Λύσεις απελπισίας…

Της Εύης Κολιού

Λένε ότι ο άνθρωπος χάνει την αξιοπρέπειά του, όταν παλεύει καθημερινά να μείνει ζωντανός κάτω από άθλιες συνθήκες. Μήπως αυτό συμβαίνει και τώρα; Η κοινωνική και οικονομική κρίση έχουν αναγκάσει τον κόσμο να ξεπεράσει τα όρια προ πολλού.
Kάποιοι συμπολίτες μας δεν έχουν σπίτι, άλλοι δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν ούτε τα προς το ζην. Βρίσκουν λύσεις μέσα στην απελπισία τους και η δική τους κραυγή αγωνίας ταράζει την κοινωνική συνοχή, όση έχει απομείνει. Η μείωση των δαπανών, όμως, γίνεται εις βάρος της υγείας και της εκπαίδευσης, με πρώτα «θύματα» τους πολίτες που αντιμετώπιζαν

ούτως ή άλλως προβλήματα.
Η ζωή μίας νέας κοπέλας κρέμεται κυριολεκτικά από μία κλωστή. Ο πατέρας ζητά απεγνωσμένα να μη σταματήσουν να της χορηγούν τα φάρμακα και οι σκηνές πόνου γίνονται πρώτο θέμα συζήτησης. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο πατέρας στην Πάτρα δεν άντεξε άλλο και ξέσπασε, καθώς έκοψαν τα φάρμακα από την άρρωστη κόρη του και την αφήνουν να αργοσβήνει. Μέσα στην απελπισία του ο γονιός έφτασε στο σημείο να φωνάζει μέσα στο νοσοκομείο: «Ή δώστε μου τα φάρμακα ή δώστε μου άδεια να κάνω ευθανασία στην κόρη μου».

Δεν αντέχει να βλέπει το παιδί του να αργοπεθαίνει και κανείς να μην ενδιαφέρεται να κρατηθεί στη ζωή. Η 20χρονη κοπέλα πάσχει από μία σπάνια ασθένεια και τρέφεται με σωληνάκι. Το «ψαλίδισμα», όμως, των φαρμακευτικών δαπανών καθιστά ανήμπορο τον πατέρα να αντεπεξέλθει οικονομικά στις ανάγκες της κόρης του. Πλέον, κόπηκε όλο το φαρμακευτικό υλικό που χρειάζεται η νεαρή για να μπορέσει να ζήσει. Ο πατέρας αδυνατεί να καταβάλει το κόστος και ζητά μια λύση.

Μέσα στην αγωνία και τον πόνο ζητάει ακόμα και την άδεια ευθανασίας της ίδιας του της κόρης. Φωνάζει δυνατά με μία φωνή που πλέον δεν βγαίνει καθαρή. Γύρω του υπάρχει κόσμος που προσπαθεί να τον ηρεμήσει. Ο πατέρας, όμως, συνεχίζει να φωνάζει ότι η κόρη του χρειάζεται φάρμακα!
Δυστυχώς, μόνο όταν ο πατέρας έβγαλε τις σπαραξικάρδιες κραυγές του, οι αρμόδιοι αποφάσισαν να τον βοηθήσουν. Η κραυγή αγωνίας δεν πήγε χαμένη, αλλά έπρεπε να φτάσει στο σημείο της οργής για να καταφέρει να σώσει την κόρη του; Το συμβάν προκάλεσε την παρέμβαση του ΠΑΜΕ στα γραφεία της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, ωστόσο επειδή προκλήθηκαν επεισόδια ο γ.γ. ζήτησε την απομάκρυνσή του.
Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα, λίγη ώρα μετά το περιστατικό, ο περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας μίλησε με τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας και ο τοπικός διευθυντής του ΙΚΑ προχώρησε στη διαδικασία επίλυσης του προβλήματος.

Παριστάνουν τους ψυχασθενείς και ζητούν άσυλο…

Σίγουρα η κατάσταση στη χώρα μας οδηγεί στην τρέλα… Εχοντας χάσει τα πάντα και χωρίς να φαίνεται έστω μία σπίθα ελπίδας, οι πολίτες βρίσκουν ακραίες λύσεις, προκειμένου να έχουν ένα μέρος να κοιμηθούν και να φάνε.
Τα περιστατικά των ψυχικά ασθενών έχουν αυξηθεί. Χαρακτηριστικό είναι ότι το ποσοστό των ακούσιων εγκλεισμών στα νοσοκομεία ψυχικής υγείας υπερβαίνει το 80%, τη στιγμή που στην Ευρώπη φτάνει το 7%. «Εμείς μέχρι το 2009 κάναμε εισαγωγή περίπου 1.000 ασθενών τον χρόνο. Τώρα, μετά την οικονομική κρίση, εισάγουμε πάνω από 2.500 ασθενείς τον χρόνο», μας αναφέρει ο πρόεδρος των εργαζομένων στο Δρομοκαΐτειο Νοσοκομείο, Μιχάλης Γιαννάκος.
Προσθέτει, μάλιστα, ότι «τριπλασιάστηκε και η κίνηση στα τακτικά μας εξωτερικά ιατρεία, όπου βλέπουν ασθενείς οι οποίοι είναι ελεγχόμενοι. Δηλαδή, οι γιατροί τούς δίνουν θεραπεία και πηγαίνουν σπίτι τους». Η οικονομική κρίση έχει προκαλέσει την έκρηξη των κοινωνικών προβλημάτων, όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο κ. Γιαννάκος. Οι άνθρωποι προτιμούν να μπουν στο νοσοκομείο προκειμένου να σταματήσουν να ταλαιπωρούνται από τη μιζέρια, τη φτώχεια και την ανεργία που τους βασανίζει καθημερινά έξω.
Το πλέον χαρακτηριστικό είναι ότι πολλά άτομα προκαλούν την εισαγγελική παρέμβαση, ώστε να γίνει η εισαγωγή τους στο νοσοκομείο. Προσπαθούν, δηλαδή, να βρουν άσυλο με κάθε πρόσφορο τρόπο. Ο κ. Γιαννάκος μάς λέει ότι «οι μισές εισαγωγές, τις ημέρες που εφημερεύουμε, προκύπτουν από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν σημαντικά οικονομικά προβλήματα. Εχασαν το μαγαζί τους, έχασαν το σπίτι τους. Συγκεκριμένα, εμείς αναφέρουμε ότι έχουμε περίπου τρία περιστατικά σε κάθε εφημερία όπου προκαλούν επεισόδια έξω για να παρέμβει ο εισαγγελέας και η Αστυνομία προκειμένου να έρθουν στο νοσοκομείο με εισαγωγή και να εξασφαλίσουν με αυτόν τον τρόπο τη στέγη και το φαγητό. Αυτά ήταν ένα περιστατικό τον μήνα και τώρα έγιναν τρία σε κάθε εφημερία. Περίπου 30 περιπτώσεις τον μήνα».
Παράλληλα, οι αυτοκτονίες δυστυχώς αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. Το νοσοκομείο δεν μπορεί, όμως, να αρνηθεί τη νοσηλεία ακόμα και αυτών που προκαλούν επεισόδια, ώστε να βρουν στέγη στο νοσοκομείο. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν πλέον τίποτα και είναι αποφασισμένοι για όλα, ακόμα και για την αυτοκτονία. «Αν αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος ταυτόχρονα είναι και απελπισμένος, αποφασίσει να αυτοκτονήσει έξω, έχουμε και μία ευθύνη ως νοσοκομείο. Αρα, είναι υποχρεωτικό να τον κρατήσουμε για ένα διάστημα. Η επίσκεψή τους εδώ και η εισαγωγή τους γλυτώνει πολλούς από την αυτοκτονία».
Υπάρχουν και περιπτώσεις που οι ίδιοι οι συγγενείς ψυχικά ασθενών προκαλούν εισαγγελική παρέμβαση για την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο. Δεν αντέχουν οικονομικά να συντηρούν έναν ασθενή στο σπίτι τους και αναγκάζονται να ζητήσουν εισαγγελική εντολή λέγοντας ή δείχνοντας ότι δήθεν ο άνθρωπος δημιουργεί επεισόδια, με αποτέλεσμα να τον κλείσουν στο νοσοκομείο.

Καταφύγιο σε πανεπιστήμια και… φυλακές

Μπορεί να ακούγεται παράλογο, αλλά συμβαίνει. Διαπράττουν μικροεγκλήματα για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν για λίγο καιρό τουλάχιστον το φαγητό και ένα μέρος για να κοιμηθούν. Το να κοιμούνται στα παγκάκια ή σε κούτες μέσα στο κρύο τον χειμώνα και μέσα στον καύσωνα το καλοκαίρι είναι μαρτύριο.
Οι λύσεις είναι ακραίες, αλλά σε αυτές οδηγούν οι καταστάσεις που βιώνει η κοινωνία. «Συνήθως σε εμάς έρχονται περιπτώσεις σοβαρών εγκλημάτων όπως μία ληστεία, αλλά υπάρχουν και μικροεγκλήματα που γίνονται για λόγους βιοποριστικούς», μας αναφέρουν από τον Σύλλογο Συμπαραστάσεως Κρατουμένων «Ο Ονήσιμος».
Προκειμένου να μην ψάχνουν στα σκουπίδια ή να ζητιανεύουν για ένα πιάτο φαγητό, δεν ήταν λίγοι αυτοί που τα τελευταία χρόνια προτιμούσαν να πηγαίνουν να τρώνε στις φοιτητικές λέσχες των πανεπιστημίων. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου ολόκληρες οικογένειες μεταναστών και τσιγγάνων έμπαιναν στη λέσχη που τρώνε οι φοιτητές και έπαιρναν και αυτοί μία μερίδα φαγητού. Αυτό συνέβαινε πριν από λίγα χρόνια. Για να αντιμετωπιστούν αυτά τα φαινόμενα, τώρα φαγητό στη λέσχη του πανεπιστήμιου δικαιούνται μόνο όσοι επιδεικνύουν το φοιτητικό τους πάσο.
Η κοινωνία φαίνεται ότι πλέον έχει γίνει χίλια κομμάτια και κανείς δεν μπορεί να τα ενώσει. Ο κόσμος στον δρόμο μονολογεί και ξεσπάει, λέγοντας ότι μας έχουν καταντήσει ζητιάνους. Η εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα έχει χαθεί. Ούτε οι αποκαλύψεις για τη λίστα Λαγκάρντ αλλάζουν το κλίμα. Από την άλλη, τα περιστατικά φοροδιαφυγής εξακολουθούν να υπάρχουν και να ταράζουν την κοινωνία. Αυτοί που μπορούν, συνεχίζουν να κλέβουν το κράτος και τους φορολογούμενους.
Την ίδια στιγμή, αυξάνονται και οι περιπτώσεις υποσιτισμού των παιδιών στα σχολεία. Παιδιά λιποθυμούν τις ώρες που βρίσκονται στο μάθημα. Οι οικογένειες αυτών των παιδιών συνήθως τα βγάζουν δύσκολα πέρα και το αποτέλεσμα είναι να μένουν νηστικοί οι μικροί μαθητές. Και αν είμαστε ακόμα στην αρχή της εποχής της λιτότητας, τότε το μέλλον πώς θα είναι;

Φθηνά γενόσημα και ό,τι προκύψει;

Η ανεργία αυξάνεται, ο μισθός και οι συντάξεις πετσοκόβονται. Τα καθημερινά έξοδα μπορεί να έχουν μειωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει κάποιος να αγοράζει τα απαραίτητα για την υγεία του φάρμακα. Πόσοι, όμως, μπορούν να το κάνουν αυτό; Χρήματα δεν υπάρχουν…
Ο πρόεδρος των Συνταξιούχων Δημοσίου, Παναγιώτης Βαβουγυιός, μας αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «οι περικοπές στις συντάξεις έχουν φτάσει στο 60%. Για ακόμη μία φορά βρήκαν να κόψουν από τους αδύναμους συνταξιούχους, οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιδράσουν μαχητικά».
Οι συνταξιούχοι αδυνατούν να πληρώσουν πλέον τα φάρμακά τους και προσφεύγουν σε πιο οικονομικές λύσεις. «Τα γενόσημα, όμως, σύμφωνα με τον ΕΟΦ, δεν ελέγχονται όπως θα έπρεπε, και κατά συνέπεια ενδέχεται κάποια από αυτά να μην έχουν την κατάλληλη απόδοση, μας λέει ο κ. Βαβουγυιός.
Η μείωση των δαπανών έφερε τη λύση της θετικής λίστας φαρμάκων. Σε αυτήν υπάρχουν 600 φάρμακα (πρωτότυπα ή γενόσημα), τα οποία αποζημιώνονται από τα ασφαλιστικά ταμεία και έχουν διπλή τιμή, την ασφαλιστική και τη λιανική, κάτι που μπορεί να επιβαρύνει παραπάνω τον ασφαλισμένο.
Οι ασφαλισμένοι, μας εξηγεί ο κ. Βαβουγυιός, εκβιάζονται πλέον από τον ΕΟΠΥΥ να καταφύγουν στην αγορά των πιο φθηνών φαρμάκων, δηλαδή γενόσημων, ή αυτών που έχουν την αντίστοιχη δραστική ουσία, παρά να αγοράσουν το ακριβό πρωτότυπο φάρμακο, το οποίο κοστίζει πολύ περισσότερο.
Ωστόσο, μας αναφέρει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό όπου ένας συνταξιούχος, ανήμπορος πλέον να αγοράσει τα φάρμακα που χρειάζεται λόγω κόστους, επέλεξε να αγοράσει το αντίστοιχο γενόσημο. Δεν είχε, όμως, τα αναμενόμενα αποτελέσματα και το φάρμακο του προκάλεσε έντονη ζαλάδα και ίλιγγο, με αποτέλεσμα να πέσει και τραυματιστεί.
Αυτό είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, το οποίο δεν μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα ότι θα επαναληφθεί ή ότι δεν συντρέχουν και άλλοι λόγοι της εκδήλωσης του, όπως για παράδειγμα το ιατρικό ιστορικό του συγκεκριμένου ανθρώπου.
Ο κ. Βαβουγυιός τονίζει ότι τα γενόσημα δεν αποτελούν κίνδυνο, ούτε θα έπρεπε να σταθούμε μόνο σε αυτό τον χαρακτηρισμό. Υπογραμμίζει, όμως, ότι πρέπει να ελέγχονται σωστά –κάτι που δεν γίνεται απόλυτα– για να μην κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.