ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΕΡΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ

 Η τρίτη συνεχόμενη παραίτηση του Νίκου Νικολόπουλου, μέσα σε διάστημα λιγότερο των δύο εβδομάδων, αποτελεί βόμβα που απειλεί να τινάξει τα θεμέλια της νεοσυσταθείσας κυβέρνησης.

Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν προσωπικοί λόγοι υγείας ή τυπικοί λόγοι νομιμότητας. Πέραν των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων που μπορεί να συνυπάρχουν, η παραίτηση Νικολόπουλου από τη θέση του υφυπουργού Εργασίας αποτελεί μείζον πολιτικό

Η αποχώρηση αυτή ήρθε να προστεθεί στην ασθένεια – παραίτηση του Βασίλη Ράπανου πριν ακόμη ορκιστεί και την παραίτηση – αποπομπή του υφυπουργού Ναυτιλίας Γιώργου Βερνίκου, λόγω συμμετοχής του σε off shore εταιρεία.

Ο αχαιός πολιτικός εμφανίζεται μέσω της επιστολής του προς τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να διαφωνεί με κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης, και μάλιστα για ένα από τα πλέον καυτά θέματα, αυτά των εργασιακών – μισθολογικών στον ιδιωτικό τομέα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο πρώην υφυπουργός έλαβε την απόφασή του το Σάββατο το πρωί, μετά την επίσκεψη της Τρόικας των δανειστών στο υπουργείο του, όπου σύμφωνα με τον ίδιο, ξεκαθαρίστηκε ότι ισχύουν όλα τα υπεσχημένα και μάλιστα, υπήρξε συμφωνία  να «τρέξουν» όλες οι αλλαγές, προκειμένου να κερδηθεί ο χαμένος – προεκλογικός – χρόνος.

Το γεγονός βέβαια ότι, ο καθ’ ύλην αρμόδιος, τομεάρχης της ΝΔ για τα εργασιακά και ασφαλιστικά θέματα, δεν γνώριζε το μέγεθος των δεσμεύσεων, τα όρια των διαπραγματεύσεων και τα περιθώρια υπαναχωρήσεων από την πλευρά της Τρόικας, όπως αφήνει να εννοηθεί στην επιστολή του, κάθε άλλο παρά επιχείρημα για τον παραιτηθέντα πολιτικό μπορεί να αποτελεί.

Από την πλευρά του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, η παραίτηση του κ. Νικολόπουλου συνδέεται με το γεγονός ότι ο βουλευτής ήταν άκρως δυσαρεστημένος από τις λίγες αρμοδιότητες που είχε, θεωρώντας πως η θέση του αρμόδιου τομεάρχη επί των θεμάτων του υπουργείου Εργασίας θα έπρεπε να του άφηνε περιθώριο για περισσότερες.

Αλλά και αυτό το επιχείρημα εγείρει πολιτικά ερωτήματα κυρίως ως προς τις επιλογές προσώπων στη διακυβέρνηση της χώρας, ίσως την πιο κρίσιμη περίοδο από τη  μεταπολίτευση και μετά.

Άλλωστε και οι δύο προηγούμενες παραιτήσεις δείχνουν την αδυναμία του κυβερνητικού σχήματος να επιλέξει πρόσωπα ικανά να ανταπεξέλθουν σε συνθήκες ύψιστης σημασίας για το μέλλον της χώρας.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι και ο Β. Ράπανος, εκτός από το υπαρκτό πρόβλημα με την υγεία του, δυσκολεύτηκε σύμφωνα με πληροφορίες, να δεχθεί τη θέση του υπουργού Οικονομικών, καθώς στο κυβερνητικός σχήμα δεν συμμετείχαν τελικά, άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσε να συνεργαστεί στη δύσκολη προσπάθεια της κυβέρνησης να βgάλει τη χώρα από το τούνελ της ύφεσης, διατηρώντας τη στην ευρωζώνη.

Αλλά και η «λάθος» επιλογή του Γ. Βερνίκου, (λάθος όχι σε σχέση με το πρόσωπο όσο κυρίως σε σχέση με το γεγονός ότι δεν γνώριζαν, αυτοί που τον επέλεξαν, το ασυμβίβαστο με τη θέση του υφυπουργού) δείχνει σημάδια δυσλειτουργίας, σε μια κυβέρνηση στην πλέο