Μόνος στην πόλη

Μπορεί να φαίνεται γεροντίστικη παραξενιά ή έμφυτη δειλία, πάντως ο περίπατος ή η γυροβολιά μέσα στην πρωτεύουσα έχει αλλάξει πολύ. Ποιός περίπατος δηλαδή; Μιλάμε για το δρόμο που οδηγεί στον τόπο εργασίας, σε πλατείες όπου κοιμούνται διάφοροι άστεγοι, για την περίφημη οδό Στουρνάρη όπου λειτουργεί αγορά τσιγάρων, για τους μαύρους που ανέλαβαν – τουλάχιστον πέριξ του Πολυτεχνείου – τη διακίνηση της πρέζας. Σιχαθήκαμε λοιπόν να βλέπουμε διάφορα αναξιοπαθή κοριτσάκια να παρακαλούν και να εκλιπαρούν για λίγη σκόνη και ο μαύρος «έμπορας» να τις αγριοκοιτάζει ασκαρδαμυκτί, κύριος του χώρου, μαύρο

γυαλί, ντυμένος στην πέννα και έτοιμος να πλήξει κάθε δύσπιστο.

Αν θυμηθούμε τις πρώτες καραβιές μεταναστών που σκορπούσαν μέσα στην πρωτεύουσα σαν τυφλωμένα πουλιά και τη σημερινή παρουσία τους, καταλαβαίνουμε πόσο άλλαξαν τα πράγματα. Στο νου μας έρχεται το χαμηλωμένο βλέμμα, το γρήγορο περπάτημα, η μπουλουκηδόν μετακίνηση, το με βλέπεις- αλλά- κάνω- πως- δεν- σε- βλέπω, η χαμηλή φωνή, οι λιγοστές χειρονομίες. Σήμερα βέβαια αλλάξαν τα πράγματα. Ειδικά ο μετανάστης με το καρότσι από το σούπερ μάρκετ που αδειάζει τους κάδους σκουπιδιών για να βρει σίδερο, σκορπώντας με το έτσι θέλω όλα τα σκουπίδια πάνω στο πεζοδρόμιο και τραβώντας με την πραμάτειά του για το Ρέντη, αποτελεί σκηνή προσαρμοσμένου ξένου που έχει δικαιώματα.

Στις γειτονιές κάτω από την Ομόνοια όπου δεν περπατάς ποτέ ξέγνοιαστα, το παιχνίδι το κάνουν πολλοί δικοί μας, ντόπιοι καταντόπιοι, που σου κάνουν ταχύτατη έρευνα και αν έχεις πενηντάρι στα θυλάκιά σου το κλέβουν και σε αφήνουν, αλλά τρως κάτι ψιλές αν κουβαλάς κάνα πεντάρφανο εικοσάρι. Στην ίδια περιοχή, άνθισε και το κόλπο με τα χτυπήματα στο τζάμι, το φρένο της οδηγίνας και την αρπαγή της τσάντας στις πίσω θέσεις.

Αν κάθε μετανάστης – εδώ όσο και αλλού – έχει τριπλό πρόβλημα προσαρμογής (εργασία, γλώσσα, θρησκεία συν το νεκροταφείο), κατά πως δείχνουν τα πράγματα η «προσαρμογή» του παραμένει ισχνή. Μιλούν ελάχιστα ελληνικά, παριστάνουν τις σκιές, ζουν σε άθλιες συνθήκες και αναμένουν την βελτίωση των συνθηκών διαμονής. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η «ανοχή» η οποία, προϊόντος του χρόνου, γίνεται « κατοχή».

Για παράδειγμα η κλοπή από την πλατεία Αιγύπτου της κεφαλής ενός ήρωα, όχι μόνο αποτελεί βέβηλη πράξη και σκάνδαλο, αλλά προδίδει και ποταπά ένστικτα που αγγίζουν τα όρια της εκδίκησης.