ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

Οι τρεις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι δημοσκοπήσεις, πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου αλλά και μετά, έχουν δώσει με ακρίβεια τις διαθέσεις των Ελλήνων πολιτών: Πρώτον, απόρριψη της περιοριστικής πολιτικής που εφαρμόστηκε και σχηματικά αντικατοπτρίζεται στο «μνημόνιο». Δεύτερον, επιθυμία να παραμείνει

η χώρα σε ευρωπαϊκή πορεία και εντός της ευρωζώνης. Κάθε ένα από τα δύο αυτά προτάγματα ανταποκρίνεται στη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, όπως άλλωστε αποδείχτηκε και από τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών.

Αυτός είναι, ίσως, ο λόγος για τον οποίο «στριμώχνονται» όλα σχεδόν τα εντός βουλής κόμματα (εξαιρουμένου του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής) προσπαθώντας να έχουν μεγαλύτερο μερίδιο στην ταυτόχρονη εκπροσώπηση αυτών των δύο κοινωνικών απαιτήσεων, κάνοντας όμως το τοπίο ακόμα πιο θολό. Αυτός επίσης ήταν ο λόγος για τον οποίο βρήκε πρόσφορο έδαφος η ρητορική περί εθνικών ή οικουμενικών κυβερνήσεων κατά τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών και των συναντήσεων στο προεδρικό μέγαρο. «Αφού συμφωνείτε πάνω σε αυτά τα δύο θέματα γιατί δεν προχωράτε σε κυβέρνηση αυτής της κατεύθυνσης;» ήταν το ερώτημα – αίτημα του κ. Παπούλια στους πολιτικούς αρχηγούς.

Η απάντηση είναι ότι πίσω από την φαινομενική συμφωνία κρύβεται μια τεράστια διαφωνία. Ανάλογα που θα βάλεις τον τόνο, σε ποια από τις δύο αυτές «εντολές» του ψηφοφόρου θα δώσεις τον πρώτο λόγο, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική πολιτική στάση.

Εάν θέσεις ως πρώτη προϋπόθεση την παραμονή στην Ευρώπη και στην ευρωζώνη, τότε δυνητικά είσαι έτοιμος να αποδεχθείς οποιαδήποτε υποχώρηση και άρα ακόμα και να εφαρμόσεις στο ακέραιο το μνημόνιο, εάν η απαίτηση για αναπροσαρμογή, επαναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση κ.λπ. δεν γίνει αποδεκτή από τους εταίρους και τους δανειστές. Και πάντως είσαι έτοιμος να κάνεις ότι είναι δυνατόν, αλλά χωρίς να περνάς την κόκκινη γραμμή που μπορεί να σε οδηγήσει εκτός ευρωζώνης.

Εάν αντίθετα θέσεις ως πρώτη προϋπόθεση την ανατροπή του μνημονίου, τότε δεν μπορείς να αποκλείσεις την περίπτωση να χρειαστεί να λάβεις αποφάσεις που θα σε οδηγήσουν εκτός ευρώ και πιθανόν εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν έχει σημασία ποιες είναι οι εκτιμήσεις σου για το πώς θα κινηθούν οι κ.κ. Ολάντ, Μέρκελ, Μόντι κ.λπ. και το πόσες πιθανότητες δίνει κανείς στο ενδεχόμενο αυτό. Το γεγονός είναι ένα: Πρέπει να είσαι έτοιμος να φύγεις από το ευρώ εάν αποδειχθεί ότι δεν σου παρέχεται άλλος τρόπος για να ανατραπεί το μνημόνιο.

Αν βγάλει κανείς από το λογαριασμό το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή, την πρώτη επιλογή φαίνεται ότι την κάνουν όλες οι κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις, εκτός από το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν το λέει μεν καθαρά και ρητά, αλλά υπονοεί ότι η δεύτερη είναι η στάση που επιλέγει: «Καμία θυσία για το ευρώ».

Για αυτό ήταν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, αλλά και άδικη, η πίεση που δέχτηκε ο κ. Τσίπρας για να συμμετάσχει ή και να πρωταγωνιστήσει σε κάποιου είδους κυβέρνηση με τα υπόλοιπα – εκτός αριστεράς – κόμματα. Θα επρόκειτο για πολιτικ