Η ρήξη και η τήξη

Μήπως έχει άδικο ο Λοβέρδος όταν δηλώνει ότι η αποσυσπείρωση, η συρρίκνωση και η αμηχανία της παράταξης, έχει πολιτικά υπεύθυνους, καθώς και ονοματεπώνυμο; Είναι ένα ερώτημα που δεν θα ίσχυε αν το ΠΑΣΟΚ διατηρούσε  τουλάχιστον τα αντανακλαστικά του. Δυστυχώς γι’ αυτό, μετά από την πολύχρονη έκθεσή του στην εξουσία φαίνεται να διαβρώθηκε ακόμα και το ένστικτο επιβίωσης που διέθεταν τα στελέχη του. Με αποτέλεσμα, η συμπεριφορά της σημερινής ηγεσίας του

ιστορικού κόμματος να παραπέμπει , αν όχι σε ύβρη, τουλάχιστον σε εμφανή ανημποριά  να συντονισθεί με την μερίδα της κοινωνίας που του αντιστοιχεί. Παράλληλα, είναι ξεκάθαρη η αδυναμία  της ηγετικής ομάδας να αντιληφθεί τους μετασχηματισμούς που συντελούνται. εντός και εκτός κόμματος.

Αφήνω στην άκρη τις δημοσκοπήσεις που προσδιορίζουν το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ κοντά στο 5% σε σχέση με το 12,28% που βρήκε στις κάλπες πριν έξι μήνες. Παραβλέπω επίσης ότι η κοινοβουλευτική του ομάδα έχει αποψιλωθεί στο ίδιο χρονικό διάστημα με τις διαγραφές και αποχωρήσεις 8 βουλευτών από τους αρχικά 33 που κέρδισαν τις έδρες του στη Βουλή. Το κυρίαρχο κατά τη γνώμη μου χαρακτηριστικό της ίδιας περιόδου είναι η απουσία πρόθεσης από πλευράς Βενιζέλου να βρεθεί κοινός τόπος  σύνθεσης των όποιων εσωκομματικών διαφορών και η επιλογή του να στηριχθεί από μια  προσωποπαγή νομενκλατούρα δίχως δεκανίκια υποτυπωδών, έστω, οργανωτικών μηχανισμών.

Το χειρότερο, ωστόσο, είναι ότι στην φάση της επιβεβαίωσης της ηγεσίας του στο κόμμα και στην αναζήτηση για τον ίδιο ρόλου στο κυβερνητικό σχήμα επινόησε διάφορα αναιμικά επιχειρήματα που έτειναν να ιδεολογικοποιήσουν εμμονές και απωθημένα παρελθούσας χρήσης. Αναπόφευκτα αυτά καταγράφονταν  στο συλλογικό υποσυνείδητο της παράταξης  ως εκδηλώσεις εγωπάθειας. Με αποτέλεσμα όταν δηλώνει “ότι κάποιος διάλεξε  το «εγώ» όταν το ΠΑΣΟΚ οργανώνει ένα νέο «εμείς»”, να μοιάζει ότι το απαγγέλει στο καθρέφτη του. Και δεδομένης της ανάδειξης ενός νέου διπολισμού μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα , ο Βενιζέλος με τον υποκειμενισμό του ενσαρκώνει  τη συμπίεση και με τους τακτικισμούς του ευθύνεται για το ράγισμα του χώρου που παραδοσιακά εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ.

Σε αυτές της συνθήκες , λοιπόν,  το ερώτημα δεν είναι το ποιος πληγώνει λιγότερο ή περισσότερο αυτή την παράταξη. Ή , καλύτερα,  ότι κατάντησε να αποτελεί φτωχή  απομίμηση, αν όχι παρωδία, περασμένων μεγαλείων. Όμως  το κεντρικό ζήτημα εντοπίζεται αλλού. Στο  αν οι συνθήκες ευνοούν την ανασύνθεση αυτού του ρηγματωμένου και υπό ελεύθερη πτώση χώρου ή επιβάλλουν τη δημιουργία νέου φορέα που θα το ξεπερνά το ΠΑΣΟΚ ως  υπάρχοντα σχηματισμό. Ο  Λοβέρδος, πάντως,  έκανε πρωτοβουλιακά  ένα βήμα  προς αυτή τη κατεύθυνση που συμβολίζει τη λήξη της πολυδιάσπασης του χώρου. Σίγουρα δεν είναι ίδρυση κόμματος , ούτε προϊόν μιας ναρκισσιστικής φιλοδοξίας όπως με ευκολία θα σπεύσουν να του χρεώσουν όσα καχύποπτα γραφειοκρατικά απολιθώματα υπάρχουν ακόμα..

Ο ίδιος ξεκαθάρισε  ότι η  δημιουργία της  «κίνησής» του έγινε με σκοπό να συμμετάσχει από κοι