Είμαστε λίγο πριν από την άλωση;

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΤΑΣΚΑ
Η ματαίωση του εορτασμού της αποκαταστάσεως της δημοκρατίας (υπό τον φόβο, υποτίθεται, της αμαύρωσής της από φασιστικά στοιχεία) συνθέτει ένα γνώριμο τοπίο που επαναλαμβάνεται στην ελληνική Ιστορία με κίνηση κυκλική. Πριν από κάθε άλωση του βυζαντινού ελληνισμού επικρατούσε ανάλογη ατμόσφαιρα κατάθλιψης, παραίτησης και μοιρολατρείας.
Εντός αυτής της ατμόσφαιρας ευημερούσε ανέκαθεν κάθε διαλυτικό στοιχείο (ιδιαίτερα όσα κατείχαν μεγάλη δύναμη και επιρροή), που αντιμετώπιζε την ιστορική του πορεία σαν μία παρασιτική αφαίμαξη της κοινωνίας που το φιλοξενούσε, σαν ένα

ύστατο όργιο λεηλασίας και τρυφής πριν από την παράδοση στις αναπόδραστες δυνάμεις της φθοράς. Για την πλειοψηφία της κοινωνίας απέμενε μόνο η παρακμή και η υποταγή, ο ιστορικός αφανισμός. Οι παρασιτικοί «δυνατοί» εξασφάλιζαν κατά ένα μέρος την επιβίωσή τους στη διάδοχη κατάσταση, ωστόσο, σύντομα ακολουθούσαν και εκείνοι τη μοίρα ενός παρωχημένου καθεστώτος.
Τι σημαίνει «δημοκρατία» και τι «αποκατάσταση»; Σε αυτά τα ερωτήματα η πολιτική ηγεσία δεν ενδιαφέρεται να απαντήσει. Πολύ περισσότερο, να υπερασπιστεί μία γιορτή που προκαλεί περισσότερο προβληματισμό από συγκίνηση. Στη δημοκρατία κυριαρχεί η βούληση του λαού, ελεύθερη και απαλλαγμένη από ελαττώματα, όπως λέγεται στο αστικό δίκαιο. Η ελαττωματική δήλωση βουλήσεως, προερχόμενη από τα τρία στοιχεία που την αλλοιώνουν (πλάνη-απάτη-απειλή) καθιστά οποιαδήποτε δικαιοπραξία άκυρη –και τι είναι χειρότερο από την ακύρωση της ίδιας της δημοκρατικής λειτουργίας; Κι όμως, η ψήφος του ελληνικού λαού κρίνεται συνήθως από την ύπαρξη αυτών ακριβώς των ελαττωμάτων. Πλανώμενοι περί της ηθικής επάρκειας των «επανιδρυτών του κράτους», εξαπατημένοι από την εξαγγελία περί υπαρκτών χρημάτων, πριν ακριβώς πέσουν στην απόλυτη ένδεια, απειλούμενοι ότι μη συμμορφούμενοι προς τις υποδείξεις των Ευρωπαίων εταίρων θα υποστούν τις συνέπειες της οργής τους, οι Έλληνες μένουν «διαπορούμενοι τι άραγε είη το πράγμα τούτο» και αν είναι άξιο του όρου «δημοκρατία».
Ένα δημοκρατικό πολίτευμα, αναμφίβολα, δεν νοείται χωρίς την εμπιστοσύνη στην πολιτικά οργανωμένη κοινωνία, που λαμβάνει τη νομική μορφή του κράτους. Η καλλιεργούμενη απέχθεια προς την έννοια του Δημοσίου και η ταύτισή του με τον παρασιτισμό και την κωλυσιεργεία έχει ως πραγματικές βάσεις τη μεταχείρισή του από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως μηχανισμού κομματικής επιρροής και προσωπικού πλουτισμού και την έλλειψη αισθήματος καθήκοντος (που μόνο η παιδεία μπορεί να εμφυσήσει) από μεγάλο μέρος δημόσιων λειτουργών. Έχει όμως και φαντασιακές βάσεις στη συκοφάντηση και στη στρέβλωση του Δημοσίου από τους κατεξοχήν παρασιτούντες στο δημόσιο ταμείο οργανισμούς, ήτοι τη διαπλεκόμενη μαφία που υποδύεται τον επιχειρηματία. Προκαλεί εντύπωση ότι ζητούν «λιγότερο κράτος», για να προσελκυσθούν «επενδύσεις», μεγάλα μιντιακά συγκροτήματα που στηρίχθηκαν και στηρίζονται ακόμη στην προνομιακή τους εμπλοκή σε δημόσια ή πρώην δημόσια και νυν εκποιηθέντα προγράμματα. Ο προϊών εκφεουδαρχισμ