ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Ανθ’ ημών… «Χρυσή Αυγή»!

Δεν πέρασε και πολύς καιρός από τότε που, οι άγνωστοι μέχρι εκείνη την στιγμή, βουλευτές – στελέχη της «Χρυσής Αυγής» ορκίζονταν (μαζί με όλους τους άλλους νεοεκλεγέντες κοινοβουλευτικούς ), να φυλάσσουν το Σύνταγμα και τους Νόμους του κράτους. Ασφαλώς, ουδείς περίμενε  να τηρήσουν με συνέπεια αυτόν – τούτον τον όρκο τους προς το καταστατικό χάρτη, καθώς, το πολιτικό παρελθόν, τόσο, του «κόμματος», όσο, και των «στελεχών»

του, προϊδέαζε για ανώμαλες καταστάσεις και φαινόμενα που δεν έχουν προηγούμενο στην ελληνική πολιτική ζωή.  Όλοι τότε δε, έκαναν λόγο για το «αυγό του φιδιού» που εκκολάπτεται και από στιγμή σε στιγμή, – ήγουν: όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες  προϋποθέσεις και συνθήκες, θα… «σπάσει» και θα αναλάβει δράση υποκαθιστώντας, εν πολλοίς, κάθε νόμιμη και συντεταγμένη ενέργεια των θεσμών και, άρα, των οργάνων της πολιτείας.

Αλλά, – φευ, οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες ήταν, ήδη, ώριμες : το γεγονός της συμμετοχής και της εκλογής της «Χρυσής Αυγής» με το ποσοστό που πήρε, αυτό και μόνο κατέδειξαν. Απέμεινε, λοιπόν, ο χρόνος κατά τον οποίον θα εκδηλώνονταν με μεγαλύτερη σθεναρότητα και ισχύ, πλέον, λόγω της διαφήμισης και της κρατικής χρηματοδότησης του «κόμματος» η δράση που δεν είχε  άλλον στόχο από το να δοθεί και να κερδηθεί η «μάχη του δρόμου»: εκεί που κατά την ιστορία και τα φαινόμενα επικυριαρχούσε  πάντα η Αριστερά με ότι αυτό σήμαινε για την πολιτική ζωή του τόπου, τώρα παρεισδύουν «αλλότριες δυνάμεις» που τρομοκρατούν και φοβίζουν χωρίς λογοδοσία και αιδώ τους πολίτες. Έτσι, η… «μεταβολή» που επιχειρείται να γίνει στους συσχετισμούς δύναμης «επί του δρόμου» έχει τεράστια πολιτική σημασία, καθώς, είναι σαφές, ότι όποιος ελέγχει τους δρόμους (!), ελέγχει, τρόπον τινά, και τις εντυπώσεις στα πολιτικά πράγματα.

Όθεν: ο στόχος που έχει βάλει η «Χρυσή Αυγή» να κερδίσει τις εντυπώσεις στο επίπεδο της κλασικής μετωπικής αντιπαράθεσης και αυτό – τούτο το κέρδος στη συνέχεια να το κλιμακώσει πολιτικά κατά το δοκούν, είναι ένας στόχος που αγγίζει όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις: αντιστρέφοντας τους μέχρι τώρα παγιωμένους όρους του «πολιτικού αγώνα» και αποπροσανατολίζοντας σχετικά εύκολα (λόγω κρίσης), την «κοινή γνώμη» με την εκδίωξη παράνομων ή και νόμιμων μεταναστών, επιχειρεί να γίνει  «ρυθμιστής» ή, τουλάχιστον, ένας κρίσιμος συντελεστής και βραχίονας της πολιτικής  διαδικασίας. Δεν είναι εικασία, ούτε απλώς άλλη μια ανάλυση : είναι πραγματικότητα και αν ο δημοκρατικός κόσμος δεν αντιδράσει έγκαιρα και δυναμικά σε συνδυασμό, πάντα, με τις θεσμικές επιταγές, πολύ γρήγορα και χωρίς να το έχουμε πολυκαταλάβει, θα βρεθούμε  για τα καλά παγιδευμένοι στην αράχνη που πλέκουν μεθοδικά οι λούμπεν Φασίστες του Μιχαλολιάκου.