ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Το «σπάσιμο αυγών» είναι… «σπάσιμο κεφαλιών»!

Την γνωστή παροιμία… -«αν δεν σπάσουν αυγά, ομελέτα δεν γίνεται!»- αναγκάσθηκε να θυμηθεί ο υπουργός των οικονομικών μας Γ. Στουρνάρας, προκειμένου, να συνοψίσει την ανάγκη ότι αν δεν περικοπούν κι άλλο οι δαπάνες από το κρατικό προϋπολογισμό, ο «μαγικός αριθμός» των 11,5 δισεκατομμυρίων δεν βγαίνει με τίποτε. Και επειδή οι «δαπάνες» έχουν περικοπεί έως του βαθμού … «να μην υπάρχουν, πλέον, δαπάνες» επανέφερε με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια στο προσκήνιο την

ιδέα που, άλλοτε, -όπως και τώρα άλλωστε- αποτελούσε και αποτελεί την «καυτή πατάτα» του εγχώριου πολιτικού συστήματος εξουσίας: η «ιδέα της εφεδρείας» των δημοσίων υπαλλήλων που, ναι, δυο χρόνια τώρα …«άγεται και φέρεται» κατά το δοκούν είναι, ως φαίνεται, ο αναγκαίος «πολιορκητικός κριός», ώστε, επιτέλους το «νούμερο» να βγει και να προχωρήσουμε, έτσι, την «συζήτηση» με τους δανειστές.

Ωστόσο, φευ, κι αυτό να γίνει (που θα γίνει), με τις καλύτερες των προδιαγραφών(!), εξέχοντα μέλη της κυβέρνησης διαρρέουν ότι θα χρειαστεί το «πακέτο μέτρων» να είναι μεγαλύτερο απ’ αυτό – τούτο που μέχρι τώρα αναμένονταν. Ήγουν : η ύφεση που, ας σημειωθεί, θα αντιμετωπίζονταν ως προτεραιότητα από την νέα κυβέρνηση και δη από τον πρωθυπουργό της χώρας, όχι μόνο συγκρατείται, αλλά, «επιμηκύνεται» ως το σωτήριο έτος 2016. Τα ποσοστά που δίνουν οι «διεθνώς αναγνωρισμένοι οίκοι» αγγίζουν το 9 και, πολλές φορές, φτάνουν το 10%. Με μια τέτοια, όμως, «επιμήκυνση» της ύφεσης, κάθε μέτρο περιστολής των δαπανών χάνει ολότελα την αξία του ή, για να το διασαφηνίσουμε όπως πρέπει, είναι «δώρον – άδωρον» : ως «μέτρο θεραπείας» έχει ήδη κριθεί και αυτό που απομένει είναι να δούμε αν θα ξεπεράσει ακόμη κι αυτό το «ολέθριο» 10% που οδηγεί, μάλλον, σε ολοκαύτωμα, παρά, σε οργανωμένη πορεία ανάταξης.

Όθεν : εκείνο που επιμηκύνεται, τελικώς, είναι το… αδιέξοδο και όχι το «πρόγραμμα προσαρμογής» που, με εμφαντικό τρόπο, είχε θέσει ο κυβερνητικός συνασπισμός! Η στρατηγική απόκλιση από τους αρχικούς στόχους είναι, πλέον, ξεκάθαρη και αν αυτό – τούτο συμβαίνει με τα θέματα στρατηγικής και άμεσης προτεραιότητας, φτάνει να φανταστούμε τι συμβαίνει με θέματα πιο ήσσονος σημασίας. Αλλά και γι’ αυτό φαίνεται να έχει φροντίσει η «επικοινωνιακή», κυρίως, «διαμάχη» που έχει ξεσπάσει στους κύκλους των κυβερνητικών ιθυνόντων: η επαναφορά των κλασικών διαχωριστικών γραμμών σε θέματα καθημερινής πολιτικής (βλ. μετανάστευση, εγκληματικότητα), λειτουργούν ως τροχοπέδη στην όποια συνολική και άρτια «θέαση» και, άρα, ο αποπροσανατολισμός εμφιλοχωρεί, περίπου, αγέρωχος. Αυτή, τελικώς, η τραγωδία, να μην πατάμε σε κανένα θέμα επί της πραγματικότητας και όλα να συντονίζονται από το «κλίμα της ημέρας» είναι και το «ευκταίον» που θα γίνει «αποτρόπαιον». Και τότε δεν θα χρειάζεται όπως σήμερα να «σπάσουν αυγά», αλλά, εν πολλοίς, να «σπάσουν κεφάλια».

]]>