ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ, Ο ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ ΚΑΙ Ο ΓΡΙΦΟΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΑΔΕΛΦΙΑ

Εχθές, μαζευτήκαμε στο σπίτι ενός φίλου για να δούμε τον αγώνα μπάσκετ Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, μετά το ρίξαμε στους κούκους, τις αρκούδες, τις κότες και τα μαμούθ. Η ώρα πέρασε και όταν γύρισα στο σπίτι δεν είχα όρεξη για γράψιμο.

Πήρα ένα βιβλίο, «Ο σκύλος του Ρουσώ», ξάπλωσα στο κρεβάτι, η ώρα περνούσε και ο ύπνος δεν με έπαιρνε. Όταν έφτασα στο σημείο όπου η μαντάμ Μπουφλέρ επέκρινε τον Ρουσώ για το αισχρά γράμμα που είχε στείλει στον Χιούμ είχα εντελώς ξαγρυπνήσει. Η ώρα είχε φτάσει πεντέμισι τα ξημερώματα. Αν ήταν

να γράψω άρθρο θα έπρεπε μέσα σε μία ώρα να το έχω τελειώσει. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα ότι η ζωή στις μέρες μας είναι τόσο στριμόκωλη που ούτε εγώ έπρεπε να στραγγίξω τον εγκέφαλό μου ούτε εσείς να ταλαιπωρείστε για μια εισέτι φορά με επισημάνσεις για τα κακώς κείμενα ή τα δέοντα γενέσθαι. Μία φορά στο τόσο δικαιούμαστε όλοι να χαλαρώσουμε.

Κατόπιν τούτου αποφάσισα να αναφερθώ στη Ν.Δ., τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ με ένα ανέκδοτο, έναν γρίφο και ένα απόσπασμα από τις συμβουλές του Μακιαβέλι στον άρχοντα Λορέντζο το Μεγαλοπρεπή, γιό του Πιέρου των Μεδίκων. Δεν θα σας πω ποιό αναφέρεται σε ποιό κόμμα. Τις αντιστοιχήσεις μπορείτε να τις κάνετε εσείς. Τη λύση του γρίφου θα την πούμε αύριο και αφού όμως μου γράψετε, όσο το δυνατόν περισσότεροι, την κατά την γνώμη σας σωστή απάντηση.

Ξεκινώντας με τον Μακιαβέλι, κεφάλαιο III, περί μεικτών ηγεμονιών: μία νέα ηγεμονία έχει να αντιμετωπίσει τις δικές της δυσκολίες. Πρώτα απ’ όλα όταν δεν είναι εντελώς νέα, αλλά αποτελεί μέλος μιας χώρας την οποίαν ως σύνολο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε μεικτή ηγεμονία, οι αλλαγές προκύπτουν κυρίως από μία εγγενή δυσκολία σε όλες τις νέες ηγεμονίες• γιατί οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να αλλάξουν τον ηγεμόνα τους, ελπίζοντας στην καλυτέρευση της ζωής τους, κι αυτή η ελπίδα τους παρακινεί να ξεσηκωθούν ενάντια σ’ αυτόν που κυβερνά. Πλανώνται όμως, επειδή εκ των υστέρων διαπιστώνουν, στην πράξη, ότι πήγαν από το κακό στο χειρότερο. Κι αυτό είναι παρεπόμενο μιας άλλης κοινής και φυσικής αναγκαιότητας: ότι ο νέος ηγεμόνας υποχρεώνεται να καταπιέζει τους ανθρώπους που έχει υποτάξει με το στρατό του και με πολλές άλλες διώξεις, τις οποίες επιβάλλει στη νέα του κατάκτηση.

Πάμε τώρα στο ανέκδοτο: Μία μέρα περπατούσε σκεφτικός στο δρόμο και μονολογούσε ένας σχετικά νεαρός άνδρας. Κάποια στιγμή συναντά έναν φίλο του. «Τι έχεις;» τον ρωτά «και είσαι φουρτουνιασμένος». «Άσε, μου ήρθε η εφορία και πρέπει να πληρώσω 10.000 ευρώ φόρο» του απαντά. «Μη χολοσκάς» του λέει ο φίλος του, «θα ντυθείς ζητιάνος, θα πάρεις θλιμμένο ύφος, θα πας στον έφορο, θα βάλεις τα κλάματα, θα πεις ότι δεν έχεις να πληρώσεις, αυτός θα σε λυπηθεί και θα σου χαρίσει δυο με τρία χιλιάρικα». Πιο κάτω, ο σχετικά νεαρός άνδρας, συναντά έναν άλλο φίλο του, λέει και σ’ αυτόν το πρόβλημα του και εκείνος  του απαντά: «θα πας στον έφορο θα του πεις ότι θέλεις να κάνεις ένσταση, επειδή έκαναν λάθος υπολογισμούς, και ταυτόχρονα θα τον απειλήσεις ότι θα καταγγείλεις το γε