Ποιητική συλλογή «Κοιτάζοντας τα Κοχύλια»

Ο άνθρωπος στην πορεία του αγωνίστηκε να κερδίσει την ελευθερία του και τα μέσα για να εκφράσει και να αποτυπώσει τον εσωτερικό του κόσμο.

Η ελευθερία απαιτεί θάρρος, αξίες, γνώση, ενώ η έκφραση έχει ανάγκη εργαλείου μαγείας και φορέα αξιών...τη γλώσσα. Τέλος, ο χρόνος της αποτύπωσης εξαρτάται από την εσωτερική πίεση του κάθε ανθρώπου.

Όταν λίγες λέξεις αρμονικά δεμένες χρωματίζουν την ύπαρξή μας και λένε τόσα πολλά με τόσα λίγα, όταν το έσω φως καταλύει την έξω κόλαση και το εσωτερικό θάρρος δεν αφήνει τις σκέψεις να λυγίσουν

Για το Ρίλκε και ένα μόνο στίχο να γράψεις πρέπει να ξέρεις πώς κελαηδούν τα πουλιά, πώς μεγαλώνουν τα δένδρα και να’ χεις δει, τουλάχιστον, τις μισές πολιτείες που υπάρχουν πάνω στη γη.

Ο δημιουργός των ποιημάτων «Κοιτάζοντας τα κολύχια» Νίκος Παυλίδης έζησε (και ζει) ανάμεσα στον κόσμο, τη φύση, τους αγαπημένους του και κείνους που χρειάζονται τη βοήθειά του. Ιδιαίτερα, ζώντας στο περιβάλλον του πόνου και της σιωπής είδε τον κόσμο πιο ανθρώπινο και πιο μεγάλο.

Έχοντας τα χαρακτηριστικά του Ρίλκε και την εσωτερική δύναμη και ευαισθησία να ενεργοποιήσει την έκφραση, αναπνέοντας τον αέρα της Αλεξάνδρειας του Καβάφη και της δικής του, αποκαλύπτει την αλήθεια του:

Τα χείλη του να ηρεμούν

σαν της Τζοκόντα στον καμβά

Τα μάτια του να γυαλίζουν

σαν του παιδιού που δώρα του χαρίζεις

Ο νους του να χαλαρώνει, να λευτερώνεται

σαν το πουλί που απ’ το κλουβί αφήνεις

Η ψυχή του να εξαγνίζεται

σαν μόλις τέλειωσε συμφωνικό κονσέρτο

Της καρδιάς του οι χτύποι να ακούγονται

σαν βήματα άσπρου άλογου περήφανου

Μνησικακίες κι εχθρότητες να παραμερίζονται

θυμοί κι ανταγωνισμοί ‘ ξοστρακίζονται.

.......Και τότε έγραψε Ποίηση.

( παράφραση του ποιήματος από τη σελ. 94 με τίτλο: Όταν γράφεις ποίηση).

Η ποίηση του Νίκου Παυλίδη ντύνει με ζωή τα άψυχα (: το κύμα θώπευσε ερωτικά τα βράχια τα αμίλητα) και γεμίζει με φύση τις στιγμές της μέθεξης (: με φίλησες μ’ ανάσα πελαγίσια, μ’ άρωμα τροπικό κι έλαμπες...) κι αναρωτιέται...Άραγε οι άνθρωποι των άλλων πλανητών...τα ίδια να τραβάνε, το ίδιο να πονάνε;

Το Νίκο Παυλίδη τον απασχολούν όλες οι χαρές και όλες οι παθογένειες της κοινωνίας μας....

Τον φοβίζουν οι κατασκευαστές των αγνώστων:

Δε φοβάμαι τα’ άγνωστο

τρέμω όσους

κατασκευάζουν τα’ άγνωστα

αυτούς που τη σκέψη σου

θέλουν να φυλακίσουν

αυτούς που την αλλοτρίωσή σου κυνηγούν

Τον τρομάζει η ανθρώπινη περιπέτεια:

Η ζωή βιβλίο μοιάζει καταχωρημένο

δεμένο με δέρμα ανθρώπινο

γραμμένο με αίμα ανθρώπου

και τα φύλλα του οι ανθρώπινες ημέρες

Και απορεί.... για πολλά:

Μα δεν απορεί για την ανθρώπινη βλακεία

μήτε την κακία

μήτε την απληστία

Τον φοβίζουν αυτοί που ασκούν κάθε μορφής εξουσία και χωρίζουν,

Τον φέρνουν κοντά στους άλλους τα μικρά και ανθρώπινα

Αγκαλιάζει την αξιοπρέπεια και θλίβεται από την κατάντια των θεσμών και μάλιστα εκείνου που υπηρετεί και πληγώνεται με τους ευεργετηθέντες....

Το κοίταγμα στα κοχύλια σε κάνει να γνωρίσεις τον κόσμο μας με τη ματιά και την ευαισθησία του χαρισματικού δημιουργού Νίκου Παυλίδη.

Ίσως είναι και η ευκαιρία να αγαπήσεις την ποίηση....

Τα ποιήματα του Νίκου Παυλίδη κεντρίζουν τη σκέψη με τρόπο μοναδικό, αφυπνίζουν το μυαλό και την αισθητική απόλαυση.

Ο ποιητής Γ. Κ. Γουίλιαμς έλεγε ότι είναι δύσκολο να μάθει κανείς τα νέα διαβάζοντας ποίηση. Κι όμως, κάθε μέρα υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν δυστυχείς, επειδή τους λείπουν αυτά που βρίσκονται μέσα στα ποιήματα....

Μέσα στα ποιήματα του Νίκου Παυλίδη υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος...