ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ, ΤΑ ΟΥΛΑ ΘΕΛΟΥΝ ΑΛΛΑΓΜΑ...

Η Ελλάδα είναι δημοκρατική χώρα, με σταθερό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, ανήκει στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες, είναι παλαιό μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάλιστα στον στενό της πυρήνα, την ΟΝΕ, βρίσκεται σε ένα γεωστρατηγικό σημείο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στη Μεσόγειο, έχει ζηλευτό φυσικό τοπίο, μακραίωνη ιστορία και αναγνωρισμένο παγκοσμίως πολιτισμό, ενώ συνεχίζει να υφίσταται

το λεγόμενο «δαιμόνιο της φυλής», με σπουδαίους επιστήμονες και επιχειρηματίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Εκεί που πάσχει είναι το «σύστημα». Το πολιτικό, το επιχειρηματικό, το θεσμικό, αλλά και της κοινωνικής οργάνωσης. Τα «δόντια» της είναι εξαιρετικά. Τα «ούλα» της έχουν σαπίσει. Η κλεπτοκρατία, η κομματικοκρατία και η μιντιοκρατία είναι βαρίδια που την τραβάνε στον πάτο. Αυτά που την οδήγησαν στη χρεωκοπία, τα μνημόνια και υπό την εποπτεία της τρόϊκας

Η πολιτική τάξη και οι κυρίαρχες κομματικές της εκφράσεις βυθίζονται. Το ίδιο και η οικονομία παρά το δημοσιονομικό συμμάζεμα που, με βαρύ ...φόρο αίματος, έχει γίνει. Μαζί τους βουλιάζει και η κοινωνία, καθώς η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών συνεχίζει να αντιμετωπίζει οξύτατα οικονομικά προβλήματα, νιώθει ανασφαλής και φοβάται ότι το μέλλον θα είναι χειρότερο.

Η τάση ισοπέδωσης και απόρριψης των πάντων γίνεται ισχυρότερη, καθώς απουσιάζει η αισιοδοξία και η συγκολλητική ουσία της πνευματικής δημιουργίας και ανάτασης που υπήρχε σε παλαιότερες -και περίπου αντίστοιχες με το σήμερα- περιόδους. Εάν κάποιος μπορούσε να παρακολουθήσει τα λεγόμενα φωτογκρούπ των εταιρειών δημοσκοπήσεων, θα μελαγχολούσε έτι περισσότερο, καθώς τα ποσοτικά στοιχεία των μετρήσεων της κοινής γνώμης που εμφανίζονται μάλλον δεν αντιστοιχούν στα ποιοτικά. Είναι ακόμα χειρότερα.

Οι σοβαροί ερευνητές-αναλυτές «συλλαμβάνουν» μεν την έντονη και καθαρή, ποιοτικά, δυσαρέσκεια των πολιτών. Όμως, είναι πεπεισμένοι ότι αυτή ποσοτικά δεν έχει αποτυπωθεί σε όλο της το εύρος. Είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι δηλώνεται. Ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται ως «νέο» στο υπάρχον σύστημα. Δεν αντιμετωπίζεται ούτε εσωτερικεύεται ως «το νέο».

Πώς άραγε μπορεί να ξεπεραστεί και να δοθεί διέξοδος στο αδιέξοδο το οποίο αισθάνεται και δηλώνει ένας πατέρας 40-50 χρόνων: «Με κοιτάζει ο γιος μου και νιώθω ότι είμαι αποτυχημένος. Δεν έχω να του δώσω, έστω ένα γλίσχρο, χαρτζιλίκι για να βγει έξω με τους φίλους του»; Τι μέλλον μπορεί να έχει μια κοινωνία που το 30% των πολιτών της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και η ανεργία στους νέους της ξεπερνά το 60%;

Λένε ότι σε ώρες δύσκολες οι λαοί και τα έθνη συσπειρώνονται γύρω από τις ηγεσίες τους. Όταν αυτές οι ηγεσίες δεν υπάρχουν, όταν από τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αβελτηρίες και την εν γένει συμπεριφορά τους αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων, γιατί οι πολίτες θα συσπειρωθούν γύρω τους και δεν θα τους ρίξουν μια κλοτσιά για να φύγουν από πάνω τους, αφού τους αισθάνονται πλέον ως βάρος;

Όταν ένα κράτος αντιμετωπίζει μια μείζονα απειλή -και το καθεστώς μνημονίου και τρόϊκας συνιστά απειλή αφού φαλκιδεύει την εθνική κυριαρχία της χώρας- επιδιώκει να ενώσει τους πολίτες του. Αντίθετα, εμείς εφευρίσκουμε τρόπους για να διχαστούμε περισσότερο και όλοι σκέφτονται πώς να «καβατζάρουν» τη μια μέρα, την επόμενη, μέχρι να έρθουν οι εκλογές. Απουσιάζουν το όραμα, το σχέδιο και η θέληση να εργαστούμε για μια άλλη Ελλάδα, για μια νέα Ελλάδα.

Δυστυχώς, το σύνδρομο της «πτωχής και έντιμης» Ελλάδος παραμένει. Μόνο που τώρα έχασε και την εντιμότητά της. Και γι’ αυτό ίσως είναι δύσκολο ακόμη και οι πιο έγκυροι αναλυτές να προβλέψουν πώς θα συμπεριφερθούν εφεξής οι φτωχοί Έλληνες. Ιδιαίτερα αν στηθούν, όπως λέγεται, κάλπες το Φθινόπωρο. Τηρουμένων των αναλογιών θα λέγαμε πως η περιγραφή της πολιτικοοικονομικής κατάστασης της χώρας ταιριάζει με τη γνωμάτευση οδοντιάτρου: «Κύριε, τα δόντια σας είναι εξαιρετικά, τα ούλα θέλουν άλλαγμα».