Γεννήθηκε ο «βασιλιάς της ροκ ν ρολ»

Ο Έλβις Πρίσλεϋ γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 1935 στο Tupelo του Μισισιπή. Από ταπεινή καταγωγή χωρίς ιδιαίτερα πλούτη κατάφερε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής ενώ μέχρι τα μέσα του 1950 εμφανίστηκε τόσο στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση αλλά και στον κινηματογράφο.

Ολόκληρο το όνομά του ήταν Elvis Aron Presley και ενώ γεννήθηκε δίδυμος, δυστυχώς ο αδερφός του Jesse Garon πέθανε στη γέννα. Μεγάλωσε σε μία οικογένεια εργατικής τάξης που η αγάπη δεν έλειπε σε αντίθεση με τα χρήματα

που συχνά έκαναν την οικογένεια να μετακομίζει για να αναζητήσει καλύτερες συνθήκες ζωής.

Ο ‘Ελβις μεγάλωσε στο Τιούπελο και αργότερα στο Μέμφις, όπου η οικογένειά του μετακόμισε το 1948. Οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι που έμεναν σε δύο δωμάτια ήταν ταυτόχρονα μέλη τής ιδιαίτερα συντηρητικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής, η οποία αργότερα καταδίκαζε με πύρινα λόγια τον Έλβις. Ωστόσο, ήταν στην εκκλησία που για πρώτη φορά ο Πρίσλεϊ μαγεύτηκε από τη μουσική, καθώς η τουλάχιστον τρίωρη λειτουργία ξεκινούσε και τελείωνε με τραγούδια στα οποία χρησιμοποιούσαν πιάνο, ένα ή δύο ντέφια και ακορντεόν. Επίσης τα τραγούδια είχαν ρυθμό.Μέσα σε αυτές τις εκκλησίες, θα συναντήσουμε και άλλα πράγματα που μπορούν να ρίξουν φώς σε καταστάσεις περίεργες στη συνέχεια. Σε αυτές τις εκκλησίες θα συναντήσουμε τη φόρμα της επίκλησης και της απάντησης που δένει τον κληρικό με το ποίμνιο, θα συναντήσουμε τους ανθρώπους να καταλαμβάνονται από τον θείο λόγο και να φθάνουν στα όρια της παράκρουσης και της έκστασης, θα είναι ίδια τα παιδιά που θα τα καταλαμβάνει υστερία μερικά χρόνια αργότερα, όταν οι «θεοί» του Ροκ θα εκπέμπουν τον «λόγο» τους από τη σκηνή…Σε ηλικία 8 ετών, ο Έλβις κέρδισε τα πρώτα του χρήματα -5 δολάρια- για την ερμηνεία του σε έναν τοπικό διαγωνισμό.Όταν η οικογένεια μετακόμισε στο Μέμφις, εκεί στην πιο φτωχή συνοικία της πόλης, ο Έλβις ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με τα «Memphis blues». Σε αυτά τα μπλουζ, για πρώτη φορά ο ένας κιθαρίστας κρατούσε τον ρυθμό και ο άλλος έπαιζε σόλο. Αυτό αργότερα έγινε στάνταρ στις ροκ μπάντες.Όταν ο Έλβις ήταν μικρός λαχταρούσε ένα ποδηλατάκι, όμως πού να βρεθούν 55 δολάρια; Οι γονείς του τον βόλεψαν με μια κιθάρα που στοίχιζε 12 δολάρια. Άρχισε να ασχολείται με αυτήν.Όταν τελείωσε το σχολείο ο Έλβις έγινε, όπως και ο πατέρας του, οδηγός σε φορτηγό για 41 δολάρια την εβδομάδα. Το ημερολόγιο έδειχνε 1953 όταν ο Έλβις πληρώνοντας 4 δολάρια έγραψε ένα δισκάκι που το έκανε δώρο στη μητέρα του, στα στούντιο της «Sun Records». Σε εκείνη που έκανε εντύπωση ήταν η Μάριον Κέσκερ, γραμματέας του διευθυντή της «Sun Records», Σαμ Φίλιπς. Ήταν η Μάριον που έπεισε τον Φίλιπς να χρησιμοποιήσει τον Έλβις μαζί με άλλους για να κάνει αυτό που σκεφτόταν από καιρό…Έτσι, τ ο 1954, στη μουσική σκηνή προσγειώνεται ένας κομήτης που αναστατώνει τα πάντα. Είναι ο Μπιλ Χάλεϊ και οι Κομήτες του: Όλα τα συστατικά της ρόκ βρίσκονται στα τραγούδια του, ενώ το «Rock around the clock» που έγραψε για την ταινία «Η ζούγκλα του μαυροπίνακα», θα ταυτιστεί με μια γενιά.Όλα τα χαρακτηριστικά του Ροκ είναι στα τραγούδια του Μπιλ Χάλεϊ: ρυθμός, δυνατός ήχος, ηλεκτρική κιθάρα, βιμπράτο, απλά λόγια που επαναλαμβάνονται, δυναμισμός, επιθετικότητα, και βέβαια στιλ.Τα πράγματα είχαν ξεκινήσει από τις αρχές του ΄50 με τον Φατς Ντόμινο, για να ακολουθήσει ο Ρίτσαρντ Πένιμαν το 1952 και ο Λίτλ Ρίτσαρντ. Το 1956 ο Κάρλ Πέρκινς γράφει έναν ύμνο του Ροκ, που μιλάει για τα καλά κυριακάτικα παπούτσια των παιδιών, τα blue suede shoes, μόνο που κάποιος Έλβις Πρίσλεϊ του έκλεψε το τραγούδι και τη δόξα.Μα ποιος ήταν αυτός ο Πρίσλεϊ; Ένας νεαρός που το 1954 είχε καταφέρει ν’ ανέβει στο νούμερο 3 των επιτυχιών με το τραγούδι «That’s all right mama».Έλβις Πρίσλεϊ, το νέο προϊόν και αρκετά σύντομα το μυστικό της επιτυχίας των «Σταρλάϊτ Ράνγλερς», ξεπέρασε τα όρια της πόλης και άρχισαν να τους ζητούν να εμφανιστούν και σε άλλα μέρη.Ο Έλβις Πρίσλεϊ δεν ήταν αυτός που εφηύρε το Ροκ εν Ρόλ. Ήταν αυτός που το προχώρησε πάρα πέρα και έγινε ο πρώτος ροκ σούπερσταρ.To 1958 o Eλβις Πρίσλεϊ παρουσιάστηκε για να υπηρετήσει τη θητεία του στον στρατό. Μετά τη βασική εκπαίδευση πήγε στη Γερμανία, στην αμερικανική μονάδα που στάθμευε εκεί. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς επέστρεψε εσπευσμένα στην Μέμφιδα, καθώς πέθανε ο άνθρωπος που λάτρευε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή του: η μητέρα του Γκλάντις σε ηλικία 42 ετών. Στην ίδια ακριβώς ηλικία θα πέθαινε και εκείνος 19 χρόνια αργότερα. Ουσιαστικά η καριέρα του τελείωσε ακριβώς τότε.Με κουρελιασμένο ηθικό, ο Πρίσλεϊ ξαναγύρισε στη Γερμανία όπου και τερμάτισε τη θητεία του. Η επιστροφή του το 1960 τον βρήκε μάλλον απογοητευμένο από την πορεία της καριέρας του. Τα πράγματα είχαν αλλάξει αρκετά, η βρετανική σκηνή του Ροκ είχε δημιουργηθεί, οι θαυμαστές του Έλβις στην Αγγλία είχαν φτιάξει τα δικά τους συγκροτήματα. «Πριν τον Έλβις ήταν ένα τίποτα» θα πει αργότερα ο Τζον Λέννον, που μαζί με τους άλλους τρεις Beatles ήταν οι επικεφαλής της βρετανικής μουσικής εισβολής στις ΗΠΑ.Την 1η Μαρτίου 1967 ο Έλβις παντρεύτηκε την Πρισίλα Μπολιέ, κόρη σμηναγού που την είχε γνωρίσει στη διάρκεια της θητείας του στη Γερμανία. Χώρισαν το 1972 έχοντας αποκτήσει μια κόρη.Στις 3 Δεκεμβρίου 1968 η εμφάνιση του Έλβις στην τηλεόραση σηματοδοτεί και την επιστροφή του στις Ροκ εν Ρολ ρίζες του. Έναν χρόνο αργότερα θα επιστρέψει και στις συναυλίες. Θα τραγουδήσει στην τηλεόραση με τον Φρανκ Σινάτρα που κάποτε είχε πει ότι η ρόκ είναι μουσική για κρετίνους. Βυθίζεται στην κόλαση των υπνωτικών. To 1972 θα γίνει δεκτός από τον Πρόεδρο Νίξον. Τίποτα δεν σταματά την παρακμή.Ήταν τελικά, μοναχικός. Παιδί μιας φτωχής οικογένειας, έγινε ο πρώτος ροκ σουπερστάρ, ένα φαινόμενο, συντελεστής και θύμα ταυτόχρονα μιας απάνθρωπης μηχανής.Η φωνή του Έλβις ακουγόταν σε μια εποχή θυελλών σε παγκόσμιο επίπεδο.Εκατομμύρια νέοι ξενυχτούσαν με τους ήχους του στ’ αυτιά τους, καθώς η «έκρηξη» του Ροκ εν Ρολ συνοδεύτηκε από την εφεύρεση του «τρανζίστορ».Τελευταίο τραγούδι που έγινε Νούμερο ένα, ήταν το «Suspicious Minds», την 1η Νοεμβρίου του 1969, όμως το Ροκ εν Ρολ είχε ήδη πεθάνει, ο «βασιλιάς» βυθιζόταν ολοένα και πιο πολύ στη μαύρη θάλασσα των βαρβιτουρικών.Η αβάσταχτη μοναξιά του δεν χωρούσε στο χρυσό παλάτι της Γκρέισλαντ. Είκοσι τρία υπνοδωμάτια και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Οδηγούσε καμιά φορά μία από τις τέσσερεις Κάντιλακ ή τη μοβ Λίνκολν του και έβγαζε τα μαύρα γυαλιά του στη Σάνσετ Μπουλβάρ του Χόλιγουντ, όμως από αυτούς που τον είχαν λατρέψει δεν τον αναγνώριζε πια κανένας…16 Αυγούστου 1977 το τέλος. Ο Έλβις πέθανε σε ηλικία 42 ετών, την ίδια ακριβώς ηλικία με τη μητέρα του που λάτρευε.Ο θάνατός του έδωσε την ευκαιρία στη «βιομηχανία του θεάματος» να πουλήσει ακόμα δέκα εκατομμύρια δίσκους…Το 1981 ο συγγραφέας Αλμπερτ Γκόλντμαν θα επιχειρήσει να γκρεμίσει το είδωλο, μιλώντας στο βιβλίο του για ένα ανθρωπάκι με εκατομμύρια «βίτσια»…Τα πόδια θα «ξεσηκώνονται» στο άκουσμα ενός Ροκ εν Ρολ τραγουδιού, θα ψιθυρίζουμε μαζί του ένα τραγούδι του -όποτε ακούγεται- όμως πάντα με το μυαλό καθαρό, για να θυμόμαστε τον Έλβις στις πραγματικές του διαστάσεις όχι ως «είδωλο», ούτε ως τον «βασιλιά» των εταιρειών, αλλά ως ένα παιδί που κυριάρχησε με τη φωνή του σε μια καθόλου «αθώα» εποχή.

Είπαν για τον Έλβιs

ΜΠΟΝΟ (U2) – «Από το Τούπελο του Μισισίπι, από το Μέμφις του Τενεσί προέκυψε αυτός ο “γυναικάς”, ντυμένος με πράσινο κοστούμι από δέρμα καρχαρία και φορώντας σκιά στα μάτια. Αυτός ο φορτηγατζής-δανδής που πρέπει να ρίσκαρε το τομάρι του με το να φέρεται τόσο “μαύρα” και να ντύνεται τόσο “γκέι”. Εκεί δεν ήταν Νέα Υόρκη ή έστω Νέα Ορλεάνη. Εκεί ήταν Μέμφις στα φίφτις. Αυτό ήταν πανκ-ροκ. Ηταν ανταρσία. Ο Ελβις άλλαξε τα πάντα μουσικά, σεξουαλικά, πολιτικά. Με τον Ελβις είχες τα πάντα. Εβρισκες τα πάντα σε αυτή την εύκαμπτη φωνή και το σώμα. Οπως άλλαζε αυτό το σώμα, άλλαζε και ο κόσμος ολόκληρος. Ηταν το ίνδαλμα της δεκαετίας του ΄50 που εξελίχθηκε σύμφωνα με τις απαιτήσεις των σίξτις… και ξαφνικά τίποτε. Στη δεκαετία του 1970 μεταμορφώθηκε σε διασημότητα και περιέργως όσο περισσότερο προσγειωνόταν στη Γη τόσο πιο “θεός” γινόταν για τους θαυμαστές του».

ΦΡΑΝΚ ΣΙΝΑΤΡΑ – «Εγώ είμαι απλώς ένας τραγουδιστής. Ο Ελβις ήταν η ενσάρκωση ολόκληρης της αμερικανικής κουλτούρας».

ΤΖΙΜ ΜΟΡΙΣΟΝ (THE DOORS) – «Ο Ελβις ήταν ο καλύτερος, ο μοναδικός. Αυτός ξεκίνησε τα πάντα. Του αξίζει η αναγνώριση».

ΤΖΟΝ ΛΕΝΟΝ – «Η μεγαλύτερη επιθυμία στη ζωή μου ήταν να γίνω τόσο “μεγάλος” όσο ο Ελβις Πρίσλεϊ. Πριν από τον Ελβις δεν υπήρχε τίποτε. Αν δεν υπήρχε ο Ελβις, δεν θα είχαν δημιουργηθεί οι Μπιτλς».

ΜΠΟΜΠ ΝΤΙΛΑΝ -«Ο Ελβις Πρίσλεϊ ηχογράφησε ένα δικό μου τραγούδι. Αυτό είναι και το τραγούδι που εκτιμώ περισσότερο από τις συνθέσεις μου. Λεγόταν “Τomorrow Ιs Α Long Τime”.Τo έγραψα αλλά δεν το ηχογράφησα ποτέ».

ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΜΠΕΡΝΣΤΑΪΝ – «Ο Ελβις Πρίσλεϊ ήταν η μεγαλύτερη καλλιτεχνική δύναμη του 20ού αιώνα. Επέβαλε τον ρυθμό στα πάντα και άλλαξε τα πάντα: τη μουσική, τη γλώσσα, τα ρούχα».

ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΝΙΞΟΝ – «Ο Πρίσλεϊ είχε τέτοια δυναμική παρέμβαση στη φαντασία του κόσμου ώστε θα μπορούσε να αναλάβει τον Λευκό Οίκο».

ΜΠΡΟΥΣ ΣΠΡΙΝΓΚΣΤΙΝ – «Θυμάμαι όταν ήμουν εννέα χρόνων και καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας μαζί με τη μητέρα μου το σόου του Εντ Σάλιβαν με καλεσμένο τον Ελβις Πρίσλεϊ. Θυμάμαι ότι την κοίταξα στα μάτια και της είπα: ”Θέλω να γίνω σαν κι αυτόν”