Το πάθημα, το μάθημα και το κακό συναπάντημα

Μαθαίνουμε; Ναι μαθαίνουμε. Μας πήρε καμιά πενταετία να συνειδητοποιήσουμε ότι με ένα κλαταρισμένο τραπεζικό σύστημα δεν παίζει κανείς. Από το να ορμίσει κανείς ντουγρού στο γκρεμό της καταστροφής, συμβιβάζεται με την επώδυνη λύση. Σοκάρεται, τραβιέται, λοιδορείται, σπαράζει, αλλά προσμένει να δικαιωθεί. Ζορίζεται αλλά ελπίζει ότι αυτός που λυγίζει, δεν σπάει εύκολα. Η κυπριακή πτώχευση και μας αιφνιδιασμέ και μας κατατρομοκράτησε και μας πλήγωσε , αλλά

κάπου μας αφύπνισε. Καιρός πια να αναλάβουμε τις ιστορικές μας ευθύνες. Και αυτοί και εμείς. Από αυτή την άποψη και όσο σαρωτικός ο νοτιάς φυσάει από το νησί στη στεριά, συνεχίζουμε να μαθαίνουμε. Γιατί δεν υπάρχουν πια πρωτόβγαλτες και αθώες παρθένες Δυστυχώς, δεν διδασκόμαστε. Όχι όλοι. Γιατί ακόμα εξακολουθούμε βομβαρδιζόμαστε από ιδεοληψίες, αλαζονεία και δημαγωγία.

Αν έφτανε να πούμε «mea culpa» για να διατηρήσουμε το «status quo» και να πάρουμε συγχωροχάρτι για τις αμαρτίες μας, γονατιστοί θα σερνόμαστε μέχρι τη καγκελαρία στο Βερολίνο. Αλλά το παιχνίδι δεν παίζεται με αυτό τον τρόπο. Έχει διαφορετικούς και σκληρούς κανόνες που είτε γίνονται κατανοητοί είτε είναι ευθέως απορριπτέοι. Αλλά από τη στιγμή που ενστερνισθήκαμε ως ιστορικό πλεονέκτημα την ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια, αποδεχθήκαμε ότι η Ευρώπη είναι το σόι μας, η ευρωζώνη το σπίτι μας και το ευρώ το εικόνισμά μας δεν μας παίρνει να συμπεριφερόμαστε αλα καρτ. Και ακόμα χειρότερα, αφού υιοθετήσαμε, υπογράψαμε και δεσμευτήκαμε με μνημόνια και τρόικες δεν μας παίρνει ως μαγκωμένους στη παγίδα για πιρουέτες και καντρίλιες. Πόσο μάλλον για λεονταρισμούς; Σαν απειλητικό φάντασμα κρέμεται πλέον πάνω από το κεφάλι μας το αγέρωχο «όχι» της βουλής στη Λευκωσία μετά τη Καθαρά Δευτέρα. Και πλάκωσε κατόπιν πιο στεγνά νηστίσιμη παρά ποτέ η Σαρακοστή.

Είναι φανερό ότι από αυτό το ολέθριο πάθημα είναι υποχρεωμένος να μάθει και ο Σαμαράς. Η κυπριακή εμπειρία υπονομεύει με μιας κάθε υπόνοια διαπραγμάτευσης με τη τρόικα σε στυλ «αδυνατώ να επιβάλλω παράταση στο χαράτσι των ακινήτων, γιατί βγήκαν στο κλαρί οι κυβερνητικοί μου εταίροι». Προκείμενου να τον προτρέψουν «να κόψει το λαιμό του αυτός και το διευθυντήριό του» και λογαριάζοντας ότι θα πρέπει να επιβάλει νέα μέτρα για να εκταμιευθούν οι δόσεις των 2,8 και των 6 δισ. ευρώ, ευθυγραμμίζεται με τις τροϊκανές υποδείξεις. Κοινώς, μαθαίνει να «πηγαίνει πάσο για να μη γράψει κάσο» κατά τα αποφθέγματα της πρέφας. Και αναμένει την αναδίπλωση Βενιζέλου και Κουβέλη οι οποίοι, όσο να ναι, έχουν υπόψη τους το κάζο του Αναστασιάδη στη Κύπρο. Εκτός πια αν οι δυο τους έχουν αποφασίσει να ρίξουν τη κυβέρνηση. Σας φαίνεται άραγε πιθανό αυτό ειδικά τώρα που μαθαίνουν και αυτοί να διαβάζουν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων;

Αντίθετα, τα εγχώρια αντιμνημονιακά κόμματα μοιάζουν να μην διδάσκονται τίποτα από τα Κυπριακά παθήματα. Καμώνονται ότι δεν ξέρουν τίποτα από το εκεί βρώμικο πάρτι. Για τα θαλασσοδάνεια και τις προνομιακές διευκολύνσεις σε διεφθαρμένους πολιτικούς και παρασιτικούς κρατικούς αξιωματούχους από βουλιμικούς τραπεζίτες και νοσηρά συμφέροντα. Ενδεχομένως αυτή η προσποιητή άγνοια να αποτελεί και το άλλοθί τους όταν υπόσχονται στους εδώ ψηφοφόρους επιστροφή στο ντόπιο χρεοκοπημένο μοντέλο δημόσιου βίου και οικονομίας. Ωστόσο τα ανεδαφικά επιχειρήματά τους περί «μπλόφας» και «τσαμπουκά» προς τους τροϊκανούς ηττήθηκαν με νοκ ντάουν στη Κύπρο.

Μένει ο επικοινωνιακός ακτιβισμός του Τσίπρα για το ευρώ να συναντήσει το σχέδιο της δραχμής του Αλαβάνου σε μια στιγμή που η ασυμμετρία ευρωπαϊκού βορρά -νότου εντείνεται και η αβεβαιότητα διαχέεται σε όλη την ευρωζώνη. Εκεί δηλαδή που απαιτείται προσανατολισμός και στρατηγική συγκροτούνται αλλοπρόσαλλα αντιπολιτευτικά «μέτωπα». Δυστυχώς, όσο τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα θα προκύπτουν και κακά συναπαντήματα σαν αυτό της συνάντησης Τσίπρα και Καμμένου με υπόστρωμα τον αντιευρωπαϊσμό.