«Η Αθήνα είναι το σπίτι μου, η «μικρή μου πατρίδα»!

Συνέντευξη στον ΓΙΩΡΓΟ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟ

Τώρα, το να προλογίσω τον Δημήτρη Κωνσταντάρα μάλλον θα είναι άδικος κόπος, γιατί ποιος δεν τον ξέρει από τους ψηφοφόρους της Α΄ Αθηνών; Και όχι μόνο από τη θητεία του στη Βουλή ή στα δημοτικά πράγματα της πρωτεύουσας, αλλά κυρίως από τη δημοσιογραφική του καριέρα. Εκεί που τον συνάντησα κι εγώ χρόνια τώρα, πέρα από τη στενή συνεργασία μας τον τελευταίο καιρό σε άλλο δημοσιογραφικό μετερίζι.

Έτσι, η συνέντευξη που ακολουθεί περισσότερο είναι μια κουβέντα μεταξύ φίλων και συναδέλφων,

παρά ενός πολιτικού με τον ξηρό πολιτικό λόγο, γιατί και ο ίδιος επιμένει στο ότι: «Δεν κάνω καριέρα πολιτικού. Ολοκλήρωσα και τη δημοσιογραφική μου καριέρα, συνεπώς τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι και θα ασχοληθώ πρέπει να μου αρέσουν, να με ευχαριστούν, να με βάζουν μπροστά σε προκλήσεις, αλλά και να πιστεύω ειλικρινά ότι μπορώ να φανώ χρήσιμος και να μου δίνουν ελπίδα...».

Μπορεί να ισχυρίζεστε πως δεν κάνετε καριέρα πολιτικού, αλλά στην πολιτική πώς μπήκατε;

Όταν βγήκα πρώτος και με ρεκόρ ψήφων στις νομαρχιακές εκλογές του 2002, άρχισε να κουβεντιάζεται το ενδεχόμενο καθόδου μου στην πολιτική. Πρώτος μού το είχε πει ο Σάββας Τσιτουρίδης, αλλά την πρόταση να κατέβω το 2004 μου την έκανε ο Τζανής Τζαννετάκης και όχι ο Καραμανλής. Και όταν ανακοίνωσα στον Γιάννη Αγγέλου την επιλογή μου να είμαι στην Α΄ Αθηνών, με κοίταξε περίεργα. «Μα, αυτό είναι... σφάχτης» μου είχε πει. «Δύσκολο... πολύ δύσκολο να βγεις». Βγήκα. Και στην Α΄ συνεχίζω. Εκεί γεννήθηκα, εκεί έζησα, εκεί ζω. Η Αθήνα είναι το σπίτι μου, η «μικρή μου πατρίδα».

Αυτό πιστεύετε και γι' αυτές τις εκλογές;

Ναι, γιατί στον ΛΑΟΣ είμαστε με τα συμφέροντα του λαού και της πατρίδας μας και δεν φοβόμαστε καμία πρόκληση. Δεν δεχόμαστε υποτέλεια, μεθοδεύσεις, νόθευση της Ιστορίας και κρυφά-μυστικά διαβούλια οσφυοκαμπτών.

Δηλαδή, μας λέτε ότι αυτά τα είχατε στη ΝΔ, γιατί ήσασταν βουλευτής της για τρία χρόνια, ή η αποχώρησή σας είχε άλλους λόγους;

Έφυγα από τη ΝΔ, όταν διαπίστωσα ότι η ηγεσία της και η κομματική της «νομενκλατούρα» δεν με είχε αξιολογήσει μέσα στις πρώτες επιλογές της. Δεν ενδιαφερόταν καθόλου για μένα, παρά μόνο για το τι θα μπορούσε να «μου πάρει». Με είχε «θυσιάσει» στον... βωμό των κομματικών σκοπιμοτήτων και, το κυριότερο, ούτε η κα Μπακογιάννη ούτε ο κ. Σαμαράς –οι δύο επίδοξοι, τότε, διάδοχοι του Καραμανλή– δεν είχαν σεβαστεί ούτε την ιστορία ούτε την προσωπικότητά μου, ενώ ο Καραμανλής, απλώς, δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για κανέναν, πλην των 5-10 προσωπικών του επιλογών.

Και έτσι πήγατε στον ΛΑΟΣ;

Στον ΛΑΟΣ αντάμωσα μ' έναν πολύ παλιό φίλο, τον Γιώργο Καρατζαφέρη, από τα χρόνια της δεκαετίας του '70, που μ' εκτιμούσε προσωπικά, πίστευε σ' εμένα και χαιρόταν που θα συνεργαζόμασταν. Φυσικά, η «εισβολή» ενός καινούργιου σ' έναν άλλο κομματικό χώρο δεν είναι εύκολη. Πολλοί με είδαν με δύσπιστο «μάτι». Παρ' όλα ταύτα, στην πορεία και στις εκλογές του 2009 πήγα καλά και παραλίγο να εκλεγώ βουλευτής,