ΟΤΑΝ ΜΑΘΗΤΕΣ ΛΙΠΟΘΥΜΟΥΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΥΛΟΥΡΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ…

Πριν 70 χρόνια, στην Κατοχή, άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα. Σήμερα, μαθητές λιποθυμούν στα σχολεία, από ασιτία.

Το 1942, μάζευαν τους νεκρούς σκελετωμένους Έλληνες στους δρόμους με τα κάρα. Το 2012, μαζεύουν τα υποσιτιζόμενα Ελληνόπουλα από τις αίθουσες και τις αυλές των σχολείων όπου πέφτουν εξαντλημένα από την πείνα.

Στην Ξάνθη 400 μαθητές υποσιτίζονται. Στη Θεσσαλονίκη

Στο Ηράκλειο, στο Αγρίνιο, στην Πάτρα, σε όλη την επικράτεια εμφανίζεται το ίδιο φαινόμενο. Πεινασμένα παιδιά, λιποθυμίες μαθητών, ασιτία, υποσιτισμός, φτώχεια.

Σε γειτονιές, σε συνοικίες, σε πόλεις οργανώνονται συσσίτια. Οι τοπικές ενώσεις των καθηγητών, δήμοι, εκκλησίες, κοινωνικοί φορείς έχουν ως συμπληρωματικό έργο τη φιλανθρωπία για να μην καταρρεύσουν μαθητές.

Προ δεκαπενθημέρου, ένας πατέρας, στην Αθήνα, σε μεσοαστική περιοχή, αυτοκτόνησε γιατί δεν είχε να θρέψει το παιδί του. Άνεργος αυτός, απολύθηκε και η γυναίκα του.

Ένα κουλούρι, ένα φρούτο, μία κονσέρβα, ένα μπουκάλι, ας είναι και ληγμένο, γάλα. Ό,τι τέλος πάντων προαιρείσθε, καλοί μου άνθρωποι. Κρατείστε το. Για το παιδί μου. Για ν’ αντέξει. Να μάθει. Έστω για το ηρωικό παρελθόν των προγόνων του, αφού μέλλον το ίδιο δεν έχει.

Ο υπουργός Παιδείας, δήλωσε ότι τους απασχολεί πολύ σοβαρά το θέμα, είναι λεπτό, χρειάζονται διακριτικοί χειρισμοί και σύντομα θα αναληφθούν πρωτοβουλίες. Μάλιστα!

Εκεί φθάσαμε. Εβδομήντα χρόνια μετά την Κατοχή, αυτή να επιστρέφει. Σε ένα κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε μια χώρα του αναπτυγμένου κόσμου. Σε μία προηγμένη δυτική κοινωνία.

Ένας λαός που μέχρι πριν λίγο καιρό έκανε εράνους για τους πεινασμένους της Αφρικής. Για τα παιδιά της Μπιάφρα. Τώρα πρέπει να κάνει το ίδιο για τα δικά του παιδιά.

Η βοήθεια που συγκέντρωνε και έστελνε για τους πληγέντες από τον πόλεμο, τους σεισμούς, τις φυσικές καταστροφές πρέπει να επαναληφθεί. Τώρα για τα δικά του θύματα από τη …δημοσιονομική προσαρμογή.

Το ρύζι, τα μακαρόνια, τη ζάχαρη που ήταν για το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, την Παλαιστίνη, τώρα πρέπει να τα μαζέψει για το Κερατσίνι, τους Αμπελόκηπους, τα Λιόσια.

Το 1942 είχαμε πόλεμο, Κατοχή. Το 2012 ο πόλεμος γίνεται έξω από τα σούπερ μάρκετ. Στους κάδους με τα ληγμένα τρόφιμα. Στους σκουπιδοτενεκέδες όλων των δρόμων σε όλες τις γειτονιές.

Πηγαίνετε μια μέρα, το σούρουπο, στη Θηβών, έξω από το Σκλαβενίτη, να δείτε τις μάχες που δίνονται! Σώμα με σώμα. Για μία σάπια ντομάτα, για ένα χαλασμένο μήλο, για μια χτυπημένη κονσέρβα, για ένα μουχλιασμένο τυρί, για ένα ξεραμένο ψωμί.

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα σκουπίδια. Στην Κατοχή δεν υπήρχαν, και πέθαιναν. Τώρα, έστω και τα σκουπίδια δίνουν, σε ορισμένους, ζωή.

Ναι, με χαλασμένα δόντια, με σάπιες κοιλιές, με χνώτα που ζέχνουν, με βαθουλωμένα μάτια, με όψη φαιοπράσινη, με εμετούς και βήχα φυματικού. Ναι, αλλά ζουν. Έστω, πείτε το κι έτσι, παρατε