Δώστε ηχηρό μήνυμα…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΤΑΣΚΑ

«Τον άρχοντα δει τριών μέμνησθαι: Πρώτον, ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον, ότι κατά νόμον άρχει. Τρίτον, ότι ουκ αεί άρχει» (Αγάθων). Ανεξαρτήτως πολιτικών συσχετισμών και κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών είναι κυβερνήσιμη η Ελλάδα; Το ερώτημα αυτό κυριαρχούσε πολύ πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου στις πολιτικές συζητήσεις εντός και εκτός Ελλάδος.
Η νέα

κυβέρνηση, που ορκίστηκε στις 21 Ιουνίου, υπό τον 13ο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης, θα είναι αυτή που θα διεξάγει το πείραμα, για όσο διάστημα αντέξει στην πίεση. Αντίπαλός της δεν είναι μόνο οι αξιώσεις από το εξωτερικό να εφαρμόσει μέτρα που ο ελληνικός λαός έχει απορρίψει, αλλά και η κομματική της προέλευση. Τα δύο κόμματα που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας παραμένουν νομείς της εξουσίας, με την προσθήκη της Δημοκρατικής Αριστεράς. Η συμπόρευσή τους, κινούμενη εκτός των παραδοσιακών ιδεολογικών πλαισίων (Αριστεράς-Δεξιάς), αναδεικνύει την προνομιακή σχέση τους και δημιουργεί ερωτήματα για τις καταβολές της. Τα ερωτήματα αυτά, στη συνείδηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, άπτονται ηθικών και ποινικών πτυχών. Με λίγα λόγια, υπάρχει σχέση συγκάλυψης και αθέμιτης συνεργασίας-πολιτικού καρτέλ μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Σε ποιο επίπεδο; Και ποιες συνέπειες θα έχει στην πάταξη της πολιτικής διαφθοράς η συγκυβέρνησή τους, με ορίζοντα μακροπρόθεσμο και ομολογημένη πολιτική συγγένεια;
Σε αυτά τα ερωτήματα, η διαλεκτική της συγκυβέρνησης οφείλει να υπερβεί τη συντηρητική παράδοσή της, προκειμένου να καταστεί αποτελεσματική. Δεν θα είναι επ’ ουδενί αρκετό να χτυπά το χέρι στο τραπέζι μαινόμενη, απειλώντας και κραυγάζοντας, όπως έκανε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ σε εκπομπή διαδικτυακής τηλεόρασης πριν από τις εκλογές. Δεν θα είναι αρκετές οι μομφές περί χυδαιότητας, οι ρητορικές επικλήσεις στην τιμιότητα και τη σοβαρότητα. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο ελληνικός λαός είναι βαθύτατα πεπεισμένος πως η κατάρρευση της χώρας σε τριτοκοσμικό επίπεδο οφείλεται στη βαθιά διαφθορά πολλών εκ των πολιτικών της υπευθύνων και στη συγκάλυψή της από το πολιτικό σύστημα. Οι απειλητικές κραυγές και οι υβριστικές εκφράσεις προς όποιον θέτει ερωτήματα για το μαύρο πολιτικό χρήμα μοιάζουν με μελωδικά άσματα, μπροστά στο απειλητικό φάσμα της φτώχειας. Τα ερωτήματα, επομένως, είναι πλέον αδύνατο να φιμωθούν, άρα πρέπει να απαντηθούν, και μάλιστα πειστικά. Η πειθώ θα εξαρτηθεί από την ικανότητα του πολιτικού συστήματος να διερευνήσει υποθέσεις, όπως της Siemens ή των εξοπλιστικών, και να στείλει με θεσμικό, οργανωμένο και τεκμηριωμένο τρόπο σημαντικό αριθμό πολιτικών προσώπων πίσω από τις μπάρες, μαζί με τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Να δώσει το ηχηρό μήνυμα ότι η εποχή της οργιαστικής λεηλασίας παρήλθε και οι πιο προκλητικοί εκπρόσωποί της τιμωρούνται.
Προς αυτήν την κατεύθυνση ευνοούν δύο παράγοντες. Αρχικά, η ανατροπή των ισορροπιών στο δίπολο κυβέρνηση-κοινοβούλιο. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, οι πλειοψηφούσες Κοινοβουλευτικές Ομάδες είχαν περιοριστεί σε παθητικό ρόλο, εκτελώντας άνευ αντιλο