Συνδικαλισμός: Πώς υφίσταται και πώς πρέπει να υφίσταται…

Άρθρο 23 του Συντάγματος :

«Το Κράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ’ αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου.

Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων…»

Τι είναι ο συνδικαλισμός ή τι θα έπρεπε να είναι? Σίγουρα όχι αυτό

που δρα στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Θα έπρεπε να είναι αυτό για το οποίο εξ’ αρχής δημιουργήθηκε. Η συντονισμένη δράση των εργαζομένων για την προάσπιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Αντ’ αυτού είναι ένα υποχείριο όργανο στα χέρια ολίγων με στόχο την ικανοποίηση των συμφερόντων αυτών. Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι απελευθερωμένο, οι ηγετικές συνδικαλιστικές φυσιογνωμίες είναι τοποτηρητές των συμφερόντων των εκάστοτε κομματικών ηγεσιών, ή τουλάχιστον ήταν μέχρι πρότινος, μια και τώρα το Μνημόνιο δεν αφήνει πολλά περιθώρια δράσης τους ( καλώς ή κακώς ). Οι ηγέτες αυτοί για πολλά έτη ελέγχονταν, είχαν βολευτεί στη συνδικαλιστική τους καρέκλα και στα ειδικά προνόμια που τους παρείχε και τους παρέχει ο Νόμος. Πείθουν ότι υπερασπίζονται την εργατική τάξη και το «γενικό» καλό, στην πραγματικότητα, όμως, το κυρίαρχο μοντέλο συνδικαλισμού, παρεμβαίνει στη διαμόρφωση όρων εργασίας, υπονομεύει τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Τα συνδικάτα προστατεύουν τα μέλη τους και αδιαφορούν, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, γι όσους δεν είναι μέλη τους.

Κανείς δεν αμφισβητεί το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία, όπως κατά συνέπεια και το δικαίωμα στην απεργία και στο «συνδικαλίζεσθαι». Όμως τα όρια μεταξύ δικαιώματος, ελευθερίας και ασυδοσίας είναι πολύ λεπτά και οι κατά καιρούς «εργατοπατέρες» τα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ. Είναι αυτοί που οδηγούν κάποιες μερίδες εργαζομένων σε απεργίες για την προάσπιση των συμφερόντων τους εις βάρος, όμως, των υπολοίπων, εις βάρος μίας κοινωνίας, εις βάρος του «γενικού καλού». Και το θέμα δεν είναι αν καλώς ή κακώς γίνεται κάτι τέτοιο, αλλά ποιοι είναι αυτοί που θα κρίνουν ότι το γενικό καλό υπερτερεί του ειδικού και γιατί όχι και το αντίθετο σε κάποιες περιπτώσεις.

Αναμφισβήτητα έχουν δύναμη οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και αυτή τη δύναμη φοβάται το ελληνικό κατεστημένο. Αν δεν ήταν τόσο ελεγχόμενες και διαβρωμένες από την πολιτική ολιγαρχία, θα ήταν δυνάμεις που θα εμπόδιζαν τη δημιουργία κατεστημένων δομών ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Οι απεργίες δεν πρέπει να γίνονται απλά για να γίνονται. Ο πολίτης, ο εργαζόμενος θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ποια είναι τα προσωπικά και ποια τα κοινωνικά του συμφέροντα, να τα διαχωρίσει και να δει την πραγματικότητα, όπως αυτή έχει πλέον διαμορφωθεί, αποβάλλοντας τα κατάλοιπα του παρελθόντος. Ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι φορέας τόσο της βελτίωσης της ποιότητας της εργασιακής ζωής του εργαζομένου όσο και της κοινωνικής ολοκλήρωσής του.

«…οι κάτοχοι της εξουσίας μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν, ενώ οι εξουσιαζόμενοι μπορούν να θέλουν ό, τι κάνουν». Κουρτ Λένκ