Tam Cy Albert: «Να γίνετε πιο οργισμένοι»

«Οι Έλληνες πρέπει να φωνάξετε δυνατά, να γίνετε πιο οργισμένοι» είναι το ηχηρό μήνυμα που στέλνει ο Γάλλος συγγραφέας Tam Cy Albert, ο οποίος συστήνεται στο ελληνικό κοινό μέσα από το επαναστατικό του έργο Wordwhore, αφιερωμένο στον άνθρωπο της πόλης που παλεύει σιωπηλά. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, ο Tam Cy Albert μιλάει για τους Έλληνες, τη δεινή οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας και την εικόνα που έχουν σχηματίσει οι ξένοι για εμάς, λέγοντας χαρακτηριστικά πως στη Γερμανία επικρατούν δύο αντίθετες πλευρές: «Από τη μία είναι αυτοί που είναι τσαντισμένοι με τους Έλληνες και από την άλλη εκείνοι που απλώς λυπούνται για αυτό που συμβαίνει. Πρέπει να βρείτε εναλλακτικές λύσεις και ακόμα δεν τις έχετε βρει» εκτιμά ο ίδιος…

Στο έργο «Wordwhore», βλέποντας τον πόνο και τη μοναξιά της Κορνήλιας, που δεν αντέχει τη ζωή στην πόλη όπου ζει, σας ρωτώ ποια πιστεύετε ότι είναι η επίδραση της πόλης στις ζωές μας…
Οι εμπειρίες μας μπορεί να διαφέρουν, γιατί όλοι ζούμε κάποιες μοναχικές στιγμές, η πόλη όμως αποτελεί το τέλειο παράδειγμα, επειδή εκεί περιβάλλεσαι από πολλούς ανθρώπους, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι όσοι περισσότεροι άνθρωποι είναι τριγύρω σου τόσο πιο μόνος νιώθεις και αυτό το συναίσθημα ήθελα να εξερευνήσω.

Στο βιβλίο σας με τίτλο «The Home Straight» κάποιος επηρεάζεται από το αστικό περιβάλλον. Κατά πόσο έχετε επηρεαστεί εσείς από το αστικό περιβάλλον σας;
Δύσκολη ερώτηση. Κατάγομαι από μια μικρή κωμόπολη, όχι πολύ μικρή, αλλά μετακόμισα στο Λονδίνο που είναι μια μεγαλούπολη και όσο εύκολο είναι να χαθείς άλλο τόσο εύκολο είναι να χάσεις τον εαυτό σου. Νομίζω ότι σε κάθε πόλη ο καθένας μας φτιάχνει τη δική του πόλη μέσα στην πόλη, γιατί η πόλη δεν σου ανήκει ποτέ ολοκληρωτικά, μόνο ένα κομμάτι της γίνεται δικό σου. Πάντα με ενδιέφερε η αντίθεση ανάμεσα στις πόλεις και τις κωμοπόλεις, γιατί στη Νορβηγία ζούσα σε μια κωμόπολη έξι χιλιάδων κατοίκων και είναι τελείως διαφορετικά. Ξέρεις τους πάντες και πού ζουν. Ενώ λόγω του μεγέθους της πόλης έχεις όλων των λογιών ανθρώπους που παίρνουν την πόλη ως δεδομένο και δεν κοιτάζουν, ενώ υπάρχουν τόσα για να δουν.

Κοιτάζουν, αλλά δεν καταλαβαίνουν;
Είναι σαν την Αθήνα, παρότι δεν την ξέρω καλά, όπου συνυπάρχουν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί τύποι ανθρώπων που ζουν στον ίδιο χώρο χωρίς να γνωρίζονται και χωρίς να επικοινωνούν μεταξύ τους. Είναι απλά ομάδες ανθρώπων και πάντα με ενδιέφεραν.

Νομίζετε ότι θα ήταν καλύτερο να εγκαταλείψουμε τις μεγαλουπόλεις και να ψάξουμε εναλλακτικές μορφές κοινωνιών;
Θα ήταν ενδιαφέρον, αλλά αναρωτιέμαι αν θα ήταν δυνατόν. Θα σήμαινε πολλή δουλειά, αλλά θα ήταν υπέροχο.

Ποιες νομίζετε ότι είναι οι διαφορές και οι ομοιότητες ανάμεσα στην ελληνική, την αγγλική και τη γερμανική κοινωνία, μια και έχετε ζήσει στις παραπάνω;
Αν αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα συνέβαινε στη Γαλλία, για παράδειγμα, οι άνθρωποι θα σκοτώνονταν στους δρόμους, ενώ εδώ παρά τις δυσκολίες και τις φασαρίες παρά τους ακραίους που έχετε, ταυτόχρονα, ο κόσμος εδώ με έχει εντυπωσιάσει με το πώς τα φέρνουν βόλτα με αλληλεγγύη. Φαίνεται ότι βοηθά το γεγονός ότι είχατε έντονη την αίσθηση της οικογένειας και στέκεστε αλληλέγγυοι. Μπορεί αυτό το φαινόμενο να το δεις στην Ιταλία, αλλά όχι στη Γαλλία ή τη Γερμανία, όπου η έννοια της οικογένειας είναι πολύ μικρότερη. Έχεις τους γονείς, τα παιδιά και… αυτό είναι. Όμως, αν σκεφτείς αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι καταστροφή, είναι σκληρό. Χωρίς δουλειές και ελπίδα και παρ’ όλα αυτά ο λαός είναι ακόμα πολύ δυνατός. Στη Γαλλία είναι διαφορετικά, γιατί οι Γάλλοι γεννιούνται πεσιμιστές, έτσι κι αλλιώς. Δεν ξέρω εάν είναι ο ήλιος και η θάλασσα που έχετε, αλλά το βρίσκω εντυπωσιακό.

Παρ’ όλα αυτά και στην Ελλάδα ο κόσμος αυτοκτονεί…
Ναι, είναι φρικτό. Είναι τρομερό όταν χάνεις τελείως την ελπίδα και το τελευταίο πράγμα που μπορείς να σκεφτείς είναι να αυτοκτονήσεις. Είναι τρομερό και, φυσικά, η άποψή μου είναι αυτή ενός ξένου προς την ελληνική κοινωνία, μιας και δεν είμαι εδώ πολύ καιρό. Νομίζω, επίσης, ότι για τους άλλους Ευρωπαίους, τους Γάλλους, τους Γερμανούς, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ αφηρημένη. Ο μέσος πολίτης στη Γαλλία ή τη Γερμανία βλέπει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσο μιας κρίσης, ότι δίνουμε λεφτά στους Έλληνες και εκείνοι εξακολουθούν να διαμαρτύρονται και να διαδηλώνουν. Δεν έχουν ιδέα τι ζητείται από τους Έλληνες, όταν, για παράδειγμα, κόβεται η σύνταξη του ηλικιωμένου που δεν μπορεί να δουλέψει, που δεν έχει έναν μισθό ή άλλους πόρους. Δεν το βλέπουν αυτό παρά βλέπουν ένα πολύ γενικό και αφηρημένο πράγμα.

Τι ακούτε για τους Έλληνες στην Αγγλία και τη Γερμανία, όπου έχετε ζήσει τα τελευταία χρόνια;
Όχι τόσο στην Αγγλία, αλλά το σοκαριστικό είναι στη Γερμανία. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουν την κατάσταση είναι ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες. Αυτό και μόνο. Είναι τεμπέληδες και είναι σε αυτή την κατάσταση και τώρα τους πληρώνουμε και από πάνω. Αυτό είναι τελείως λάθος. Πρώτα απ’ όλα, δεν ξέρω καμία χώρα που να έχει μόνο τεμπέληδες. Τεμπέληδες υπάρχουν παντού, αλλά ένα έθνος δεν μπορεί να είναι τεμπέλικο. Ταυτόχρονα, υπάρχουν δύο γνώμες. Αυτοί που είναι τσαντισμένοι με τους Έλληνες, όπως οι πλούσιοι Γερμανοί που νομίζουν ότι πληρώνουν για τους Έλληνες, και οι άλλοι που απλώς λυπούνται για αυτό που συμβαίνει. Στην Αγγλία είναι διαφορετικά, γιατί έχουν πολλούς Έλληνες στο Λονδίνο και δεν νιώθουν καμία οργή απέναντί τους.

Θα αποφασίζατε ποτέ να ζήσετε μόνιμα στην Αθήνα;
Το σκέφτηκα και δεν θα με πείραζε καθόλου. Όπως έχω ξαναπεί, την πρώτη φορά που ήρθα στην Αθήνα, πριν από μερικά χρόνια, δεν συγκινήθηκα ιδιαίτερα. Όμως, όσο έρχομαι στην Αθήνα τόσο καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτή η πόλη και τόσο πιο πολύ μου αρέσει, όσο άσχημη και να είναι η κατάσταση. Σε περιόδους κρίσης, όταν όλα γύρω σου καταρρέουν, δεν είναι και η καλύτερη των περιστάσεων, αλλά ταυτόχρονα σε κάνει δημιουργικό, σε κάνει να βρίσκεις άλλους τρόπους για να κάνεις πράγματα, όπως στο θέατρο για παράδειγμα. Όταν όλοι οι θεσμοί καταρρέουν γύρω σου και δεν έχεις λεφτά πια, τότε πρέπει να γίνεις δημιουργικός και να βρεις άλλους τρόπους να εκφραστείς. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, οπότε γιατί να μη σκεφτώ να ζήσω στην Αθήνα μελλοντικά;