ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

Έθνος – Πάθος, Κράτος – Λάθος  

Δεν είναι εσφαλμένη η άποψη που συχνά διατυπώνεται για την επιβίωση της Ελλάδας ως Έθνους και ως Κράτους. Αν λάβουμε υπόψη μας τη σύντομη σχετικά ιστορία του νεοελληνικού κρατιδίου, βάζοντας δηλαδή στη ζυγαριά επαναστάσεις, πολέμους (εμφύλιους και άλλους), μεταναστεύσεις, κομματοκρατία, διαφθορά σε όλα τα επίπεδα (Κράτος, Εκκλησία, εκπαίδευση, οικονομία, Δημοσιονομία, δικαιοσύνη), τότε συνάγεται το εκρηκτικό συμπέρασμα ότι ένα προτεκτοράτο του 19 αιώνα που αναβαθμίστηκε σε Δημοκρατία και εν συνεχεία σε ευρωπαϊκό Κράτος δεν μπορεί να τρέφει τις γνωστές φιλοδοξίες των κρατικών σχηματισμών της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Άρα, στην κατάσταση που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, δηλαδή με τη θηλιά στο λαιμό, όπου όλη η Ευρώπη μας δείχνει με το δάχτυλο και ορισμένα από τα κράτη της εκφράζουν ζοφερές σκέψεις για το μέλλον μας, φυσικό είναι κάποιοι ντόπιοι παρατηρητές να φτάνουν μέχρι σημείου εθνικής αυτοκτονίας. Το διάβημα βέβαια δεν μπορεί να γίνει συγκεκριμένο: πως ένας λαός πέφτει στον γκρεμό; Αργά αλλά σταθερά, αποκρίνεται ο εωσφορισμός! Αυτό το επιτύχαμε, στην καταστροφή είμαστε μανούλες,  ο αρνητικός έπαινος μας ανήκει, μόνο που οι συνέπειες τραβάνε του μάκρους και δεν αποκλείεται (ακόμα και αυτή τη φορά) να μην συνετιστούμε, να μη δούμε το χάρο με τα μάτια μας, αλλά να επανέλθουμε στα γνωστά, αμαρτωλά και παραδεδομένα.

Είναι πανεύκολο να μιλάμε για κάθαρση, για εξυγίανση, για αλλαγή φρουράς, μόνο που όλα αυτά τα συνθήματα εκφράζονται από την κομματοκρατία, το άθλιο καθεστώς με άλλα λόγια που ευθύνεται κατά κύριο λόγο για το ιστορικό αδιέξοδο. Το κράτος  εγκληματεί διαρκώς, τα κόμματα παίζουν  το γνωστό παιχνίδι της πληγωμένης αθωότητας που δείχνει συνεχώς τον ένοχο, η αντιπολίτευση κραδαίνει το χαρτί της ελπιδοφόρας φρουράς που αν κερδίσει τις εκλογές θα γίνει σωτήρας, με ένα λόγο τα άθλια υλικά ανακυκλώνονται σταθερά και μαζί με αυτά τα ανίκανα πρόσωπα που αριστεύουν στην άθλια ρητορική και στο δωρεάν ευχολόγιο.

Οι γενικεύσεις βέβαια είναι εύκολες και συχνά άδικες, ωστόσο το γενικό συμπέρασμα ισχύει. Δεν υπάρχει ούτε ένας τομέας του κρατικού και θεσμικού μηχανισμού – ούτε ένας! – που να μπορεί να προταθεί ως υγιής και ελπιδοφόρος. Το πολιτικό «ράσο»  μπορεί να χαίρεται και να ελπίζει, τα δελτία ειδήσεων να  μοιράζουν παρατάσεις σε μια κοινωνία που θυμίζει πυγμάχο σε κατάρρευση, ωστόσο τίποτα το θετικό δεν εμφανίζεται. Κατά συνέπεια γεννιέται η απορία : οι μεταρρυθμίσεις που αναγγέλλονται και διαφημίζονται  έχουν κάποια ελπίδα μεταστροφής του κλίματος; Η η περίφημη «κρίση» θα διαιωνίζεται  συντηρώντας μια χώρα καλωδιωμένη, ασθενική, παράταιρη, άθλια πέρα για πέρα που στις καλύτερες στιγμές της θα αναλογίζεται το «ένδοξο» παρελθόν και το άδοξο μέλλον της;