Επιμένοντας ελληνικά θα πετύχουμε την επανεκκίνηση της Οικονομίας μας

Το Μνημόνιο απαγορεύει την ανάπτυξη και κινείται σε λογική λιτότητας, με μείωση μισθών-συντάξεων και άγρια φορολόγηση. Αποτέλεσμα, να μειώνεται το εισόδημα της οικογένειας, να καταρρέει η αγορά, να πέφτει η ζήτηση, να μειώνεται η παραγωγή, να αυξάνεται η ύφεση και μαζί με αυτή, ακόμη περισσότερο τα λουκέτα και η ανεργία. Στην περίοδο που τρέχει, η ανάπτυξη αποτελεί μονάχα ένα σύνθημα που χρησιμοποιεί για κυνήγι εντυπώσεων και καλλιέργεια προσδοκιών ο κ. Σαμαράς

και οι άλλοι συγκυβερνώντες, χωρίς ωστόσο η πολιτική τους να είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Πέρα από κάθε αμφιβολία, το αποτέλεσμα του Μνημονίου είναι η πλήρης ερημοποίηση της αγοράς, της εγχώριας παραγωγής και της μικρομεσαίας επιχείρησης και η απαξίωση της Οικονομίας για να εκποιηθεί, αμέσως στη συνέχεια, αντί πινακίου φακής μία ολόκληρη χώρα με ότι περιουσία ή πόρους διαθέτει.

Μοναδική λύση είναι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Πως; Κάνοντας πράξη το παλιό σλόγκαν «ο επιμένων ελληνικά».

Καταρχήν στο ζήτημα της απασχόλησης, όσες επιχειρήσεις έχουν μείνει ανοικτές και στις λίγες -έστω- θέσεις εργασίας που υπάρχουν, να προσλαμβάνουν και να εμπιστεύονται Έλληνες γιατί εμείς είμαστε εκείνοι που πονάμε τον τόπο μας και θέλουμε να εξακολουθήσει να υπάρχει Ελλάδα αύριο και μεθαύριο, για τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Η πίεση για περιορισμένα έξοδα και χαμηλά μεροκάματα έχει γίνει ασφυκτική στις μέρες μας λόγω της γενικότερης κρίσης, αλλά θα πρέπει εργοδότες και εργαζόμενοι να βρουν την χρυσή τομή που θα δίνει ελπίδα επιβίωσης και στους δυο ταυτόχρονα.

Αλλά και ο Έλληνας πολίτης και καταναλωτής οφείλει να αναζητεί και να εμπιστεύεται ελληνικά προϊόντα και επιχειρήσεις που δεν φέρουν απλά ελληνική σφραγίδα ή επωνυμία, αλλά που παράγονται εντός της ελληνικής επικράτειας, από φίρμες ελληνικών συμφερόντων. Μπορεί να απαιτεί λίγο παραπάνω χρόνο και κόπο, αλλά είναι απολύτως εφικτό να βρούμε καλό, φτηνό και πάνω απ’ όλα ντόπιο ελληνικό προϊόν, είτε μιλάμε για τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, είτε για είδη ένδυσης-υπόδυσης, είτε για οικιακά είδη, καθώς και για ένα σωρό άλλα πράγματα.

Αξίζει επίσης, όποτε μας παρουσιάζεται η δυνατότητα, να στρεφόμαστε απευθείας στον Έλληνα παραγωγό αγοράζοντας τα είδη και τα προϊόντα που παράγει μέσα από την πηγή της παραγωγής, καταπολεμώντας έτσι και τη μάστιγα της παρασιτικής διαμεσολάβησης που εκτοξεύει τις τιμές από το «χωράφι στο ράφι» όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε.

Τέλος πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελεί αμάρτημα και ανοησία να έχουμε αφήσει να μαραζώσει παντελώς ανεκμετάλλευτη μία γη ευλογημένη, που θρέφει στα αγνά και γόνιμά της εδάφη τα πιο εκλεκτά και ποιοτικά αγαθά. Οι περισσότεροι Έλληνες έχουμε κληρονομήσει από τις οικογένειές μας λίγες έστω ρίζες δέντρων, ένα χωράφι ή κάποιο μποστάνι στην ύπαιθρο, αλλά τα έχουμε εγκαταλείψει πλανεμένοι από τον ψεύτικο ευδαιμονισμό των τελευταίων δεκαετιών, με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε να αγοράζουμε λεμόνια Αφρικής, Αργεντινής ακόμη και Τουρκίας, πατάτες και κρεμμύδια Αιγύπτου