ΟΤΑΝ Η ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ…

Σταυρωμένη Παρασκευή σήμερα. Με τον Χριστό να πορεύεται προς τον Γολγοθά. Δεν θέλω να κάνω αντιστοιχίσεις με το σήμερα. Θα ήταν εύκολες. Μόνον που θα ήταν φιλολογικές. Ψεύτικες. Κρύες και για εντυπωσιασμό. Κυρίως όμως ανέξοδες, όπως όλες οι αντιστοιχίσεις των Παθών του Ιησού με τα σύγχρονα πάθη των ανθρώπων. Των κατατρεγμένων και καταφρονεμένων. Όπως όλα τα μηνύματα-κλισέ για την ανάσταση του Ανθρώπου με αφορμή την Ανάσταση του Ναζωραίου.

Διαβάστε

όλα αυτά τα ωραία και δήθεν βαθυστόχαστα που γράφονται αυτές τις ημέρες. Είναι τα ίδια που διαβάσατε πέρυσι, πρόπερσι, πριν από χρόνια. Ίδια με αυτά που θα γραφούν του χρόνου και τα επόμενα χρόνια. Έχω μπουχτίσει με τα πάθη, τη σταύρωση και την ανάσταση αυτές τις μέρες του ανθρώπου, του Έλληνα, του γένους, της φύσης.

Σταυρωμένη Παρασκευή σήμερα κι εγώ θέλω να γράψω για τους ξένους, τους αλλοδαπούς, τους μετανάστες. Να ομολογήσω γι’ αυτούς στους οποίους το τελευταίο διάστημα γίνονται πολλές αναφορές και αφιερώματα από τα Μέσα Ενημέρωσης, τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, τους διεθνείς οργανισμούς. Για τους πεινασμένους όπου γης. Γι’ αυτούς που ακούμε και διαβάζουμε ότι πεθαίνουν από την ασιτία, τη φτώχεια και τις αρρώστιες σε διάφορες χώρες, σε πολλά μέρη του πλανήτη.

Γι’ αυτούς που νομίζουμε ότι είναι μακριά μας. Κι όμως, σε μικρογραφία, αυτές οι κοινότητες των κολασμένων βρίσκονται δίπλα μας, είναι γύρω μας. Τους βλέπουμε, ζούμε μαζί τους. Είναι στο κέντρο της Αθήνας, στα Λιόσια, στη Μανωλάδα, στη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία, τη Θράκη. Παντού. Μπορεί ορισμένοι να το υποβαθμίζουν. Να το ξορκίζουν. Να μην θέλουν να το βλέπουν. Κι όμως υπάρχει. Είναι εδώ.

Μας κοιτάει μέσα από τα τρομαγμένα μάτια των δουλοπάροικων που πυροβολήθηκαν στη Μανωλάδα. Μας γνέφει με τα χέρια των παιδιών που, για λίγα σεντς, εκλιπαρούν να μας καθαρίσουν, στο φανάρι, τα τζάμια του αυτοκινήτου. Μας βρίζει και μας καταριέται κάθε φορά που οι νταήδες “εκσπερματώνουν” τη λύσσα και το ρατσισμό τους πάνω τους, μέσα τους.

Κι αν σήμερα είναι πολλοί, αύριο θα ’ναι περισσότεροι. Και δεν θα ’ναι μόνον ξένοι, αλλοδαποί, μετανάστες. Θα ’ναι και γηγενείς. Έλληνες. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, συμπολίτες, συγχωριανοί. Ήδη είναι. Τους βλέπουμε κάθε μέρα, όλο και πιο πολλοί, να ψάχνουν τους κάδους των σκουπιδιών. Τους ακούμε να μας ζητάνε “ότι έχετε” για να φάνε ή να πάρουν για τα παιδιά τους ένα μπουκάλι γάλα κι ένα καρβέλι ψωμί.

Σκεφτείτε τι θα συμβεί σε 15-20 χρόνια αν συνεχίσει η κοινωνία μας στον ίδιο ρυθμό να περιθωριοποιεί κοινωνικά της τμήματα. Σκεφτείτε όταν οι άνθρωποι που θα βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας θα είναι όντως φτωχοί, εξαθλιωμένοι. Στην πραγματικότητα, και όχι σαν ποσοστά και μονάδες της στατιστικής.

Γι’ αυτούς τους φτωχούς, τους κολασμένους που έρχονται θέλω να γράψω. Και να ομολογήσω μέρα που ’ναι σήμερα, Σταυρωμένη Παρασκευή. Γι’ αυτούς που δεν θα περιμένουν να αναστηθούν σε τρεις μέρες ή άντε σε κάποια χρόνια. Γι’ αυτούς που δεν θα έχουν καμιά ελπίδα. Γι’ αυτούς που δεν θα ξέρουν τι θα πει «Ανάσταση», επειδή δεν θα υπάρχει ως έννοια στο λεξιλόγιό τους. Για τους νέους εξαθλιωμένους, τις στρατιές των άνεργων και των πεινασμένων που έρχονται από το μέλλον να μας πολιορκήσουν θέλω να γράψω, αλλά δεν έχω και πολλά να πω.

Μόνον να σημειώσω τον τρόμο ενός φίλου μου τραπεζίτη -ναι, τραπεζίτη- ο οποίος μου εξομολογήθηκε ότι μπλοκάρει το μυαλό του όταν σκέφτεται ότι το 55% των παιδιών, ηλικίας 25 χρόνων, που μάλιστα έχουν πτυχίο πανεπιστημίου ή και μεταπτυχιακό, είναι άνεργοι. Ψάχνουν ακόμα και για οποιαδήποτε δουλειά, διαφορετική απ’ αυτή που σπούδασαν ή απ’ αυτή για την οποία εκπαιδεύτηκαν, αλλά δεν βρίσκουν.

Τι θα γίνει ύστερα από 15 χρόνια, όταν αυτά τα παιδιά θα γίνουν 40 χρονών και δεν θα έχουν καμιά ελπίδα; Πού θα διοχετευθεί όλη αυτή η απελπισία; Πού θα ξεσπάσει όλος ο συσσωρευμένος θυμός; Πώς θα εκδηλωθεί το μίσος τους για την κοινωνία; Σε ποια μοντέλα συμπεριφοράς θα στραφεί η απόρριψή τους; Δεν έχω απάντηση – ή μάλλον την εικάζω και την ψυχανεμίζομαι. Όμως, δεν θέλω να μιλήσω ή να γράψω γι’ αυτά.

Είναι, βλέπετε, Σταυρωμένη Παρασκευή και ο Ιησούς τετέλεσται. Ούτε Αυτός πια δεν μπορεί, έστω για μας, να χύσει ένα δάκρυ και να ζητήσει συγγνώμη. Τουλάχιστον ας έπαιρναν κάποιοι το φραγγέλιό Του…