ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ : Περπατώντας στην Αθήνα του χθες

Άρωμα γιασεμιού, μελωδίες από κάποια λατέρνα, και ασπρόμαυρες εικόνες είναι αυτό που κατευθείαν έρχεται στο νου μας βλέποντας ή προσπαθώντας να σκεφτούμε την Αθήνα των αρχών του 20ού αιώνα.

Μόνο η Ακρόπολη συνεχίζει να δεσπόζει στο ίδιο σημείο επιβλητικά και να μας θυμίζει ότι οι εικόνες τις οποίες έχει συλλέξει η φωτογράφος Dorothy Burr Thompson είναι από κεντρικούς δρόμους της Αθήνας.

Άρωμα

γιασεμιού, μελωδίες από κάποια λατέρνα, και ασπρόμαυρες εικόνες είναι αυτό που κατευθείαν έρχεται στο νου μας βλέποντας ή προσπαθώντας να σκεφτούμε την Αθήνα των αρχών του 20ού αιώνα.

Μόνο η Ακρόπολη συνεχίζει να δεσπόζει στο ίδιο σημείο επιβλητικά και να μας θυμίζει ότι οι εικόνες τις οποίες έχει συλλέξει η φωτογράφος Dorothy Burr Thompson είναι από κεντρικούς δρόμους της Αθήνας.

Η Πατριάρχου Ιωακείμ, ένας από τους πιο ακριβούς δρόμους της Ευρώπης γεμάτος κίνηση και εμπορικά καταστήματα πολυτελείας, κάποτε ήταν απλώς μια γειτονιά.

Μόνο ένα σαραβαλιασμένο βαγόνι μπορούσε να περάσει τότε, κάπου το 1923, από το κακοτράχαλο μονοπάτι της.

Η σημερινή Διονυσίου Αεροπαγίτου ήταν τότε μια αλάνα με λίγα τραπεζάκια και ένα ουζερί όπου οι Αθηναίοι μαζεύονταν και πίναν τα ουζάκι ατους και ίσως τα παιδιά γέμιζαν με τις φωνές και τα παιχνίδια τους ουρανό.

Και η Ακρόπολη πάντα εκεί...

Εικόνες άλλης εποχής που μας προκαλούν έκπληξη, περιέργεια αλλά και μια περίεργη νοσταλγία για μια Αθήνα που δεν ζήσαμε αλλά πάντα θυμόμαστε..

Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε γράψει έναν πρόλογο για την "Οδό Ονείρων" που περιγράφει καλύτερα από τον καθένα αυτές τις εικόνες.

"Γεια σας.

Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την Οδό Ονείρων.

Δεν ξεχωρίζει.

Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας.

Είναι ας πούμε – ο δρόμος που κατοικούμε.

Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα κι απέραντα ευγενικός.

Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά πολλές μητέρες και πολύ σιωπή.

Κι όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό.

Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί.

Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος.

Κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…"

Ελλάδα