ΟΙ ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΙΤΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΕΘΑΝΤΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ…

Δεν με απασχολούν αυτοί που με αφορμή την επέτειο της Αλώσεως θα κάνουν προβολές στο αύριο ξεθάβοντας το χτες. Μου είναι διασκεδαστικοί και αυτοί που θα εξηγήσουν το 2013 με αναφορές στο 1453 και αυτοί που θα απορρίψουν μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε τέτοια συσχέτιση. Άλλοι είναι χτίστες του παρελθόντος κι άλλοι χαλαστάδες του μέλλοντος. Αυτό ξέρουν, αυτό επέλεξαν, αυτό τούς αρέσει να κάνουν. Αυτό κάνουν. Και τους δύο τούς ξεχωρίζεις σαν τη μύγα μες στο γάλα. Είναι ευδιάκριτοι. Τους εγκρίνεις ή τους απορρίπτεις. Συντάσσεσαι μαζί τους ή τους αποτάσσεσαι. Είναι εύκολη υπόθεση.

Το πρόβλημα είναι

με τους απέθαντους της Ιστορίας. Με τους μουλωχτούς των ιδεών. Μ’ αυτούς που σου στερούν τη χαρά, είτε του γέλιου είτε του κλάματος. Που σου παγώνουν το γέλιο στα χείλη. Που σου πετρώνουν το δάκρυ στα μάτια.
Αυτοί που την 29η Μαΐου τη βλέπουν και έτσι και γιουβέτσι και κοκορέτσι.

Μ’ αυτούς που δεν μπορούν να πουν στα παιδιά τους την Άλωση σαν παραμύθι πρέπει να έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Κι όχι μ’ αυτούς που τη βλέπουν κάθε βράδυ στον ύπνο τους και στοιχειώνουν ή με όσους αδιαφορούν για το γεγονός.

Μ’ αυτούς που μας υψώνουν το δάχτυλο και μας φοβερίζουν με ενοχές και εφιάλτες για τις θύμησες. Τους αμνήμονες να φοβόμαστε. Όχι αυτούς που σκυλεύουν, προσπαθώντας να φέρουν την Ιστορία στα μέτρα των ιδεοληψιών τους.

Δεν συνιστούν πρόβλημα ούτε οι ελληναράδες ούτε οι κοσμοπολίτες. Τη Συρία δεν τη βλάπτουν οι παλαιολογίτες ούτε οι λατινόφρονες. Τη χαλάνε οι τιποτόφρονες. Οι Κερκοπορτίτες της λησμονιάς είναι οι επικίνδυνοι.

Αυτοί είναι που δεν μπορούν να πουν κανένα παραμύθι στα παιδιά. Είτε με δράκους, είτε πολιτικά ορθό. Και όσοι δεν μπορούν να πουν παραμύθια στα παιδιά, τα μισούν. Μισούν τη ζωή και τους άλλους. Αυτούς δεν τους χρειαζόμαστε. Μ’ αυτούς πρέπει να τελειώνουμε. Και ο καλύτερος τρόπος να το πετύχουμε είναι από σήμερα ν’ αρχίσει ο καθένας να λέει, όσο πιο φωναχτά μπορεί, το δικό του παραμύθι.

Να ακονίσει τις παιδικές του μνήμες και να τις πει δημόσια. Ας ξεχάσουμε για λίγο το ΔΝΤ, τα spreads και τα ελλείμματα. Ας αφήσουμε τις πληροφορίες και το παρασκήνιο για το Φορολογικό, τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών και τις αποκρατικοποιήσεις των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ. Ας προσπεράσουμε τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και το ύψος του δημοσίου χρέους.

Ας αφήσουμε τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα κοινωνικά αιτήματα για μια μέρα στην άκρη. Και ας θυμηθούμε τον «μαρμαρωμένο βασιλιά», την «Πύλη του Ρωμανού», την «Κόκκινη Μηλιά», το «Σώπασε, Κυρά Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις», «Τα ψάρια που πήδηξαν απ’ το τηγάνι».

Είναι μνήμες ενός έθνους. Λαϊκές δοξασίες. Παραμύθια. Για μένα μνήμες αθωότητας. Τώρα που το σκέφτομαι, μ’ αρέσει που τα θυμάμαι. Που μου τα ’λεγαν όταν ήμουνα μικρός. Και θέλω να τα πω και ’γω στα παιδιά μου. Με νοσταλγία. Για μένα και γι’ αυτά.

Ούτε τουρκοφάγος έγινα που τα άκουσα, ούτε έχω καμιά διάθεση να ξαναπάρω την Πόλη. Ούτε ξέρω κατά πού πέφτει η Κόκκινη Μηλιά, ούτε για εξαδάχτυλους ψάχνω. Από την άλλη, δεν θέλω και να τα ξεχάσω. Θέλω να τα θυμάμαι σαν λόγια της μάνας μου, του πατέρα μου, των δασκάλων μου, των φίλων μου, της παιδικότητάς μου.

Οι μνήμες δεν μπορούν να έχουν ούτε μίσος, ούτε κενά. Δεν μπορούν να γίνονται εφιάλτες οι αναμνήσεις. Ξέρω και έχω ανθρώπους που έζησαν την αυθαιρεσία, τη βία, το μίσος των Τούρκων, κι είμαι περήφανος που όχι μόνον δεν κλαψουρίζουν γι’ αυτά που έχασαν και έζησαν, αλλά πρωτοστατούν για να κλείσουν οι πληγές του παρελθόντος. Επειδή ξέρουν ότι όσο μένουν ανοιχτές, κακοφορμίζουν.

Όπως ξέρω και πολλούς βολεμένους, άκαπνους, ακατάδιωκτους και εξ αποστάσεως θωρώντες την Ιστορία, οι οποίοι έχουν τόσο μίσος στην ψυχή και το βλέμμα τους, που δεν ξέρω γιατί.

Ούτε «εθνικιστής», ούτε «μειωμένης εθνικής συνειδήσεως» είμαι. Γι’ αυτό μπορώ και θυμάμαι και θα προσπαθήσω να πω στα παιδιά μου το παραμύθι ή την Ιστορία, όπως θέλετε πείτε το, για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον τελευταίο Βυζαντινό αυτοκράτορα και την «Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι, με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες, κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος. Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης κι απ’ την πολλήν την ψαλμουδιά εσείονταν οι κολώνες».

Να σας πω, το προτιμώ, μέρα που ‘ναι, να σείονται οι κολώνες από τις παιδικές μου θύμησες παρά από τους πλάγιους ήχους των επιστολών για τη λίστα Λαγκάρντ, τις εκθέσεις των διεθνών οίκων, τις υποδείξεις του Σόϊμπλε και τους τηλεοπτικούς καβγάδες των πολιτικών για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, τους κουμπουροφόρους βουλευτές και τις δημοσκοπήσεις.

Είναι ό,τι διαλέγει κανείς στη ζωή.

29 Μαΐου 1453. Η Πόλις εάλω. Η αποφράς ημέρα για τον Ελληνισμό. Έχω βέβαια τη γνώμη ότι η Βασιλεύουσα έπεσε πολύ νωρίτερα. Όπως έχω τη γνώμη ότι και μετά το 1453 και μέχρι σήμερα ο Ελληνισμός έχει και άλλες αποφράδες ημέρες. Και πολλά πράγματα έχουν αλωθεί. Γι’ αυτά, όμως, μιαν άλλη φορά…