Η «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΖΗΝΩΝΑ» ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Είναι νομίζω ο Ίταλο Σβέβο, στη Συνείδηση του Ζήνωνα, που γράφει τη φράση «η ζωή του μπορεί και να παραταθεί υπό την προϋπόθεση ότι θα βγάλει αυτή τη νύχτα».

Κατ´ αντιστοιχία και η Ελλάδα μπορεί να παρατείνει την παραμονή της στο ευρώ, υπό την προϋπόθεση ότι η έκθεση που θα συντάξει αυτή τη φορά η τρόικα δεν θα μας αφήνει στην ίδια τάξη.

Αν ο κύριος Τόμσεν και η παρέα του γνωματεύσουν ότι το πρόγραμμα στην Ελλάδα δεν βαίνει και τόσο καλώς -που αυτή είναι η αλήθεια- αλλά εισηγούμεθα να συνεχιστεί τότε όντως ο βίος της χώρας εντός του ευρώ θα μπορέσει να παραταθεί. Όχι στο διηνεκές, αλλά τουλάχιστον μέχρι να φύγει κι αυτός ο χρόνος. Μέχρι να περάσουμε τα μαθήματα στα οποία μας άφησαν μετεξεταστέους.

Και λέω αυτή τη φορά, γιατί όλοι έχουμε την εσφαλμένη εντύπωση πως θα μας γίνει το χατίρι να αλλάξουν το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση, επειδή κάναμε εκλογές και σχηματίστηκε κυβέρνηση συμμαχική και φιλοευρωπαϊκή, όπως επιθυμούσαν οι εταίροι-δανειστές μας.

Κανένα χατίρι δεν θα μας γίνει. Κάθε άλλο. Θα εξαντλήσουν την αυστηρότητα τους. Ότι συμβιβασμούς και υποχωρήσεις είχαν να κάνουν οι δημοσιονομικοί Τεύτονες το έκαναν προς χάριν της Ισπανίας και της Ιταλίας. Εμείς πρέπει να τηρήσουμε τα υπεσχημένα. Αν δεχθούν και το ελληνικό αίτημα της επαναδιαπραγμάτευσης θα το διαλύσουν το μαγαζί.

Γι’ αυτό επιμένω ότι είναι κρίσιμο για την επιβίωση της χώρας το ραπόρτο που θα συντάξουν, μέχρι τέλους του μήνα, ο κύριος Τόμσεν και η παρέα του. Αν είναι αρνητικό έχουμε ξαφνικό θάνατο, πάμε για τα θυμαράκια. Αν είναι θετικό κερδίζουμε χρόνο, μένουμε στο παιχνίδι για να δούμε τι ακριβώς θα ζητήσουμε να αναθεωρηθεί.

Μετά την απόφαση της τελευταίας συνόδου ίσως πρέπει να αλλάξουμε στόχο. Αντί για ένα ή δύο χρόνια παράταση που σκεφτόμασταν, και η οποία ειρήσθω ένα παρόδω κοστίζει 20 δισ., είναι προτιμότερο να ζητήσουμε να ισχύσει και για ‘μας η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει απ’ ευθείας από το μηχανισμό στήριξης και όχι με δάνειο που θα χορηγηθεί στη χώρα, η οποία με τη σειρά της θα το χορηγήσει στις τράπεζες.

Και για τις τράπεζες είναι καλό, αφού η βιωσιμότητα τους δεν θα εξαρτάται από ένα αδύναμο κράτος, αλλά από έναν ισχυρό ευρωπαϊκό μηχανισμό. Και κυρίως για τη χώρα, αφού δεν θα χρειαστεί να δανειστεί επιπλέον 35 δισ. για να διασωθούν οι τράπεζες, ενώ ταυτόχρονα θα αποσείσει ένα σημαντικό βάρος από το δημόσιο χρέος της, το οποίο υπολογίζεται ότι μπορεί να μειωθεί μέχρι και 24 μονάδες και να καταστεί ακόμη πιο εύκολα, απ’ ότι αρχικά υπολογίζονταν, βιώσιμο.

Βέβαια θα μπορούσαν να συνυπάρξουν και τα δύο αιτήματα. Και διετής παράταση για τη μείωση των ελλειμμάτων, ώστε να μην μας πέσει βαρύ το «στιφάδο» της προσαρμογής, και ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απ’ ευθείας από το μηχανισμό στήριξης. Και φυσικά ότι ευνοϊκό ισχύσει για τις χώρες του Νότου, όπως για παράδειγμα αγορά από την ΕΚΤ, από τη δευτερογενή αγορά, ομολόγων των υπερχρεωμένων κρατών-μελών της ευρωζώνης. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και ένα μερίδιο -που πρέπ