών, αλλά και ό,τι έχει απομείνει από τη μεσαία τάξη.

Κάπως έτσι, ακόμη και αυτή η κυβέρνηση, που φορολογεί ανέργους και αφήνει ανέγγιχτους τους «σκαφάτους», θα αναγκαστεί να αναζητήσει δημόσια έσοδα και στους πλούσιους -έτσι, για αλλαγή. Για να μην εκτροχιαστεί ο προϋπολογισμός και η δημοσιονομική προσαρμογή.

Βεβαίως, το ότι η κυβέρνηση θα φορολογήσει τους πλούσιους εξ ανάγκης και όχι από επιλογή, είναι από μόνο του ντροπή. Αλλά το θέμα είναι ότι τώρα, που τα «συνήθη υποζύγια» έδειξαν τα πραγματικά όριά τους, θα αναγκαστεί να το κάνει. Ή αλλιώς, θα αυτοκτονήσει, παίρνοντας και τη χώρα μαζί της.