Νέα κυβέρνηση

Περίπου σαν νομίσματα άνευ αντικρίσματος, οι νεόκοποι υπουργοί και γραμματείς ορκίστηκαν, ενώ οι ψηφοφόροι διασκεδάζουν πλέον με τα πολιτικά καμώματά τους καθότι θυμίζουν βαθμοφόρους που δεν προτείνουν λύσεις, αλλά απλώς διαχειρίζονται τον ίσκιος τους. Πιο σωστά η ανικανότητα είναι πλέον τόσο πολύ διαδεδομένη ώστε, όποιος κομίζει κάτι νεοπαγές, μπορεί και να θεωρηθεί ότι χαλάει το παιχνίδι. Ισχυρά πρόσωπα δεν υπάρχουν, η αλήθεια να λέγεται, ούτε και εξασφαλισμένη πλειοψηφία που θα μπορούσε να προσφέρει κάποια άνεση

στις πρωτοβουλίες που – άλλο αυτό – επιδιώκουν – όπως είπε ο πρωθυπουργός – «την σωτηρία της πατρίδος».

Περιέργως πως, πάσα κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών, άλλο δεν κάνει παρά να ομοιάζει με θίασο ποικιλιών, υπουργούς που οι υπηρεσίες του αρχίζουν και τελειώνουν στην ευκολία με την οποία μπορεί να παραιτείται από το υπουργικό αξίωμα. Άρα το ζήτημα δεν είναι να αφήνεις έργο, αλλά να εγκαταλείπεις τόσο εύκολα το πόστο σου ώστε να δημιουργείται η εντύπωση ότι εκείνο που πρωτεύει είναι η παραίτηση και όχι η εμμονή στο έργο. Άλλωστε ποια εντύπωση αποκόμισε κανείς από το προηγούμενο σχήμα της κυβερνήσεως Σαμαρά;

Η κατάσταση της χώρας, προφανώς, δικαιολογεί πάσα πρωτοβουλία η οποία αιτιολογείται με κάποια αμυδρή ιδέα προόδου που – ατυχώς – δεν μπορεί να υιοθετηθεί επειδή τα δεδομένα δεν επιτρέπουν. Αφήνουμε κατά μέρος περιπτώσεις πολιτικών που «φυλάσσονται» σε φυλακές δίκην πολιτικού χρηματοφυλακίου. Επ’ αυτού οι υπάλληλοι που προσχηματικά και μόνο εργάζονται στο πόστο τους, ουσιαστικά πασχίζουν να αποκτήσουν «μέσα» και «γνωριμίες» που τελικά – όπως όλοι ξέρουμε – μόνο κακό δεν κάνουν. Τα μέσα είναι πανίσχυρα στις αποτυχημένες κυβερνήσεις, άρα όσο το πολιτικό σύστημα αποσαθρώνεται, τόσο το πολιτικό προσωπικό σπουδάζει με καθηγητή τον διάβολο.

Εξ αυτού συνάγεται ότι τα ντόπια ζητήματα που αφορούν το κράτος (με τη στενή και την ευρεία έννοια) παραμερίζονται με την απλή προοπτική να ευνοηθούν οι ενδιάμεσοι – που είναι ψηφισμένοι και ορκισμένοι – για να σταδιοδρομήσουν ανθρωπάρια που δεν ορρωδούν προ ουδεμιάς απάτης με νόμιμο πρόσωπο. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για γνωστά πρόσωπα και πασίγνωστους πολιτικούς. Αν πρόκειται για κάποιες εξαιρέσεις πολιτικών ζήτημα δεν θα υπήρχε. Αλλά όταν ξέρουμε ότι κάθε υπεύθυνη θέση υπονοεί «μεγάλα μέσα», τότε υποψιαζόμαστε ότι οι πολιτικοί είναι πανούργοι, ενώ ο κοσμάκης θυμίζει τον κρόκο μέσα στο αυγό.