Καραμπόλες και σήματα κινδύνου

Σε μερικούς φαίνεται σαν να πέρασαν αιώνες. Ωστόσο σε λίγες μόνο μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από το σχηματισμό τρικομματικής κυβέρνησης. Πολύ ή λίγο, δεν έχει τόση σημασία. Το κυρίαρχο ερώτημα είναι αν αυτός ο παράταιρος συνεταιρισμός πέτυχε στους στόχους που εξαρχής έθεσε. Να κυβερνήσει, δηλαδή, εξασφαλίζοντας την ομαλή ευρωπαϊκή πορεία της χώρας τηρώντας παράλληλα τις δεσμεύσεις της έναντι εταίρων και δανειστών.

Σίγουρα είναι νωρίς για απολογισμούς. Και η απάντηση αν τα κατάφερε ή όχι ως τώρα η κυβέρνηση εξαρτάται από το πώς βλέπει κανείς το ποτήρι: Μισοάδειο ή μισογεμάτο. Ακόμα

κι αν περιέχει γλασαρόσουν. Δεδομένου ότι το πρωταρχικό ζητούμενό της ήταν και είναι ο διαρθρωτική προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με περιγράφουν και απαιτούν οι μνημονιακές συμφωνίες. Από αυτή την άποψη, το Grexit μάλλον απομακρύνθηκε αλλά το Greecovery αργεί, το δε success story μοιάζει με φαντασίωση αλλά απέχει και από το φιάσκο.

Αναπόφευκτα , το κλίμα που επικρατεί στους κυβερνητικούς κύκλους περιέχεται στη φράση «συγκρατημένη αισιοδοξία» σε ότι αφορά τη προσπάθεια οικονομικής σταθεροποίησης. Και είναι έκδηλο μιας ειλικρίνειας παρά μιας μεταμέλειας συντονισμένης με τη παραδοχή από το ΔΝΤ των λαθών στη συνταγή που επέβαλε στη χώρα η τρόικα. Έτσι και αλλιώς, αυτά τα λάθη δεν διορθώνονται αναδρομικά, όσο ακριβά κι αν στοίχισαν. Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, κινήθηκαν από κοινού οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι ομονοούντες ότι η έκθεση μετάνοιας του ΔΝΤ αποτελεί ευκαιρία προς εκμετάλλευση στις επόμενες διαπραγματεύσεις με τη τρόικα.

Η άλλη εκδοχή, βεβαίως, θα ήταν οι τρεις εταίροι να ολοφύρονται εκλιπαρώντας έλεος από τους ταλαιπωρημένους πολίτες και να αυτομαστιγώνονται δημοσίως μπροστά τους . Αλλά επειδή πρυτανεύουν εκάστοτε τα οφέλη της πολιτικής ισορροπίας και της υποβάθμισης του πολιτικού κόστους τους άφησαν την αυτοκριτική να την κάνει μόνο του το ΔΝΤ. Δεν είναι καθόλου τυχαία η αναφορά του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, όπου αγόρευσε ως κομματάρχης, περί της θετικής διάθεσής του και εκτίμησης απέναντι στη συνεισφορά των δύο άλλων κυβερνητικών. Λες και η συνεργασία τους έχει και άλλο αντικείμενο σύγκλισης πέραν της εξυπηρέτησης του στενού πυρήνα των μνημονιακών δεσμεύσεων.

Γίνεται, ωστόσο, σαφές ότι μέρα με την μέρα και ιδίως μετά τη σύγκρουση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δοκιμάζεται η σταθερότητα της κυβερνητικής συνεργασίας και φθείρονται και οι σχέσεις των εταίρων Η κυβερνητική δυσλειτουργία όχι μόνο προκαλεί κρούσματα ασυνεννοησίας, δημιουργεί ακόμα αλλεπάλληλες κακοφωνίες, ενώ κάνει όλο και πιο εύθραυστους τους δεσμούς συγκρότησής της.. Αφορμή δεν είναι μόνο τα ιδεολογικοπολιτικά φορτία που κουβαλάει ο κάθε εταίρος, αλλά ότι ο μοχλός δέσμευσης όλων σε μια συγκεκριμένη πολιτική υπό τη μονοκομματική αντίληψη του Μαξίμου ο οποίος αποδίδει δημοσκοπικά μόνο υπέρ στη ΝΔ ενώ τιμωρεί τα άλλα δύο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού.

Μπροστά σε μια ενδεχόμενη δημοσκοπική καθίζηση, που θα δημιουργεί την εντύπωση ότι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μπορούν να υποχρεωθούν να δώσουν τη μάχη του 3% για να εκπροσωπηθούν στη Βουλή στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, οι δύο ελάσσονες εταίροι προσπαθούν να αλλάξουν, με όρους τακτικής, ατζέντα. Στη Αγ. Κωσταντίνου όπου απουσιάζουν τα πολιτικά ταμπού, τέτοιες πρωτοβουλίες φαντάζουν μάλλον ευκολότερες υπό το πρόσχημα της επαναδιατύπωσης του «ευρωπαϊκού ιδεώδους».

Αντίθετα στην Ιπποκράτους όπου κυριαρχούν φαντάσματα του παρελθόντος αγκαζέ με τους φόβους του μέλλοντος ο εγκλωβισμός στα ανταλλάγματα που προσφέρει η εξουσία μοιάζει ο πιο ρεαλιστικός μονόδρομος. Έστω κι αν ο τελευταίος, παρά τα σήματα κινδύνου, θα διανυθεί από το ΠΑΣΟΚ τραγουδώντας ρεφρέν που φαντάζουν ακόμα ελκυστικά στα απομεινάρια του παραδοσιακού κοινού του.

Τη τελευταία , όμως, λέξη για τη κυβερνητική συνεργασία θα την έχει όπως φαίνεται ο Σαμαράς με τον αναμενόμενο ανασχηματισμό του μετά το καλοκαιρινό συνέδριο της ΝΔ. Τότε θα μετρηθούν οι ευθύνες ενός εκάστου υπό το σλόγκαν ότι δεν νοείται οικονομική σταθεροποίηση χωρίς κυβερνητική σταθερότητα. Τίποτα, όμως, δεν είναι εύκολο και για τον ίδιο το πρωθυπουργό με τις ενδεχόμενες καραμπόλες που θα προκύψουν στο πυκνό πολιτικό χρόνο που θα ακολουθήσει λαμβάνοντας υπόψιν και τις διαθέσεις των δεξιόστροφων οπαδών του κόμματός του.