ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΗ ΧΗΡΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ, ΕΝΩ ΓΛΥΚΟΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗ ΖΑΡΟΥΛΙΑ

Κάποτε, ο αποκαλούμενος και «μάγος» της διπλωματίας Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ ρώτησε τον διάσημο Κινέζο πρωθυπουργό Τσου Εν Λάϊ, ποιά θα ήταν τα ιστορικά επακόλουθα αν αντί για τον Αμερικανό Πρόεδρο Τζων Κέννεντι είχε δολοφονηθεί ο Πρόεδρος της Ρωσίας Νικίτα Χρουτσώφ. Ο ετοιμόλογος και πανέξυπνος Τσου του απάντησε: Δεν νομίζω ότι ο κύριος Ωνάσης θα παντρευόταν ποτέ τη χήρα του Χρουτσώφ.

Κατ’ αντιστοιχίαν ούτε ‘γω πιστεύω πως αν το ΠΑΣΟΚ

ενωθεί με τη ΔΗΜΑΡ θα φτιαχτεί ένας σοβαρός ενδιάμεσος τρίτος πόλος μεταξύ της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό. Τα πολιτικά πράγματα, όσο κι αν ορισμένοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το παραδεχθούν, έχουν δρομολογηθεί. Οι δύο βασικοί κομματικοί πόλοι εξουσίας, για το προβλεπτό τουλάχιστον μέλλον, είναι η νεοδεξιά του Κέντρου που οικοδομεί ο Σαμαράς και η νεοποπουλίστικη ριζοσπαστική Αριστερά που διαμορφώνεται υπό τον Αλέξη Τσίπρα.

Το πολιτικό σύστημα πάντως, από τούδε και στο εξής, δεν θα είναι διπολικό, αλλά τριπολικό, μόνον που ο τρίτος πόλος θα είναι η φασίζουσα ακροδεξιά, όπως εκφράζεται σήμερα μέσω της Χρυσής Αυγής, και όχι η ευγονική Κεντροαριστερά που φαντασιώνονται διάφοροι «υπερκαταναλωμένοι» πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ από κοινού με παράγοντες της, κρατικοδίαιτης εν πολλοίς και ανανεωτικής το πάλαι ποτέ, δημοκρατικής Αριστεράς.

Ο σοσιαλδημοκρατικός χώρος, όσο αναγκαίος κι αν είναι, δεν μπορεί να ορθώσει ανάστημα όσο τον διαχειρίζονται «προσωπικότητες» και διεκδικεί να είναι αποκλειστικά κυβερνητικό παρακολούθημα. Θα μπορούσε μελλοντικά να ανθίσει εάν (ξανα)γίνει υπόθεση των μαζών με ριζοσπαστικές κοινωνικο-πολιτικές αναφορές και αντιστοιχήσεις και εκφράσει λαϊκές-εθνικές προτεραιότητες. Όσο εξαντλείται στον στελεχιακό ευρωπαϊκό μεταρρυθμισμό και τις συγκολλήσεις κορυφής δεν έχει καμία τύχη.

Το νέο στοιχείο, λοιπόν, του πολιτικού συστήματος είναι ο τριπολικός του χαρακτήρας και κάνουν λάθος όσοι, με τα πολιτικο-ιδεολογικά κριτήρια που διαμόρφωσαν τις δεκαετίες του 1970 και 1980, συνεχίζουν να ερμηνεύουν τις εξελίξεις με όρους διπολισμού. Μπορεί η κατάρρευση του κυβερνητικού δικομματισμού να έφερε στο προσκήνιο τις κυβερνήσεις συνεργασίας, όμως η ευστάθεια του συστήματος εξουσίας, η ποιότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος και η ομαλότητα του δημοσίου βίου δεν θα καθορίζονται εφεξής από τον αριθμό και το όμορο των κομμάτων που θα μετέχουν σε μια κυβέρνηση, αλλά από το περιεχόμενο και τις προτεραιότητες της εθνικοκοινωνικής ατζέντας, την οξύτητα της αντιπαράθεσης και τις επιθετικές ισορροπίες του τριπολισμού.

Τα τρία κόμματα αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, συγκεντρώνουν το 55-60% του εκλογικού σώματος, όμως στις συνθήκες πόλωσης που δημιουργεί μια εκλογική αναμέτρηση πιθανότατα θα προτιμηθούν από σχεδόν τα 3/4 των ψηφοφόρων. Όσο σοβαρό, για τη διακυβέρνηση της χώρας, είναι το ερώτημα για το ποιό από τα δύο κόμματα (Ν.Δ. ή ΣΥΡΙΖΑ) θα προηγηθεί ή πως θα κατανεμηθεί ένα 25-30% σε περίπου δέκα κόμματα, εξίσου σοβαρό, αν όχι και το σοβαρότερο, για τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις είναι το ύψος του ποσοστού που θα λάβει η «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή.

Μπορεί σήμερα τα «τάγματα εφόδου» του Μιχαλολιάκου να συγκροτούνται από ακροεθνικιστές, νεοναζιστές, τραμπούκους και υπόκοσμο, όμως μια πιθανή εκλογική ευδοκίμηση μπορεί να πυκνώσει τις τάξεις της Χρυσής Αυγής από αγανακτισμένους μικροαστούς μέχρι ευπρεπή μεσοστρώματα και διανοούμενους. Στην περίπτωση αυτή και η πολιτική της εκπροσώπηση θα αλλάξει και η κοινωνική της αποδοχή θα διευρυνθεί. Και φυσικά ο κίνδυνος για τη Δημοκρατία και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας θα μεγαλώσει. Και οπωσδήποτε η πίεση στα άλλα κόμματα θα ενταθεί. Ήδη άλλωστε είναι μεγάλη, όπως φαίνεται και από τη νευρικότητα με την οποίαν αντιμετωπίζουν το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Εν κατακλείδι, και για να θυμηθώ τον Κίσινγκερ και τον Τσου Εν Λάϊ, υπάρχουν πολλοί Ωνάσηδες που θέλουν να υιοθετήσουν τα …ορφανά του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ούτε ένας να παντρευτεί τη …χήρα του, ενώ υπάρχουν και κάποιοι εφοπλιστές που γλυκοκοιτάζουν τη Ζαρούλια, τη σύζυγο Μιχαλολιάκου.