Τσάμπα μάγκες

Οι διαπιστώσεις μετά από τη συζήτηση στη Βουλή για τη λίστα Λαγκάρντ ενδεχομένως να είναι περιττές σε ότι αφορά τη διαδικασία και την ουσία της ψηφοφορίας που έγινε, όπως έγινε. Χρήσιμες, ωστόσο, είναι κάποιες επισημάνσεις για το ύφος των ομιλιών των πολιτικών ανδρών που ενεπλάκησαν με σφοδρότητα στην αντιπαράθεση. Αλλά, και πάλι ,αυτές δεν σηματοδοτούν εγγυήσεις για την ωρίμανση, την ενίσχυση και τη σταδιακή υγιή ανασύσταση του πολιτικού συστήματος.

Ο Βαγγέλης

Βενιζέλος μίλησε πάρα πολύ για αθώος. Και ο Αλέξης Τσίπρας με μπόλικες γενικότητες για κατήγορος. Η αναμέτρησή τους ,σε μια σχεδόν δίωρη αντιδικία , φάνηκε σαν να έχουν να λύσουν όχι ποινικά αλλά προσωπικά ζητήματα. Θα ήταν, μάλλον ευχάριστο , για να μη πω διασκεδαστικό, να έχουν πράγματι προσωπικές διαφορές. Αλλά δεν έχουν. Το θέμα της κόντρας τους είναι βαθύτατα πολιτικό, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Από εκεί και πέρα όλα συμπυκνώθηκαν στη τακτική.

Ο Αλέξης εδώ και καιρό ποντάρει τα ρέστα του στο χαρτί της κατάρρευσης της τρικομματικής κυβέρνησης. Και βρήκε σχεδόν αναπάντεχα στο τραπέζι σαν τον πιο αδύναμο κρίκο της τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ο Βαγγέλης από τη μεριά του μυρίστηκε την ευκαιρία να παίξει άμυνα, να συσπειρώσει τους λιγοστούς οπαδούς του, να αντεπιτεθεί σε ότι απεκάλεσε σκευωρία και με αρκετή βοήθεια από τους κυβερνητικούς εταίρους του να δικαιωθεί. Το κρίσιμο ζήτημα , έτσι και αλλιώς, για αμφότερους παραμένει η βιωσιμότητα της κυβέρνησης.

Όλα αυτά παίχτηκαν με ένταση σε μια Βουλή, ερήμην των υπολοίπων δυναμικών παικτών σαν το Σαμαρά και το Κουβέλη. Και, δυστυχώς, προς σχετική αδιαφορία του μεγάλου σώματος της κοινωνίας. Γι’ αυτήν η επίγευση των αποφάσεων των αποφάσεων της Βουλή ήταν λίγο πολύ προδικασμένη. Παραπομπή Παπακωσταντίνου, απαλλαγή Βενιζέλου , τσάμπα το σόου. Το επείγον της διαλεύκανσης της υπόθεσης της Λίστας θα είχε τα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά προηγούμενων υποθέσεων. Βλέπε Βατοπαίδι και Ζίμενς. Άρα μάταιος και ο καβγάς Τσίπρα και Βενιζέλου.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αυτή η αντιπαράθεση των δύο πολιτικών με τις ισχυρές δόσεις εκδικητικότητας, μνησικακίας και οργής, έγινε για τη διεκδίκηση των μεγάλων πληγωμένων και προδομένων κοινωνικών στρωμάτων που μετακινούνται μαζικά στο πολιτικό φάσμα. Τα πολυπληθή μεσο-μικροαστικά στρώματα που νιώθουν στο πετσί τους τις επιπτώσεις της βαθιάς, παρατεταμένης ύφεσης. Αυτά που διαψευσμένα από το ΠΑΣΟΚ στρέφονται στη συντριπτική του πλειονότητα προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αναπόφευκτα, με στραμμένα τα μάτια σε αυτά τα πολιτικά άστεγα, ταξικά υποβαθμισμένα και ψυχικά απεγνωσμένα κοινωνικά στρώματα, επιχείρησαν αμφότεροι να απευθυνθούν. Ελάχιστα πειστικός ως μνημονιακός κυβερνητικός εταίρος ο μεν Βενιζέλος επέκρινε τις αρρυθμίες της ταλάντωσης του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ αντισυστημισμού και κυβερνητισμού θέτοντάς του εμμέσως το δίλημμα «τάξη ή αταξία». Ο δε ενθαρρυμένος από την επίσκεψη στο Σόιμπλε αλλά ακόμα σαγηνευμένος από τον ακτιβισμό Τσίπρας κατήγγειλε το ΠΑΣΟΚ για εμπλοκή με τη πλουτοκρατία και τη διαφθορά προσθέτοντάς του το ηθικολογικό δίλημμα «καθαρά ή βρόμικα χέρια».

Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά σε μένα έτσι φάνηκε η κόντρα τους στη Βουλή. Δεδομένου μάλιστα ότι πολιτικά και δημοσκοπικά το ΠΑΣΟΚ φυλλορροεί ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στάσιμος, υποψιάζομαι ότι με τη λυσσαλέα αναμέτρησή τους οδηγούνται σε μια άμορφη κεντροαριστερή ατζέντα. Τόσο αντιφατική, που το μερίδιο της κοινωνίας που διεκδικούν το σπρώχνουν προς το Σαμαρά. Ανεξάρτητα από το αν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα από τα δεξιά του. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία.