ΠΩΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΡΣΑΛ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΕ …ΝΕΑ ΒΑΡΚΙΖΑ

Το άρθρο του Θόδωρου Βάρδα, που φιλοξενεί σήμερα το matrix24.gr, αξίζει να διαβαστεί. Αποτυπώνει με ρεαλισμό την αλήθεια για τα πρωτογενή πλεονάσματα και αποδομεί με επιχειρήματα την πολιτική σπέκουλα που γίνεται τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση.

Υποθέτω πως πυρήνας της σκέψης του επιχειρηματία και οικονομολόγου Θ. Βάρδα είναι ότι το «πρόγραμμα δεν βγαίνει» γι’ αυτό και υιοθετεί την άποψη ότι χρειαζόμαστε ένα επενδυτικό σοκ που θα προέλθει όχι από εγχώριες πολιτικές, αλλά από ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Άποψη την

οποίαν ο γράφων -για να βλογήσουμε και λίγο τα γένια μας- πρώτος και σε ανύποπτο χρόνο, πριν ακόμα υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο ( Μάιος 2010), είχε καταθέσει με άρθρο του στον «Κόσμο του Επενδυτή».

Από τότε βέβαια κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι. Οι συνθήκες δεν είναι πια ίδιες. Η Ελλάδα προχώρησε σε πρωτοφανή δανεισμό, μπήκε υπό διεθνή επιτροπεία, εκχώρησε μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, υποθήκευσε το μέλλον της και παραμένει έγκλειστη σε δημοσιονομικό λοιμοκαθαρτήριο με την ύφεση, την ανεργία, την τραπεζική ασφυξία και την υπερφορολόγηση να έχουν γονατίσει επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Αν λοιπόν πριν μπούμε στο μνημόνιο χρειαζόμασταν ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, σήμερα χρειαζόμαστε ένα πολύ γενναίο σχέδιο Μάρσαλ που εκτός από οικονομική βοήθεια για επενδύσεις θα πρέπει να περιλαμβάνει (και νέο) κούρεμα του χρέους και, ταυτόχρονα όχι διαζευκτικά, μείωση επιτοκίων και μετακύλιση αποπληρωμής των χρεολυσίων ίσως και σε διπλάσιο χρόνο απ’ ότι προβλέπουν οι δανειακές συμβάσεις.

Επιπροσθέτως, θα πρέπει, πληθωρίζοντας το ευρώ με κοπή νέου χρήματος από την ΕΚΤ, να χρηματοδοτηθούν με δωρεάν και άφθονους κοινοτικούς πόρους πολλαπλάσια προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας. Και φυσικά εκτός από νέα χρηματοδοτικά εργαλεία, όπως ευρωομόλογα κ.α., χρειαζόμαστε και μια Νέα Ευρωπαϊκή Συμφωνία για ενίσχυση -και όχι κατεδάφιση, όπως συμβαίνει σήμερα- του κοινωνικού κράτους.

Το «ελληνικό πρόβλημα» δεν είναι μόνον ελληνικό, είναι και ευρωπαϊκό. Αν η Ευρώπη δεν συνειδητοποιήσει ότι, με τη διεύρυνση του χάσματος Βορρά-Νότου, κινδυνεύει εκτός από «γηραιά» να γίνει, στο σύνολό της, και «μαύρη» (με την έννοια της δυστυχίας, του εργασιακού εκπεσμού, του ελλοχεύοντος φασισμού και γιατί όχι και της λαθρομετανάστευσης), κανένα νέο σχέδιο Μάρσαλ δεν θα βοηθήσει την Ελλάδα.

Και δεν θα την βοηθήσει γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνον οικονομικό, αλλά και πολιτικό. Δεν είναι μόνον θέμα υπερχρέωσης, αλλά και παραγωγής. Δεν είναι δημοσιονομικό μόνον το πρόβλημα, είναι και πρόβλημα πολιτικής αναγέννησης, κοινωνικής ανασυγκρότησης και θεσμικής επαναθεμελίωσης. Δεν υστερούμε μόνον στην ανταγωνιστικότητα, αλλά έχουμε και τεράστιο έλλειμμα εθνικής επανατοποθέτησης σ’ ένα κόσμο που, με την παγκοσμιοποίηση, διαρκώς αλλάζει.

Και επειδή, στο προβλεπτό τουλάχιστον μέλλον, δεν βλέπω τους Ευρωπαίους εταίρους μας να αλλάζουν στάση, ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε και άλλες λύσεις. Δεν λέω να φύγουμε από την Ευρώπη ή να εγκαταλείψουμε το ευρώ, αλλά εκτός από το να ακολουθούμε τυφλά τη συνταγή της τρόικας ίσως θα πρέπει, εναλλακτικά να οικοδομούμε και «κοινοπρακτικά» οικονομοπολιτικά σχήματα διμερών συνεργασιών και με άλλες χώρες, τα οποία να μπορούν να αντισταθμίσουν ή και να απεξαρτήσουν, αν δεν εξελιχθούν όλα ομαλώς, τη χώρα από το «ζυγό» της Αψβουργοκρατούμενης Ευρώπης.

Και το λέω τούτο επειδή η Ιστορία κύκλους κάνει. Πριν από 800 χρόνια το Βυζάντιο άρχισε να καταρρέει επειδή ο λαός διχάστηκε ανάμεσα στην παπική τιάρα και το οθωμανικό φέσι. Πριν 100 χρόνια, η μικρασιατική καταστροφή ήταν το επακόλουθο του διχασμού ανάμεσα στους «Κωνσταντινικούς» και τους «Βενιζελικούς».

Η αναζωπύρωση της αντίθεσης «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοι» πέρα από τον πολιτικοκοινωνικό διχασμό εγκυμονεί και εθνικούς κινδύνους. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που, ενώ στη Θράκη παίζονται περίεργα παιχνίδια, στο Κυπριακό κυοφορείται νέο σχέδιο λύσης και ο Ερντογάν αμφισβητεί την υπόσταση ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε., της Κύπρου, οι εταίροι-δανειστές μας μεταθέτουν συνεχώς για αργότερα τη λύση του «ελληνικού προβλήματος».

Κάνουν δε λάθος όσοι πιστεύουν ότι αυτό γίνεται επειδή δεν έχει ακόμα σχηματιστεί κυβέρνηση στη Γερμανία ή ακόμα χειρότερα: θεωρούν ότι η Μέρκελ επειδή είναι η τελευταία της θητεία στην καγκελαρία δεν θα θελήσει να βάψει τα χέρια της με αίμα ελληνικό. «Το παιχνίδι των Γερμανών ήταν να διατηρήσουν πάντα ζωντανές τις ελπίδες μας στην ευμένειά τους, να μας κάνουν να μην τους «προκαλέσουμε», δηλαδή να μην προετοιμαστούμε…» γράφει ο διπλωμάτης, εκτός από ποιητής, Γιώργος Σεφέρης -αύριο μάλιστα θα παραθέσω και το σχετικό απόσπασμα από το χειρόγραφο Σεπ. ’41. Πάντα αυτό έκαναν. Τότε το έκαναν για να καταλάβουν στρατιωτικά τη χώρα μας, τώρα για να την αγοράσουν για ένα ξεροκόμματο και να την έχουν αποικία.

Ας προσέξουμε λοιπόν, μη βρεθούμε μπροστά στην ανάγκη και αντί για «νέο σχέδιο Μάρσαλ» χρειαστεί να συνάψουμε μια «νέα Βάρκιζα»…