Μετά το… «Ροβεσπιέρο», τι;

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Ο Αλέξης Ντε Τοκβίλ έγραψε την επαύριον της Γαλλικής Επανάστασης το βιβλίο «Η Δημοκρατία της Αμερικής». Ταξίδεψε ως αυτήν την εξαιρετικά μακρινή, για τα δεδομένα των τελών του 18ου αιώνα γωνιά της γης, μαγεύτηκε όπως εικάζουν οι μελετητές του από τις δομές της μετέπειτα υπερδύναμης και περιέγραψε το όραμα της μεταφοράς αυτών των δομών στην Γαλλία. Όπου όμως εκείνη την εποχή «βασίλευε» ο Ροβεσπιέρος κι ένας λαός ολόκληρος είχε την ψευδαίσθηση πως η λύση

των προβλημάτων του κρύβεται στις μεθόδους του. Στη Γαλλία των επόμενων χρόνων του 1789 ουδείς είχε τη διάθεση να απαντήσει στο ερώτημα «μετά το Ροβεσπιέρο, τι;»…

Στην Ελλάδα του φονικού μνημονίου έχουμε όλοι ανεξαιρέτως, είτε γιατί προβλέψαμε την κατρακύλα που θα παίρναμε, είτε βιώσαμε τις συνέπειες της στο πετσί μας, αφού επήλθε, περάσει φάσεις ασίγαστου μίσους προς τους πρωταιτίους, ακόμη και ψυχοσωματικής νομιμοποίησης της Βίας αρκεί αυτή να έχει ως θύματα τους πρωταιτίους- ή αυτούς που ο καθένας από εμάς θεωρεί πρωταιτίους. ΚΙ αφού η επανάσταση … τελείωσε πριν αρχίσει, διότι ουδείς από τους νεοέλληνες δεν διατίθεται να ηγηθεί της «επανάστασης» ανιδιοτελώς, αλλά την προτιμούν ως εύληπτο και ευπώλητο τηλεοπτικό θέαμα, στο οποίο μόνον ψυχολογικά μετέχουν, είδαμε και «Ροβεσπιέρους» ευχάριστους στ’ αυτιά να ξεφυτρώνουν πρόθυμοι τιμωροί…

Για το τι θα χτίσουμε πάνω στα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι πρωταίτιοι της καταστροφής, αλλά και πάνω στους … σωρούς των πτωμάτων με τους οποίους απειλούν οι νεόκοποι «Ροβεσπιέροι» δεν μιλούν πολλοί κι όσοι μιλούν μπαίνουν στη χωρία των γραφικών. Διότι αυτά που λένε, χωρίς το κατοχικό μνημόνιο, είναι δυσάρεστα, θέλουν κόπο, θέλουν αίμα όχι αυτό της άσκοπης βίας αλλά το άλλο που έρχεται μετά την έκρηξη για να ποτίσει ένα … δέντρο κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και εν τέλει εθνικής αναγέννησης… Όποιος πιστεύει ότι, όταν απελευθερωθούμε από το μνημόνιο έστω κι αν έχουμε κρεμάσει στην πλατεία Συντάγματος τους πρωταιτίους, κάποιο ουρί του παραδείσου θα ταΐζει σταφύλια τους – ξαπλωμένους – κατάκοπους «επαναστάτες» απλώς γελιέται… Και θα καταλήξει συνοδοιπόρος των πάντοτε χρήσιμων αλλά και πάντοτε αναλώσιμων «Ροβεσπιέρων» …

Διότι, αγαπητοί συνέλληνες, ηγέτης δεν είναι ο απλός διαχειριστής. Ηγέτης είναι αυτός που διατίθεται να ματώσει ο ίδιος, αλλά πείθει και τους πολίτες του, τον λαό του ότι πρέπει κι αυτοί να ματώσουν οικεία βουλήσει για να μεγαλώσει η χώρα. Ο ηγέτης, αυτός που λέει ο Νίκος Καββαδίας, ότι «Χορεύει στο φτερό του Καρχαρία» είναι εκείνος που σε μια ανεξάρτητη χώρα, σε μια υπερήφανη κοινωνία φοβάται την αλήθεια. Πολύ λιγότερο από αυτούς που την ακούν.

Ο ηγέτης χτίζει μετά τον … Ροβεσπιέρο τον οποίον δεν φοβάται να βγάλει από τη μέση. Και κυρίως δεν φοβάται να πει τι σκοπεύει να χτίσει και διαπαιδαγωγεί, σε αυτόν τον μη φόβο και την κοινωνία του. Θέλει όμως κόπο όλο αυτό. Θέλει άντερα για να αποδεχτεί ένας λαός έναν αληθινό ηγέτη. Κι είναι καιρός να ψάξουμε μέσα στην ίδια την νεοελληνική ψυχοσύνθεση, αν αντέχουμε έναν πραγματικό ηγέτη…

Ή, τελικά, επειδή δεν αντέχουμε έναν πραγματικό ηγέτη καταλήγουμε στην αποθέωση κι ύστερα στην γρήγορη αποκαθήλωση, πρόσκαιρων και αναλώσιμων Ροβεσπιέρων;