Κοινωνικοί αγωνιστές και επίδοξοι δολοφόνοι.

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Είμαστε προ ενός νέου κύματος εγχώριας τρομοκρατικής δράσης, ακόμη νεοσσού και ακατέργαστου. Το οποίο βλάστησε στη δηλητηριώδη ρίζα της κρίσης, της φτώχειας και της κοινωνικής απόγνωσης. Είναι βέβαιο πως αυτή η νέα εκδοχή τρομοκρατίας, δεν αναπαρασταίνει την κοινωνική οργή, αλλά αντίθετα λιπαίνεται από τον κοινωνικό φόβο και την ηττοπάθεια. Δυο αντανακλαστικά που δεν προκαλούνται από καμιά κυβερνητική

πολιτική, αλλά από την ίδια την κρίση. Είναι ολετήρας, αυτή εδώ η κατάσταση που θέλει ματωμένες υπογραφές για να κάνει κύκλο. Και είναι περίπου βέβαιο πως ήδη καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αιμοσταγή φαντάσματα, τύπου 17Ν, που αν άμεσα δεν απονομιμοποιήσουμε, όλοι και με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας, θα συναντάμε, πολύ φοβάμαι, συχνά «ματωμένα χνάρια» , σφαίρες που θα σφυρίζουν στο μισοσκόταδο και «σπέρματα» μίσους και καχυποψίας. Κάποτε, ο Φώτης Νασιάκος, αρχηγός της ΕΛ. ΑΣ. όταν ξεδοντιάστηκε η 17Ν είχε πει πως «το χωράφι της τρομοκρατίας θέλει διαρκές ξεχορτάριασμα». Επειδή λοιπόν το φαινόμενο είναι νοσηρός κρίκος της αλυσίδας, αλλά και βολικό «μαξιλάρι» για όσους μέσα κι έξω από την Ελλάδα, ποτίζουν το αγκάθι, να θεριέψει κάθε φορά σε περιστάσεις κρίσιμες, οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει στο σύνολο τους να είναι ξεκάθαρες: Να καταδικάσουν από ντώρα εν τη γενέση του, το νέο αυτό τερατόμορφο «μωρό της Ρόσμαρι», που όμως – μη γελιέστε – κυοφορείται σε διπλανές… θερμοκοιτίδες με το αυγό του … Φιδιού. Αν οποιοσδήποτε επιχειρήσει να φορέσει ιδεολογικό μανδύα, σε «πληγές», σύντομα θα δικαιωθούν όσοι λένε πως κάποιοι «θέλουν νεκρούς».
Κάποιοι που ίσως και να φορούν θεσμικό περίβλημα κι εκεί, σφιγμένοι στα κασμίρια τους και στις ακριβές τους γραβάτες, θα ανακατεύουν στο ίδιο γουδί τους κοινωνικούς αγωνιστές κι επίδοξους δολοφόνους για να στρογγυλοκάθεται η σύγχυση, να θεριεύει ο φόβος, να είμαστε όλοι επιβάτες της αβεβαιότητας χειροκροτητές και μαζί θύματα, είτε ενός φονικού κρεσέντου, είτε μιας «νομιμότητας» γεμάτης αυταρχικούς αυτοματισμούς.