Τα δύο πρόσωπα της Δεξιάς κι ο Τσίπρας

Έχει πολιτικό, αλλά και παραπολιτικό ενδιαφέρον η απόφαση του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να παραστεί και να μιλήσει σε μια εκδήλωση για τον ιδρυτή της ΝΔ, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ιδιαίτερα σε μία φάση που στο πολιτικό σκηνικό η λέξη συναίνεση έχει καταντήσει ένα ανέκδοτο, οι συνθήκες πόλωσης μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ

θυμίζουν προεκλογική περίοδο και η πολιτική σύγκρουση μαίνεται πολλές φορές ανεξέλεγκτη, ακόμη και με προπαγάνδα, λάσπη, διαστρέβλωση δηλώσεων, βαριές εκφράσεις, ακόμη και με ευτελισμό του Κοινοβουλίου.

Τί δουλειά έχει, λοιπόν, ο Τσίπρας σε μία εκδήλωση για τον ιδρυτή της ΝΔ; Η πρώτη ερμηνεία συνδέεται με την πολιτική συγκυρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και εβδομάδες, επενδύει στο διαφαινόμενο ρήγμα στο εσωτερικό της ΝΔ μεταξύ «καραμανλικών» και «σαμαρικών». Ή, καλύτερα, μεταξύ «καραμανλικών» και Στουρνάρα. Οι ισορροπίες στο εσωτερικό της ΝΔ είναι εύθραυστες και όσο περνά ο καιρός, τα ρήγματα θα μεγαλώνουν. Βεβαίως, όσο το κόμμα του κ. Σαμαρά παραμένει ο βασικός κυβερνητικός πυλώνας, τα ρήγματα αυτά θα μένουν «ανενεργά», αφού στα κόμματα εξουσίας -αν δεν αποφασίσουν να αυτοκτονήσουν- η εξουσία ήταν πάντα μία βασική συγκολλητική ουσία.

Ουδείς, λοιπόν, είναι στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί πράγματι, η τακτική του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να εξαντλείται στην προσπάθειά του να αναδείξει εσωτερικά ρήγματα στη ΝΔ, με βασικό στόχο την αποσταθεροποίηση του πρωθυπουργού. Βεβαίως, για να ισχύει αυτό, θα πρέπει τα ρήγματα αυτά να είναι τόσο σοβαρά που να οδηγούν όντως σε αποσταθεροποίηση του Αντώνη Σαμαρά (κάτι που δε φαίνεται ως τώρα). Και, φυσικά, θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει αποφασίσει ότι… θέλει εκλογές εδώ και τώρα για να διαχειριστεί την «καυτή πατάτα» της οικονομίας πριν τη σταθεροποίηση, πριν τα πρωτογενή πλεονάσματα, πριν τις γερμανικές εκλογές και το νέο κούρεμα. Κι αυτό, όμως, «χλωμό» είναι, καθώς αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάμβανε μεθαύριο τη διακυβέρνηση, θα κινδύνευε να οδηγήσει στο ταμείο όλους όσοι έχουν ποντάρει στην ανάλυση της «αριστερής παρένθεσης».

Τα δύο πρόσωπα της Δεξιάς

Οπότε τί; Γιατί ο Τσίπρας θα εξάρει αύριο το έργο και την προσφορά του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην πολιτική, τη χώρα και τη Δημοκρατία;

Διότι ο ιδρυτής της ΝΔ εκπροσωπεί το ένα από τα δύο βασικά ρεύματα της Δεξιάς. Το μόνο που μπορεί με την Αριστερά -με την ανανεωτική Αριστερά- να μιλήσει την ίδια γλώσσα. Και να συνεννοηθούν σε πέντε βασικά πράγματα.
Ο ιδρυτής της ΝΔ είναι ο θεμελιωτής της λεγόμενης «πεφωτισμένης» Δεξιάς -τουλάχιστον ο δεύτερος εαυτός του: αυτός της Μεταπολίτευσης και όχι, φυσικά, των εκλογών «βίας και νοθείας».

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν εκείνος που νομιμοποίησε το ΚΚΕ, ήταν εκείνος που έδωσε κοινωνικά χαρακτηριστικά στον οικονομικό φιλελευθερισμό της ΝΔ (για τον περίφημο «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό» ο λόγος), ήταν μεταρρυθμιστής, ενώ ως το ‘77 δεν δίστασε να αποθεώσει ακόμη και τον κρατισμό (η ιστορική περίοδος της «σοσιαλμανίας») όταν προσπαθούσε να ελέγξει την οικονομία, να δημιουργήσει έναν ισχυρό δημόσιο τραπεζικό πυλώνα, αλλά και να επιβληθεί της τότε εγχώριας διαπλοκής.

Το άλλο ιστορικό ρεύμα της Δεξιάς, η «λαϊκή Δεξιά», η «αβερωφική», ήταν η μισή ΝΔ, με την οποία η Αριστερά απλώς μιλούσε άλλη γλώσσα.
Είναι γνωστή η σχέση και η αλληλοεκτίμηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Λεωνίδα Κύρκου. Είναι γνωστή η φράση που είχε πει ο Καραμανλής στον Κύρκο, πως «είναι σε λάθος κόμμα, σε λάθος χώρα, σε λάθος εποχή».
Η ανανεωτική Αριστερά μπορούσε να συνεννοηθεί σε πολλά με την «πεφωτισμένη Δεξιά». Ίσως σε περισσότερα, απ’ ό,τι με τον πρίγκιπα του λαϊκισμού, Ανδρέα Παπανδρέου.

Το καθήκον της «πεφωτισμένης Δεξιάς»

Υπάρχει «πεφωτισμένη Δεξιά» σήμερα; Υπάρχει κομμάτι της ΝΔ που να ανατριχιάζει με τους έγκλειστους μετανάστες στα Γκουαντάναμο του Δένδια; Υπάρχουν (κεντρο)δεξιοί που προτιμούν τις «χοντράδες» της Ρεπούση έναντι του σκοταδισμού του δήθεν «κρυφού σχολειού» και των «κακών Τούρκων»; Υπάρχουν στελέχη της ΝΔ που ανατριχιάζουν με τη Χρυσή Αυγή;

Προφανώς. Ακόμη κι αν οι σημερινοί «καραμανλικοί» και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός αποτελούν μια καρικατούρα των τότε «καραμανλικών», του μακαρίτη του Παπαληγούρα, του ίδιου του Εθνάρχη, υπάρχουν υγιείς δυνάμεις και στη Δεξιά.

Βάσει, λοιπόν, της «καραμανλικής» παράδοσης της «πεφωτισμένης Δεξιάς» και του DNA της ΝΔ, δεν αξίζει στο κόμμα αυτό μια κυβέρνηση που δεν αποδοκιμάζει όσα έγιναν στην κηδεία του Ντερτιλή.

Δεν αξίζει στην Κεντροδεξιά μια κυβέρνηση που ακολουθεί κατά πόδας τους ναζί, εφαρμόζοντας την ατζέντα τους.

Ούτε αξίζει στους κεντροδεξιούς μία κυβέρνηση που κυβερνά με φύλλα πορείας, με ΜΑΤ και αστυνομική βία. Μια κυβέρνηση που δεν βγάζει καν μια ανακοίνωση αποδοκιμασίας για τη «Διάπλαση των Παίδων» και τα νηπιαγωγεία της Χρυσής Αυγής.

Ουδείς, λοιπόν, μπορεί να ξέρει αν ο Αλέξης Τσίπρας κάνει άνοιγμα στους «καραμανλικούς» μόνο για (μικρο)πολιτικές σκοπιμότητες της συγκυρίας ή για κάτι βαθύτερο. Ωστόσο, ένα τέτοιο άνοιγμα θα μπορούσε να είναι ένα βήμα για τη δημιουργία ενός δημοκρατικού τόξου. Μίας νέας ΕΑΔΕ. Ενός μετώπου, για την αντιμετώπιση της νέας γάγγραινας που απειλεί τη Δημοκρατία: για την αντιμετώπιση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής.

Και, σε τελική ανάλυση, αν υπάρχει κάποιος που έχει ιστορικό καθήκον να πάρει την πρωτοβουλία για ένα τέτοιο δημοκρατικό τόξο, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από την Αριστερά.