Σωκράτης ανυποχώρητος

Η σχέση του νεανικού κοινού με τους τραγουδιστές και δη τους «πολιτικοποιημένους», όπως λέγονται, αποτελεί ένα περίπλοκο σύμπλεγμα αγάπης και απώθησης. Αν πάρουμε τον πλέον αγαπημένο και μισημένο του κοινού, που δεν είναι άλλος από τον Διονύση Σαββόπουλο, διαπιστώνουμε ότι οι παλαιότερες γενιές που μεγάλωσαν κυριολεκτικά στη μουσική του κούνια, εδώ και χρόνια ούτε να ακούν δεν θέλουν θεωρώντας τον «χριστιανό», αντιδραστικό, μακριά από τη νεολαία και πιθανώς κι από τον ίδιο τον εαυτό του.

Η κόντρα του Σωκράτη Μάλαμα με τους εκπαιδευτικούς που ήθελαν σώνει και καλά να αναρτήσουν διάφορα

συνθήματα του αγώνα τους ενάντια στα «νέα» μέτρα που ποτέ δεν τελειώνουν, προκάλεσε μια διαμάχη όπου το πλέον περίπλοκο εντέλει υπέστη αναγωγή στο πλέον απλοϊκό και πολιτικό. Εξ ορισμού κάθε κοινωνική ομάδα που διεκδικεί τα δικαιώματά της αποτελεί προστατευόμενο είδος ενώπιον του οποίου οι πάντες - και φυσικά οι τραγουδιστές - οφείλουν να κλίνουν το γόνυ. Γιατί; Διότι ο τραγουδιστής είναι άνθρωπος του κοινού και δη του αριστερού, οπότε υπάρχει μια συμμαχία μεταξύ τους που - δηλωμένη ή αδήλωτη – αποτελεί συμβόλαιο πάνω στο οποίο με συμπαθητική μελάνη έχουν τεθεί οι υπογραφές όλων των αγωνιστών.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε γιατί ο Μάλαμας - αγαπημένος του νεανικού, άρα και του αριστερού κοινού – ανέκρουσε πρύμναν και κατέβασε το πανό που τον « εξέθεσε» και τον έφερε αντιμέτωπο με τους διαδηλωτές; Είναι γνωστό ότι ο Μάλαμας διατηρεί θερμότατες σχέσεις με διαδηλωτές, απεργούς, μαχόμενους γι αυτό άλλωστε έχει τραγουδήσει γι αυτό το κοινό - ο ίδιος άλλωστε προέρχεται από εργατική οικογένεια που μετανάστευσε στη Γερμανία, οπότε πάσα διαμαρτυρία μάλλον τον συγκινεί παρά τον αφήνει αδιάφορο. Προφανώς όλο το παιχνίδι παίζεται και χάνεται στη λέξη «παρά»….

Σαράντα κλέφτες είμαστε όλοι αδελφοξαδέλφια. Έτσι λέει το κλέφτικο τραγούδι και το λέει σωστά, διότι ο ξένος και ο αντίπαλος δεν έχουν το ίδιο αίμα. Αν ο Σωκράτης είχε βγει στο δρόμο τραγουδώντας ζήτημα δεν θα υπήρχε. Ο δρόμος είναι για όλους καθώς και τα τραγούδια που άδονται για όλους ή για να είμαστε ακριβείς για τους περισσότερους. Όταν όμως ο αοιδός «κλείνει» το θέατρο Πέτρας και καλεί το κοινό του να προσέλθει, η παρέμβαση των εκπαιδευτικών θυμίζει ζοριλίκια και προεξοφλημένη αποδοχή που είναι μεν καλή για τους εκπαιδευτικούς, αλλά χείριστη για τον αοιδό. Σε αυτή τη γραμμή οι διαδηλωτές θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να εισέρχονται και σε μια θεατρική παράσταση, να διακόπτουν έναν ομιλητή, να θέτουν υπεράνω όλων τον αγώνα τους ο οποίος δεν ευοδώνεται βέβαια με κιθάρες και τουμπερλέκια.