Αισιόδοξοι ως Ελληνες!

Του Αλέξανδρου Βέλιου

Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ των μίντια έχει τους λόγους και τους τρόπους της. Ταις ημέραις αυτές αποδύεται σε μια ηράκλεια επικοινωνιακή εκστρατεία, προκειμένου να μας πείσει ότι όλα πάνε καλά σε μια Ελλάδα όπου η ανάπτυξη άρχισε να γλυκοχαράζει και τα πουλάκια κελαηδούν, καραβάνια επενδυτών έρχονται με ζεστό χρήμα στην τσέπη, οι διεθνείς φορείς και οίκοι συναγωνίζονται σε προβλέψεις για το ηλιόλουστο μέλλον που είναι προ των πυλών. Στα τηλεοπτικά δελτία, οι όμορφες ειδήσεις

για τη μέχρι χθες ψυχορραγούσα πατρίδα μας διαδέχονται η μία την άλλη, και αναμασώνται από διαπιστευμένους σχολιαστές που μοιάζουν έτοιμοι να ανακράξουν Ωσαννά. Α, όλα κι όλα, τούτες τις μέρες όποιος δεν είναι αισιόδοξος είναι απλώς ανθέλλην!

ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΟΛΑ ετούτα τη διαρκή καμπάνια –πώς λέμε διαρκής επανάσταση– του μιντιακού ολιγοπωλίου υπέρ της διακυβέρνησης Σημίτη, τότε που υπήρχαν τα μεγάλα έργα, οι μεγάλες προσδοκίες, οι μεγάλες μίζες. Σήμερα, στα παρασκήνια του ερημοποιημένου τοπίου της κρίσης παίζονται τα νέα παχυλά deals, χτίζονται οι νέες καριέρες και τα νέα τζάκια, διαμορφώνονται οι νέοι συσχετισμοί. Γίνεται η νέα μοιρασιά – με φόντο τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ανακεφαλαιοποιήσεις, τα κενά που αφήνουν οι απερχόμενοι του παλαιού καθεστώτος. Κατά τη γνωστή συνταγή, οι άρχοντες των μίντια εναγκαλίζονται όσους θέλουν να καταστήσουν ομήρους τους…

ΚΙ ΟΣΟ για την κοινωνία, αυτή την ταυτόχρονα καλομαθημένη και κακοπαθημένη κοινωνία μας, ο σκοπός είναι να «φάει» ελπίδα, να «πιει» αισιοδοξία – και νηστική να κοιμηθεί. Ομως, το σύστημα θα έχει κερδίσει πολύτιμο χρόνο. Η μοιρασιά της λείας θα έχει συντελεστεί. Αν πάνε τα πράγματα ομαλά και περισσέψουν και μερικά ξεροκόμματα, τόσο το καλύτερο. Αν όχι, βλέπουμε… Αλλωστε, η σημερινή αφασιακή κατάσταση της κοινής γνώμης ενθαρρύνει τους συνήθεις ή φερέλπιδες χειραγωγούς της. Η καμπούρα των πολιτών αποδεικνύεται, τελικά, πιο ανθεκτική κι από του Καραγκιόζη.

Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ηθικό αγγελικά πλασμένο, θα έλεγε κανείς ότι ο λαός μας αξίζει και του οφείλουμε αλήθειες. Κι ότι ο λόγος ύπαρξης του πολιτικού συστήματος, της ίδιας της πολιτικής, δεν είναι το επικοινωνιακό ρετουσάρισμα της πραγματικότητας, αλλά η πραγματική βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Θα πίστευε, εξάλλου, πως έχουν παρέλθει οι καιροί που ο Κολοκοτρώνης διαπίστωνε ότι μόνο με ψέματα και παραμυθίες κυβερνώνται οι Ελληνες. Πλην όμως, αυτά είναι αξιοσέβαστες αφέλειες. Οι καθ’ ημάς ολιγάρχες έχουν να κάνουν με έναν λαό που αρέσκεται στα ψέματα και προσβλέπει σ’ αυτούς που του τα λένε, γιατί έτσι κοιμάται πιο ήσυχος – ακόμα και νηστικός.

Αισιοδοξείτε! Και όνειρα γλυκά!