Ο ιδανικός κυβερνητικός εταίρος

Ο Ανδρέας Λοβέρδος δηλώνει ότι ο τόπος έχει ανάγκη από ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που δεν υπάρχει σήμερα, αλλά δεν ξεκαθαρίζει αν θα προχωρήσει ο ίδιος στην ίδρυσή του.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δηλώνει ότι το ΠΑΣΟΚ τελείωσε, αλλά… παραμένει κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος, ενώ προαναγγέλλει ότι και εκείνος θα πάρει πολιτική πρωτοβουλία –μπορεί να κάνει κόμμα, μπορεί όχι.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος,

από την άλλη, δηλαδή το «επίσημο ΠΑΣΟΚ», έχει εξαγγείλει «συντακτικό συνέδριο» και κινδυνεύει να κάνει όντως το συνέδριο αυτό, αλλά αντί για συνέδριο «επανεκκίνησης», να πρόκειται για συνέδριο ιστορικού ενταφιασμού.
Μ’ άλλα λόγια, ο πάλαι ποτέ μεγάλος χώρος της «Δημοκρατικής Παράταξης» έχει πλέον γίνει σκορποχώρι. Τα διαλυτικά φαινόμενα είναι πολλά, ενώ στελέχη του ΠΑΣΟΚ καλλιεργούν ήδη σενάρια συγκρότησης ενός «ευρωπαϊκού πόλου» με πυρήνα τη ΝΔ. Χρυσοχοΐδης, Πάγκαλος και Σία ανακάλυψαν ξαφνικά την «υπευθυνότητα» του Σαμαρά, αλλά και πόσο «ευχάριστη έκπληξη» είναι ως πρωθυπουργός.

Την ίδια στιγμή, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να πέφτει στις δημοσκοπήσεις, ενώ πολιτικά συμπιέζεται, μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Παράλληλα, μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ήδη «τρέχει» ένας άτυπος διαγκωνισμός σχετικά με το ποιος θα πρωτοστατήσει στο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Παρόλα αυτά, ένθεν κακείθεν, αναβιώνει το όραμα της ενωμένης Κεντροαριστεράς και στελέχη των δύο κομμάτων «καλοβλέπουν» τα σενάρια για συνεργασία και κοινή εκλογική κάθοδο ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Βεβαίως, αυτή τη φορά, το «όνειρο» της ενωμένης Κεντροαριστεράς δεν έχει καμία σχέση με την αντίστοιχη συζήτηση που διεξαγόταν επί Κύρκου και Ανδρέα ή επί Σημίτη και Κωνσταντόπουλου.

Ποιος θα φανταζόταν πως, όταν θα ερχόταν η ώρα να συζητηθούν στα σοβαρά –πιο σοβαρά παρά ποτέ- αυτά τα σενάρια, ο στόχος των πρωταγωνιστών δε θα ήταν μία ορμητική σοσιαλδημοκρατική δύναμη εξουσίας, αλλά μια ενωμένη Κεντροαριστερά… σωτηρίας. Δηλαδή, μία συνεργασία μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, προκειμένου τα κόμματα των κκ. Βενιζέλου και Κουβέλη να μην κατευθυνθούν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αλλά να κατοχυρώσουν μία –μικρή, έστω- θέση στο μελλοντικό πολιτικό σκηνικό.

Έχει ήδη διαφανεί πως, όταν η χώρα μπει πάλι σε τροχιά εκλογών, οι συνθήκες πόλωσης θα είναι οξύτατες και θα αναμετρηθούν τα δύο κυρίαρχα μπλοκ: ένα της «ανατροπής», με πυρήνα τον –τότε ενιαίο- ΣΥΡΙΖΑ και ένα «ευρωπαϊκό», με πυρήνα τη ΝΔ του κ. Σαμαρά.

Η πολιτική λογική, αλλά και η τροχιά φθοράς στην οποία έχουν περιέλθει, λέει ότι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ θα κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και δε θα κατέβουν χωριστά στις εκλογές. Ήδη πολλοί στην Ιπποκράτους και την Αγίου Κωνσταντίνου οραματίζονται μία νέα «Ελιά». Μια «Ελιά», βεβαίως, η οποία δε θα είναι δύναμη εξουσίας, αλλά αφενός θα κατοχυρώνει μία θέση στο πολιτικό σκηνικό για κεντροαριστερές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις και, αφετέρου, θα αποτελεί έναν «μετριοπαθή» κυβερνητικό εταίρο, είτε για το «αστικό» μπλοκ, είτε για κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά.
Ίσως, βέβαια, αυτή η συζήτηση να είναι πρόωρη.  Αλ