Λάδι στη φωτιά

Δυστυχώς, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, τη στιγμή που οι πυρπολητές καιροφυλακτούν. Η ακροφοβική θεωρία, όπως διατυπώνεται εσχάτως από επίσημα, κυβερνητικά και μη, χείλη προτείνεται ως φαντασιακή διέξοδος προς τους πολίτες στις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που έχει επιβάλλει η κρίση.

Η ίδια αντίληψη περί των δύο άκρων χρησιμοποιείται τυχοδιωκτικά, υποκριτικά και φλύαρα για να καταστήσει άνευ περιεχομένου το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού σε πολιτικά κοινοβουλευτικά κόμματα που αποδέχονται το σύνταγμα και την κουλτούρα

Τέλος, επιδιώκει να στιγματίσει και σταδιακά να απονομιμοποιήσει απολύτως διαφορετικούς πολιτικούς χώρους μέσω του αδικαιολόγητου συμψηφισμού παντελώς ανόμοιων γεγονότων και της απόπειρας εξομοίωσης εντελώς άσχετων καταστάσεων. Άλλο πράγμα ο φονικός εμπρησμός της Μαρφίν, άλλο η καταδρομική επίθεση στις Σκουριές και άλλο η δολοφονία στη Νίκαια.

Κανείς δεν διαφωνεί να εντοπισθούν και να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη οι δράστες των δύο πρώτων ενεργειών. Εν προκειμένω , όμως, καλλιεργείται έντονα και προκαταβολικά η καχυποψία ότι οι συγκεκριμένες δράσεις εφάπτονται ή τέμνονται με μερίδα της κοινοβουλευτικής αριστεράς.

Είναι προφανές ότι η ντόπια κεντροδεξιά χάριν πολιτικής επιβίωσης, επείγεται να κλείσει τους ανοικτούς ιστορικούς της λογαριασμούς. Μόνο που το κάνει με τη προσχηματική ρητορική του απελπισμένου που έχει χάσει την πίστη του στη δικαιοσύνη και τη μέριμνα της δημοκρατίας.

Αποδοκιμάζει τα άκρα αντιμετωπίζοντας το πολιτικό σύστημα σαν εκκολαπτήριο φαυλότητας και παραγωγής δαιμόνων. Αντλεί κοινότοπα επιχειρήματα για να στολίσει μια πανικόβλητη ρητορική εναντίον των πολιτικών αντιπάλων της. Το χειρότερο, βάζει σ’ ένα τσουβάλι ποινικά αδικήματα και κοινωνικούς αγώνες. Με δυο λόγια, ρίχνει αστόχαστα λάδι στη φωτιά του πολιτικού σκηνικού ταυτίζοντας την εγκληματική νεοναζιστική συμμορία με την αξιωματική αντιπολίτευση.

Θα μπορούσα ενδεχομένως να καταλάβω την υπεράσπιση μια τέτοιας θεωρίας από τη συντηρητική παράταξη, στα πλαίσια της συγκρότησης μιας νέας ιδεολογικής της ταυτότητας. Το πισωγύρισμά της, δηλαδή από το φιλελεύθερο κέντρο στο βαθύ δεξιό και αυταρχικό της παρελθόν. Θα το ανεχόμουν ακόμα και ως τρικ πολιτικής κεφαλαιοποίησης της τρέχουσας δίωξης του νεοναζιστικού μορφώματος.

Αλλά εδώ πλέον δεν πρόκειται για προσπάθεια μονοπώλησης του πιθανού φόβου των ταλαίπωρων και εξαντλημένων μικρομεσαίων νοικοκυραίων. Δεν είναι ένα αμήχανο μακιγιάζ στη κοινωνική μηχανική που επιβάλλουν τα μνημόνια, ένας κατασκευασμένος αντιπερισπασμός για να θολώσουν το τοπίο των κυβερνητικών αδυναμιών τους, ούτε, φυσικά, ιδιοτροπία μιας δράκας έξαλλων παλαιοδεξιών βαρόνων που θεωρούν το κράτος τσιφλίκι τους.

Εδώ πρόκειται για μια κυνική τεχνική που ξεπερνά τα όρια της επικοινωνιακής ατζέντας, καθώς είναι προσαρμοσμένη ακροβατικά σε μια παραποιημένη κλιμάκωση της στρατηγικής της έντασης. Έναν μανιχαϊστικό ανορθολογισμό που αποσκοπεί στην απόλυτη πολιτική ηγεμονία στο κράτος, αδιαφορώντας για την υποβάθμιση και την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών. Έναν ακραίο εκβιασμό που διαμηνύει στην κοινωνία είτε υποταγή στη «νομιμότητα» είτε στο στόχαστρο των «ακραίων συμμοριών».

Πολύ φοβάμαι, ότι χωρίς τις αναγκαίες, έστω και συμβολικές, συναινέσεις προς όφελος της δημοκρατικής τάξης και της νομιμότητας, η χώρα οδηγείται ορμητικά σε σκηνικό πόλωσης και διχασμού που θα χαρακτηρίζεται από την άγρια καταστολή και τη δυναμική κινηματική δράση. Δυστυχώς, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο είτε από σκόπιμες ενέργειες, η πάταξη της εμπρηστικής νεοναζιστικής οργάνωσης κινδυνεύει να πυροδοτήσει άλλες μεγαλύτερες πυρκαγιές.