Κι αν είσαι ροκ, να μας …φοβάσαι

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

«Κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι, έγινα κιόλας 30 χρονών, νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι, anafranil και triptizol. Μαύρο πουλί τσακισμένο σε τοίχους, εγώ είμαι εσύ κι αν είμαι rock, τρέμω τους ξένους φοβάμαι τους φίλους, καράβι δεμένο σ’ έρημο ντοκ»… τραγουδούσε ο Βασίλης Παπακωσταντίνου Μάνο Λοίζο, σε στίχους Δώρας Σιτζάνη, μια φορά και έναν καιρό δικό μας. Προ πολλού περάσαμε τα 30 και τα 40 οι περισσότεροι, όμως, οπαδοί ενός rock

‘n’ roll τρόπου ζωής, σκέψης, λαθών, ανησυχιών. Είχαμε αναγορεύσει στις δικές μας μυθολογίες άλλους ήρωες, απ’ αυτούς της κυρίαρχης μουσικής επιβολής. Στα αμερικανικά μας ακούσματα, τα ηλεκτρικά, τα ποιητικά, τα αιωνίως καταδικασμένα σε εφηβεία, ήρθαν είδωλα εγχώρια να προσυπογράψουν τις επιλογές μας και μαζί τους, πενηνταρίζουμε σιγά σιγά «γέροι πολύ για το rock ‘n’ roll μα για το θάνατο, παιδάκια μικρά ακόμα», που τραγουδάει και ο Σαββόπουλος.

Σάββατο βράδυ λοιπόν, τραβάμε σε μέρη μακριά από φώτα νέον και κραυγαλέες αφίσες, φαραωνικών ντιβών. Πάμε πλάι προς την Πλάκα, ή το Γκάζι. Πορτοκάλογλου και Πλιάτσικας. Μαχαιρίτσας και Πασχαλίδης. Ραντεβού κάθε χρόνο, με στίχους, αναμνήσεις, ιστορίες μουσικές. Σα ρετρό φεστιβάλ μνήμης. Αποκομμένοι από τα ακούσματα των τωρινών νέων, σα να παραδίδουμε μια σκυτάλη από βινίλιο στα CDs και στα κατεβασμένα τραγούδια απ’ το YouTube.

Και να ‘μαστε λοιπόν, Σαββάτο βράδυ, γνωστοί φατσικά μεταξύ μας, με κοινούς κώδικες ντυσίματος, με τα τσιγάρα, τ’ αλκοόλ μας (τα ακριβά μας αυτοκίνητα να ψάχνουν πάρκινγκ), έξω απ το σύστημα μουσικά και ποιος ξέρει που στο διάολο, στις ζωές μας… Κάπως έτσι και τα είδωλα μας. Εκτός, εντός και επί τ’ αυτά, θα νιώθουν. Ο Μαχαιρίτσας λέει πως αισθάνθηκε στο Ζυγό. Σα να ‘κανε κάτι και έξω να ‘χε Κατοχή. Πάμε για να ακούσουμε τις μουσικές μας με μια ενοχή. Και εκεί οι εναλλακτικοί μας ήρωες, λοιπόν, με πάντα ωραία ταξίδια μελωδικά, παραμύθια λέξεων, εικόνες, προτάσεις, θέσεις, μουσικές, μας χαρίζουν τις στιγμές μας και τις κοινές αναφορές! Και τι ωραία θα ταν οι χώροι που τους φιλοξενούν να μη μας αντιμετώπιζαν σα να είμαστε θαμώνες σε μπουζουξίδικο που εκτός από τα πρώτα τραπέζια πίστα, οι άλλοι όλοι είναι υποτελείς της κάθε ντίβας!

Μπροστά οι διάσημοι της τηλεόρασης και πίσω το πόπολο. Και όλοι μαζί; Σα να βρίσκεσαι στις παλιές Αμπάρες και θα βγει όπου να ‘ναι ο Αντύπας (και αυτός λατρεία, μη τρελαθούμε κιόλας!). Μικρά καρεκλάκια, σαν αυτά που κάθονται στα νηπιαγωγεία τα πεντάχρονα. Διάφορα επίπεδα, μικροί διάδρομοι, παστωμένοι σαν σε κονσέρβα να χωρέσουμε πέντε κανονικοί σε ένα τραπέζι για δυο εύσωμους, η δυο εύσωμοι και τρεις αδύνατοι σε ένα τραπέζι που μόλις έρθουν και οι πιατέλες με τα μπαγιάτικα φιστίκια ή τα μαραγκιασμένα φρουτάκια και τα ποτήρια, δεν χωράνε τα χέρια μας να πιάσουν το πότο μας. Στο διάδρομο έτσι και σηκωθείς να πας προς τις τουαλέτες (κακό σε βρήκε!), δεν χωράς φυσικά. Οι γυναίκες σπρώχνοντας μπορεί και να συλλάβουν, ενώ οι κύριοι ίσως ανακαλύψουν τη χαρά της τυχαίας γνωριμίας με άλλες