Συνέδριο – «πρόβα τζενεράλε» για τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ

Αναμφίβολα, το 1ο Συνέδριο του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ -εν τω μέσω, μάλιστα, των σοβαρών εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό μέτωπο-, αποτελεί ένα μείζον γεγονός της εγχώριας πολιτικής διαδικασίας, όσο, και αν μεγαλόσχημοι παράγοντες και (άλλοι), παρατηρητές επιχειρούν, κατά το δοκούν, να υποτιμήσουν και να υποβαθμίσουν την αξία του. Ένα χρόνο μετά τις εκλογές που ανέτρεψαν, τρόπον τινά, τους υπάρχοντες συσχετισμούς δυνάμεων και ανέδειξαν το κόμμα, από ένα μικρό σχηματισμό της Αριστεράς, σε Αξιωματική αντιπολίτευση, είναι πλέον

η ώρα να γίνει ένας σοβαρός απολογισμός για το «που βρίσκεται» και, το κυριότερο, «που πάει». Και, πέραν, του γεγονότος, αν όλο αυτό το διάστημα απέδειξε ή δεν απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί στην διακριτή θέση που ανεδείχθη, όλα δείχνουν ότι «ένα χρόνο μετά», τίποτε δεν είναι ίδιο με τα όσα συνέβαιναν «ένα χρόνο πίσω».

Με δεδομένα, βεβαίως, ότι εκείνη η «πρώτη δυναμική» έχει υποχωρήσει (για πολλούς λόγους), και η συνολική πολιτική διαδικασία έχει καταρρεύσει, καθώς, οι μεταλλάξεις είναι συνεχείς και τα αδιέξοδα πληθαίνουν, η αδράνεια και η απάθεια που παρατηρούνται ως κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα, είναι ένας αποτελεσματικός (ασύμμετρος) αντίπαλος που μένει να δούμε, αν μέσα από τα γεγονότα που τρέχουν κυρίως στην… «εμπόλεμη ζώνη» των μεταρρυθμίσεων και των απολύσεων, θα βαθύνουν περισσότερο ή θα μετασχηματισθεί σε έκρηξη που, ας σημειωθεί, ευνοείται από τα γεγονότα που συμβαίνουν στον διεθνή περίγυρο (βλ. Τουρκία και Αίγυπτο), και ιστορικά είναι μεταδοτικά, έστω, και σαν μιμητική διάδραση. Αν η «ελληνική απάθεια» παραμείνει ως έχει, σταθεροποιηθεί ή και επεκταθεί παραπέρα, τότε, ασφαλώς, θα πρέπει να κάνουμε, πλέον, λόγο για οριστική και αμετάκλητρη «ολίσθηση της «Ανατροπής» που, ως έννοια, κυριαρχούσε στην σχετική ατζέντα επί μακρώ. Άρα, θα πρέπει να αναζητηθεί και να τεκμηριωθεί έγκαιρα ένας άλλος λόγος – πιο «συμβατικός», πιο «ρεαλιστικός» : που να πείθει και όχι απλά να καταγγέλλει : ένας λόγος που πρέπει, μάλλον, να έχει αναφορά σε πιο δίκαιες πολιτικές και όχι σε επαναστατικά «τσιτάτα» και θέσφατα του παρελθόντος.

Εξάλλου, προς τούτο συνάδει περισσότερο και η εκτίμηση ότι οι επαναστατικές κορώνες και ο καταγγελτικός λόγος στερούν ακόμη πιο πολύ το κόμμα από αυτό που αύριο – μεθαύριο θα έχει μεγαλύτερη ανάγκη : να έχει συμμάχους, ώστε, να μπορέσει να κυβερνηθεί η χώρα με κάποια σταθερότητα. Γίνεται σαφές, λοιπόν, ότι εφόσον ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ ενηλικιώνεται πλέον στη θέση της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, οφείλει να αποκτήσει ΣΥΝαντίληψη και με άλλες δυνάμεις προκειμένου κάποια στιγμή, επιτέλους, να πλησιάσει την πηγή και να πιεί νερό και όχι ιλαρώς να βολοδέρνει στον ωκεανό! Πριν απ’ αυτό, όμως, που είναι στρατηγικής και καθοριστικής σημασίας, ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ πρέπει να βάλει (και όσο πιο επίσημα μπορεί), ένα τέλος στην ιδιότυπη και εκφυλιστική εσωστρέφεια που βιώνει συνεχώς. Επειδή, ακριβώς, είναι κόμμα που επιδιώκει την κατάκτηση της εξουσίας (αυτό, άλλωστε, το στόχο εξυπηρετούσε εξ αρχής η όλη προσπάθεια), δεν μπορεί και δεν πρέπει να παρουσιάζεται άλλο τόσο διφορούμενο ή και αντιφατικό. Θα πρέπει να επισημανθεί όσο πιο εύγλωττα και ξεκάθαρα γίνεται ότι αν συνεχιστεί (και μετά το Συνέδριο), το κλίμα εσωστρέφειας που ταλανίζει όλες τις διαδικασίες, τότε ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ θα αρχίσει να χάνει έδαφος. Δηλαδή, για να είμαστε ακριβέστεροι, όχι μόνο θα χάνει έδαφος, αλλά, θα το χαρίζει, κιόλας, στις αντίπαλες δυνάμεις! Γι’ αυτό, ίσως, και το Συνέδριο του κόμματος, να αποτελεί μια «πρόβα τζενεράλε» γι’ αυτά που επιθυμεί να έρθουν και ή θα έρθουν με τον τρόπο που πρέπει να έρθουν ή τα πάντα θα μείνουν στη θέση που είναι…