ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Ο μεγάλος τελικός. Κόντρα εντός και συμμαχία εκτός γηπέδου…

Ιταλο-ισπανική αναμέτρηση στο Κίεβο το Euro 2012, ισπανο-ιταλική συμμαχία στις Βρυξέλλες για το Εuro, γενικώς. Δεν ξέρω αν προτιμάω τη κόντρα από την σύμπνοια των δύο μεγάλων χωρών του Μεσογειακού Νότου.

Όσο όμως το σκέφτομαι από κάθε κόντρα προτιμώ τη δεύτερη. Ο εθνικός ανταγωνισμός, ακόμα και σε αθλητικό επίπεδο, είναι φορτωμένος από εθνοκεντρικά στερεότυπα, επιδείξεις

Και, βέβαια, τίγκα στους χωρίς μέτρο συμβολισμούς. Σημαίες, χρώματα, λάβαρα, φορεσιές, ύμνους, συνθήματα, πρωτόγονη προπαγάνδα. Τι τα θέλετε; Τα γήπεδα, δυστυχώς, δεν υπήρξαν ποτέ κοιτίδες διεθνισμού. Ούτε, φυσικά οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις εθνικών ομάδων ήπια πεδία ανάπτυξης της αλληλεγγύης, της αγάπης, της αμοιβαιότητας, της αδελφοσύνης.

Αντίθετα οι κερκίδες επιμένουν να είναι λίκνα ρηχής ρητορικότητας, λαϊκιστικού κρεσέντο, ρατσιστικών κλισέ, ξενοφοβικών φαινομένων, πολωτικής βίας. Τις προκαταλήψεις, την αλληλοπεριφρόνιση και τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς τους χορτάσαμε πριν και μετά το ματς Ελλάδας και Γερμανίας για το Euro 2012.  Αλλά δεν πήγαν πίσω και οι Ιταλοί με τους Άγγλους που οι εκατέρωθεν «βρώμικοι» χαρακτηρισμοί αναβίωσαν μνήμες ολέθριας ιστορικής εχθρότητας. Ή μήπως ξέφυγαν από το υποδόριο εθνοτικό μίσος, το ρεβανσισμό και την εκδικητικότητα  Ιταλοί και Γερμανοί στο δικό τους ματς; Τι να λέμε τώρα;

Ο χαρακτήρας της αθλητικής γιορτής  που επιμένει να χαρίζει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της η UEFA υπονομεύεται από αταβιστικές συμπεριφορές και παρωχημένες διακρίσεις. Τυχαία νομίζεται ότι επιλέχθηκε σαν κεντρικό σλόγκαν της καμπάνιας της, για τους ευρωπαϊκούς ποδοσφαιρικούς αγώνες σε Πολωνία και Ουκρανία, η λέξη «σεβασμός»;

Αλλά εδώ που τα λέμε, μήπως και ολόκληρη η ευρωζώνη πρέπει να αναστοχαστεί  το ίδιο σύνθημα; Μήπως αυτή η Ένωση που ξεκίνησε ως ιστορική, πολιτική και πνευματική, προσέγγιση εθνών που είχαν αλληλοσφαγεί δυο φορές σε μισό αιώνα, χρειάζεται επειγόντως να καταπολεμήσει το σύμπλεγμα της διαφορετικότητας;. Να εξαλείψει το διψαλέο ηγεμονισμό, τις ιστορικές νευρώσεις, την απληστία και τις ιδεοληψίες που τη ταλανίζουν; Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι και το κορυφαίο ζητούμενο σε εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης, κατεδαφισμένης αρχιτεκτονικής του ευρώ  και σμπαραλιάσματος ιδεών και εμπνεύσεων του παρελθόντος.

Μόνο που φοβάμαι ότι με το ποδοσφαιρικό στιλ που επιχειρείται η αναζωογόνηση δεν γιατρεύονται  ανεπάρκειες και ελλείμματα δεκαετιών. Ο εξαναγκασμός της υπεροπτικής Μέρκελ να στηρίξει με πακέτο διάσωσης 120 δισ. ευρώ την Ιταλία και την Ισπανία, πανηγυρίστηκε σαν «νίκη» του αποφασισμένου Ιταλοισπανικού Νότου και συνδυάστηκε με το χαστούκι της «Σκουάντρα Ατζούρα» επί της «Μάνσαφτ». Μόνο που οι Μόντι και Ραχόι δεν είναι Πίρλο και Ινιέστα. Και αν επιθυμούν να καταστήσουν τη Μέρκελ Σβάινστάιγκερ, ποδοσφαιροποιώντας τη διπλωματία και τη πολιτική θα πρέπει να έχουν υπόψη τους το κλισέ «οι Γερμανοί κε