Η Συρία είναι απλώς η αρχή του ολέθρου…

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Άλλη μια πρόφαση, για την αχόρταγη δύση, να πλήξει τον Αραβικό Κόσμο, χτίστηκε προσεκτικά και τώρα δείχνει έτοιμη να σκάσει σαν σπυρί που πλημμυρίζει πύον κι είναι έτοιμο να μολύνει, για μιαν ακόμη φορά την ευρύτερη περιοχή. Το «αστέρι της Δαμασκού» των Αραβικών μύθων, έχει γίνει χλωμό, Η Συρία, στόχος.

Οι εποχές που το μονοκομματικό καθεστώς του Μπαάθ, στη Δαμασκό, υπό τη Δυναστεία των Άσαντ, , όπως και το αδελφό του, στη Βαγδάτη, υπό το Σαντάμ Χουσείν αποτελούσαν – ως φορείς του Αραβικού Σοσιαλισμού- συνέταιροι της δύσης σε κολοσσιαίες μπίζνες,

έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα οι παγκόσμιοι εντολοδότες ανακάλυψαν την ανάγκη, να «ανακαλύψουν» οι Άραβες τη δυτικού τύπου Δημοκρατία. Αυτό τους βολεύει.

Και τώρα έχουν βρει δυο πανάκριβα αγαθά που κάνουν τις πιο πολλές χώρες της ευρύτερης γειτονιάς μας, πλούσιες χώρες, τόσο πλούσιες που να μην επιτρέπεται να αποφασίζουν οι ίδιες για την προοπτική τους. Το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και το νερό ( ναι το νερό…) Αδιάφορο αν οι κοινωνίες τους μπορούν να διαχειριστούν, χρόνια διαπαιδαγωγημένες αλλιώς, τη δημοκρατία που τους επιβάλλεται. Όλα αυτά κινούνται στη σφαίρα του ρομαντισμού. Αλλά και στο χώρο της Real Politic, η νέα πολεμική παράνοια της Δύσης, για πολλούς «η ήττα που θέλουν να χρεώσουν στον Ομπάμα», μόνον αρνητικά απότοκα επισείει. Η Δύση ανοίγει μιαν ακόμη πληγή για να πνιγεί ( ξανά) μέσα στα λάθη της, μήπως και αποσυμπιέσει τη βαλβίδα της παγκόσμιας κρίσης.

Άλλη μια αλλαγή του χάρτη βρίσκεται επί θύραις. Το ξεκίνημα της – υποκινούμενης Αραβικής Άνοιξης θα οδηγήσει σε έναν βαθύ πολεμικό χειμώνα τη Μεσόγειο που για λίγο χρονικό διάστημα θα είναι τηλεοπτικός κι ύστερα, όταν αποσυρθούν οι κάμερες θα γίνει καταστροφικός. Είναι δέσμευση των Αμερικανικών Μυστικών υπηρεσιών, από τότε που ο Ζ. Μπρεζίνσκι έγραφε τη «Μεγάλη Σκακιέρα» να δημιουργηθεί Κουρδικό κράτος, στα σημερινά εδάφη της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράκ. Τα είχε προαναγγείλει όλα ο Πολωνο Αμερικανός μυστικοσύμβουλος του Κίσιγκερ. Αυτό που δεν μας λένε είναι πως η πολεμική «γυμναστική» στη Συρία, είναι ο προθάλαμος της επίδειξης προθέσεων αναφορικά με το Ιράν. Κι επειδή, όπως κατέπεσε ο μύθος του πυρηνικού οπλοστασίου του Ιράκ, θα καταπέσει, «κατόπιν εορτής» και κάθε πρόφαση που «αγγίζει» τον Άσαντ, η Τεχεράνη είναι πιθανό όσο και απευκταίο να μη διστάσει να «πατήσει το κουμπί του ολέθρου» . Κι εκεί τα πράγματα μπλέκονται. Διότι, μετά την «Αραβική Άνοιξη», το πληγωμένο Μαχρέμπ δεν έχει πια σοβαρές ηγεσίες, για να ανακόψουν το δρόμο προς την καταστροφή. Οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες αποτελούν ένα σεμιναριακά άβουλο «μπουλούκι», η Ρωσία διστάζει κι ο χώρος για τα γεράκια μεγαλώνει. Και μέσα σε όλα αυτά να σου η Άγκυρα να κόπτεται περί των δικαιωμάτων της μουσουλμανικής και τουρκόφωνης μειονότητας του Ουιγούρων, στην Κίνα – νότι κι αν σημαίνει αυτό…

Η Ελλάδα, έχοντας χάσει πράγματα, συμμετέχοντας στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αλλά και σοβαρούς συνομιλητές, φίλους και γείτονες μετά την πτώση των Νασερικών στην Αίγυπτο και της Τζουμαχαρία στη Λιβύη, πρέπει να πάψει να είναι απλός κομιστής Αμερικανικών εντολών και της βούλησης της ισχνής Ευρωπαϊκής ηγεσίας στον Αραβικό κόσμο και να ζητήσει- επιτέλους- ανταλλάγματα .Διότι, η πτώση του Άσαντ για την Ελλάδα, θα σημαίνει την απώλεια ενός ακόμη στέρεου συνομιλητή και εταίρου. Η ανοιχτή πληγή με το Ιράν θα σημαίνει πόλεμο με τη μόνη χώρα που μας δίνει πετρέλαιο με πίστωση. Κι η έξαρση στην Ισλαμική, πάλαι ποτέ, Σοβιετική επικράτεια θα την βάλει σε μειονεκτική θέση.

Το αίμα θα περισσέψει προσεχώς. Η σκέψη;