ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΑ Ο ΑΝΤ. ΣΑΜΑΡΑΣ

Πολύ συζήτηση γίνεται για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, εφόσον δεν υπάρξει αυτοδυναμία. Ο Αντ. Σαμαράς διεκδικεί να είναι αυτός εάν η Ν.Δ. είναι πρώτο κόμμα. Δικαίως.

Είναι και φυσικό και λογικό και δικαίωμά του να το επιθυμεί και να το απαιτήσει -από το ΠΑΣΟΚ που βασίμως πιθανολογείται ότι θα είναι το δεύτερο κόμμα- όταν λάβει από τον Κάρολο Παπούλια την διερευνητική

εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Εάν υπολείπεται μιας χούφτας ψήφων από τη δεδηλωμένη, πως μπορεί το ΠΑΣΟΚ να του το αρνηθεί, όταν μάλιστα για περίπου έξι μήνες τα δύο κόμματα συγκυβερνούν και όταν οι ηγεσίες τους έχουν δεσμευθεί, και προφορικά και δια της υπογραφής τους, στην τρόικα ότι θα στηρίξουν μια κυβέρνηση των «μνημόνων»;

Ακόμα και αν η Ν.Δ. δεν υπολείπεται μια χούφτα ψήφους από τη δεδηλωμένη, αλλά έχει μεγάλη διαφορά, ίσως και διψήφια, από το ΠΑΣΟΚ, πως μπορεί η Ιπποκράτους να πει όχι; Βεβαίως μπορεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος να υποστηρίξει ότι το ΠΑΣΟΚ, για να μην υπάρξει ακυβερνησία, παρέχει ψήφο εμπιστοσύνης στο πρώτο κόμμα, υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι άλλος ο πρωθυπουργός. Να επιχειρήσει δηλαδή να πληρώσει τον Αντ. Σαμαρά με το ίδιο νόμισμα που αυτός πλήρωσε τον Γιώργο Παπανδρέου.

Όταν το Νοέμβριο η Ν.Δ. απαίτησε, για να συναινέσει στη συγκυβέρνηση, να είναι άλλος, και όχι ο Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός, προφανώς δεν είχε υπολογίσει αυτή την περίπτωση. Ο Αντ. Σαμαράς και οι επιτελείς του πίστεψαν τότε τρία πράγματα που θα τους εξασφάλιζαν την αυτοδυναμία. Πρώτον, με την απομάκρυνση Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ θα έμπαινε σε περιδίνηση και πιθανώς θα εδιασπάτο, αφού εκτιμούσαν ότι ο Παπανδρέου δεν θα εγκατέλειπε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, στηρίζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου, η Ν.Δ. θα άλλαζε, χωρίς κραδασμούς, στρατόπεδο. Η αντιμνημονιακή της στάση, εκτός του ότι έπιανε όρια, ήταν ούτως ή άλλως παράταιρη για ένα αστικό, ευρωπαϊκό κόμμα που βρίσκονταν στα πρόθυρα της εξουσίας. Με την προσχώρηση στο στρατόπεδο των «μνημόνων» θεώρησε και ορθά, ότι θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη του αστικού κόσμου και των ευρωπαίων εταίρων. Τρίτον, μια βραχύβια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, στην οποίαν μάλιστα θα συμμετείχε και η εκ δεξιών της απειλή, το ΛΑΟΣ, δεν θα την έφθειρε, αντίθετα θα έφθειρε τον Γ. Καρατζαφέρη, τον οποίον μετεκλογικά θα μπορούσε να λεηλατήσει είτε εάν χρειάζονταν μερικές ψήφους για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση είτε στην πορεία επανιδρύοντας, από θέση ηγεμονίας την «γαλάζια πολυκατοικία».

Δυστυχώς, για τη Συγγρού τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενε. Πρώτον, ο Παπανδρέου εγκατέλειψε και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Αντί να φύγουν ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος έφυγαν η Κατσέλη και ο Καστανίδης. Δεύτερον, η αλλαγή στρατοπέδου, από «μνήμονες» σε «αμνήμονες», όχι μόνον δεν έγινε χωρίς κραδασμούς, αλλά αντίθετα δημιούργησε μεγαλύτερη εκ δεξιών απειλή, τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του Πάνου Καμμένου. Τρίτον, η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έμεινε τρεις, αλλά έξι μήνες, οπότε η Ν.Δ. υπέστη φθορά πολύ μεγαλύτερη της αναμενόμενης αφού ταυτίστηκε με το