ΜΜΕ και προβολή δράσεων…

Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι ουσιώδης για κάθε χρονική περίοδο και για κάθε  θέμα που μας απασχολεί, ιδιαίτερα για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Πριν τριάντα χρόνια η πληροφόρηση ήταν αργή και τα κυρίαρχα μέσα: οι εφημερίδες, τα κάθε μορφής έντυπα και το ραδιόφωνο.

Οι συνθήκες άλλαξαν…Οι τεχνολογίες της πληροφορικής και των επικοινωνιών καθορίζουν πλέον την πορεία των ΜΜΕ και την ιστορία τους. Από την εφημερίδα και το διαδίκτυο μέχρι την τηλεόραση, ο κόσμος συμβολοποιείται από την αρχή.

Ο

καταλύτης αυτών των αλλαγών: η κυριαρχία της τηλεόρασης. Η επιδίωξή της να προσελκύσει περισσότερους πόρους, π.χ. διαφήμιση, είχε ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση της πορείας της σύγχρονης ειδησεογραφίας, αλλά και  της κοινής γνώμης. Η εικόνα και όχι ο λόγος, η παράθεση της ειδησεογραφίας μέσα στο χρόνο και όχι στο χώρο, η κατάργηση της πρώτης σελίδας ( μιας και από τη φύση της η τηλεόραση είναι πρώτη σελίδα), η δραματοποίηση των γεγονότων και η ευκολία που παρέχει στο θεατή, έδωσαν στο νέο μέσο τη δύναμη και την αδυναμία του.

Είναι κοινή διαπίστωση ότι σε μεγάλο βαθμό τα ΜΜΕ έχουν απαξιωθεί! Το διαδίκτυο παρέχει μη ελεγχόμενη πληροφόρηση, οι κανόνες δεοντολογίας δεν λειτουργούν και οι άνθρωποι χάνουν τον προσανατολισμό τους.

Στο περιβάλλον της πολυπλοκότητας που κυριαρχεί, πώς πρέπει να αντιδράσουμε;

Η αρχή πρέπει να γίνει από την απόκτηση ικανοτήτων για την ανάκτηση της πληροφορίας και το φιλτράρισμά της. Μια τέτοια προοπτική απαιτεί γνώση και δεξιότητες. Όλοι οι πολίτες πρέπει να αποκτήσουν αυτή τη δυνατότητα, ώστε να μπορούν να ενταχθούν στη νέα εποχή. Η νέα πραγματικότητα είναι σκληρή και η μη αφομοίωσή της θα μας βάλει στο περιθώριο.

Οι  αναπτυξιακές δυνατότητες της πατρίδας μας και ιδιαίτερα των περιφερειών της δεν μπορούν να βασιστούν σε ποσοτικούς δείκτες. Είμαστε μια μικρή χώρα με πολιτισμό και δώρα της φύσης. Η προοπτική της πρέπει να βασιστεί στην ποιότητα. Με βάση αυτή τη διαπίστωση, οι δράσεις της πρέπει να ενσωματώνουν ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Σε παγκόσμιο επίπεδο επικρατεί η τάση της ομογενοποίησης. Ο αγώνας ανάμεσα στην κουλτούρα και στο εμπόριο είναι ένας αγώνας ανάμεσα στην πραγματική αξία και στην αξία που απορρέει από την ωφελιμότητα. Πρέπει να τονιστεί ότι η πολιτισμική ποικιλότητα εκφράζει ένα ισχυρό κοινωνικό όραμα και μαζί ένα αντίδοτο στην πολιτική των παγκόσμιων δικτύων του κυβερνοχώρου. Η τάση αποσύνδεσης της κουλτούρας από τα κοινοτικά αγκυροβόλια την ανάγει σε εμπορική ψυχαγωγία, με αποτέλεσμα να στερεύει η ίδια από την ουσιαστική της αξία.

Το συμπέρασμα είναι: οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να αναλύσουν τις δυνατότητές τους, να αναδείξουν τις αξίες που διαρρέουν τον πολιτισμό και την κουλτούρα τους και να σχεδιάσουν με υπευθυνότητα στην ιστορική τους πορεία τις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες τους.

Πώς όμως θα τις αξιοποιήσουν, ώστε να αποτελέσουν και πολιτική απασχόλησης;

Εδώ έρχεται ο ρόλος της προβολής τους. Η προβολή τους πρέπει να απαλλαγεί από τη γενικότητα.